Αγαπητό μου τρομολόγιο,
Φριχτή ξεφτίλα. Από την μια, ζητάς πίσω τα κλεμμένα μάρμαρα, υποδυόμενος τον (ως δια μαγείας) ανανήψαντα αναξιοπαθούντα του Βρετανικού πολιτισμικού ιμπεριαλισμού, επιστρατεύοντας τον τσαμπουκά του ελληνάρα, που ξαφνικά σήκωσε κεφάλι επειδή απέκτησε λουσάτο Acropolis Mall, με δανεικά λεφτά και ενώ ο κόσμος ψοφάει της πείνας, εννοείται. Από την άλλη, και ταυτόχρονα, εσύ, ο κατά δήλωση ικανός και δίκαιος ιδιοκτήτης των μαρμάρων, τεμαχίζεις βάναυσα ένα σύγχρονο έργο τέχνης, που εκτίθεται στο Μουσείο που δηλώνεις ότι είναι ο ιδανικός τόπος φύλαξης της πολιτιστικής σου κληρονομιάς. Το σύγχρονο έργο τέχνης το πετσοκόβεις για τους ίδιους ακριβώς λόγους που σακάτεψες επί αιώνες την Ακρόπολη - επειδή η αλήθεια του παρελθόντος σου σε εκθέτει ως το χριστιανοφασιστικό καθήκι που κατάντησες να είσαι. Σήμερα, που επιτέλους κατάλαβες ότι οι πέτρες αυτές είναι μόνο για να τις θαυμάζεις, μεθοδεύεις την ελληνούλικη καλλιαρντοσύνη που νομοτελειακά πρέπει να εκφράσεις στο βίντεο Κώστα Γαβρά. Ασυνείδητος, όπως πάντα, σπας ένα κομμάτι από το ψηφιακό αέτωμα της σύγχρονης προμετωπίδας του Παρθενώνα, επειδή έτσι σου γουστάρει ρε αδερφέ, καυλώνεις να ακρωτηριάζεις την αλήθεια για να βολεύεσαι καλύτερα, εσύ και το ρασοφορεμένο σκυλολόι που στηρίζει την χούντα σου. Τι σε νοιάζει τώρα αν το βίντεο αυτό είναι γεννημένο από τα σπλάχνα και την ιστορία των ίδιων αυτών μαρμάρων, και άρα είναι μια συνέχεια της ίδιας της Ακρόπολης και της ιστορίας της, αυτά ενδιαφέρουν μόνο θεωρητικούς της τέχνης, διανοούμενους και άλλους ενοχλητικούς. Εσύ δεν θεωρείς βανδαλισμό την λογοκρισία στα έργα τέχνης, δεν αισθάνεσαι τίποτε όταν ακρωτηριάζεις ένα από αυτά επειδή δεν σε βολεύει, και έτσι επιδεικνύεις διεθνώς ότι δεν άλλαξες νοοτροπία ούτε κατά το ελάχιστο από την εποχή που ήσουν ένας θλιβερός βαλκάνιος που έσπαγε ιερά μάρμαρα και τα κονιορτοποιούσε, φτιάχνοντας από την σκόνη τους σοβάδες για χριστιανικά αποβλακωτήρια. Το ίδιο ακριβώς κάνεις και τώρα – συνθλίβεις την αλήθεια για να ικανοποιήσεις τις σκοταδιστικές εμμονές των ρασοφόρων μαφιόζων που σε στηρίζουν.
Παραμένεις λοιπόν, ένας εξαθλιωμένος σκλάβος, λαθραία και όχι επί της ουσίας απελευθερωμένος από τα Βρετανικά και Ρωσικά εμπορικά συμφέροντα, ακόμα ένας επαρχιώτης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που παρήκμασε, όχι φυσικά επειδή εσύ επαναστάτησες εναντίον της, αλλά επειδή είχε ενοχλήσει άλλους, πολύ πιο δυνατούς από σένα. Κηδεία με ξένα κόλλυβα κάνεις δηλαδή και απολαμβάνεις ελευθερία δια της προσκολλήσεως. Τότε, επί της περίφημης επανάστασης σου, αυτή η νοοτροπία μπορεί και να ήταν επιβιωσιακά απαραίτητη. Σήμερα, είναι ένδειξη στασιμότητας, δηλαδή σήψης.
Ποια νοοτροπία; Η Ελληνούλικη νοοτροπία, που εσχάτως εκδηλώνει όλο και περισσότερες νοσηρές αντιδράσεις απέναντι στις όποιες αλλαγές. Ο ελληνούλης κάνει απέλπιδα προσπάθεια για να μείνει προσκολλημένος στο κληρονομικό στίγμα χριστιανοφασιστικής ανομίας που φέρνει σαν κακιά αρρώστια μέσα του. Αυτό το κουσούρι, απ ότι φαίνεται, είναι χειρότερο από ανίατο και χρόνιο. Πρόκειται για προσεκτικά καλλιεργημένη αναπηρία, μια στάση ζωής εν τάφω που συμφέρει τον κατ΄ επιλογή ανάπηρο ελληνούλη, αυτόν που έμαθε να τρέφεται από την πενιχρή ελεημοσύνη που του προσφέρει η κρατικά αναγνωρισμένη ανικανότητα του, σε αντάλλαγμα του κουνήματος μιας πλαστικής σημαίας.
Μην σας μπερδεύει το υποκοριστικό, δεν υπάρχει τίποτε το αθώο σε αυτή την ελληνούλικη νοοτροπία – μόνο μικροπρέπεια θα βρείτε στο ζαλισμένο από τζατζίκια, θυμιατά και χρέη κεφάλι του ελληνούλη. Του δουλοπρεπή ελληνούλη, που παθολογικά σκύβει το κεφάλι για να διατηρήσει κεκτημένη την κορυφή όποιου σκουπιδότοπου αναδίδει γνώριμες, αναγνωρίσιμες, οικείες μπόχες. Ο ελληνούλης αρέσκεται να καθηλώνεται πάνω σε τόνους από τοξικά κατάλοιπα, λατρεύοντας απόβλητα που ένας φυσιολογικός άνθρωπος, κάποιος που ξέρει το συμφέρον του και θέλει να εξελιχθεί, θα πετούσε ξαλαφρωμένος, μπας και ανέβει ενεργειακά επίπεδα, απαλλαγμένος από όποια αταβιστικά εγγεγραμμένα καρφώνουν το είναι του στο ανύπαρκτο χτες.
Ο ελληνούλης όμως, σαν μανιακός και σαλεμένος υπερήλικας που είναι, συσσωρεύει κάθε είδους άχρηστο και ξεπερασμένο σύμπλεγμα στην όλο και πιο σκονισμένη αποθήκη του παραπαίοντος μυαλού του. Επιμένει να δείχνει έλλειψη σεβασμού σε πνευματικούς ανθρώπους όπως ο Κώστας Γαβράς, που κατά τα άλλα μας κάνει περήφανους όταν διακρίνεται διεθνώς για το σημαντικό κινηματογραφικό του έργο. Διαστρεβλώνει την ιστορική αλήθεια και δείχνει τυφλή υποταγή σε παρακμασμένα και εγκληματικά ιερατεία. Αυθαιρετεί σε δημιουργίες που ανήκουν στο κοινό τους και όχι σε ασπόνδυλες κρατικές μηχανές εξισορρόπησης διεφθαρμένων συμφερόντων. Και, ακόμα χειρότερα, όλη αυτή η χυδαιότητα λειτουργεί σαν αποτελεσματική προπαγάνδα που αποσοβεί, με εύηχες συζητήσεις περί ελευθερίας της τέχνης, τα αγκομαχητά των προσφύγων που στοιβάζονται σε αμπάρια πλοίων και πούλμαν προς άγνωστες κατευθύνσεις, ένα ανθρωπιστικό έγκλημα που θα στιγματίζει την εθνική μας συνείδηση για δεκαετίες. Δεν αναφέρομαι καν στην εξαθλίωση του ίδιου του ελληνούλη, μιας και δεν νομίζω ότι χρειάζεται υποστηρικτές, ξέρει να εκβιάζει μια χαρά με την ψήφο του.
Την ίδια ελληνούλικη νοοτροπία μπορείτε να την δείτε να αστράφτει στα ποντικίσια μάτια και το ωχρό δέρμα του αιμοβόρου μικροαστού, εκείνου που διαμαρτύρεται για την διατάραξη της σάπιας ησυχίας του, σαν θυμωμένος αρουραίος που γρυλίζει υπερασπιζόμενος τα σκουπίδια που ροκανίζει. Είναι η ίδια νοοτροπία που σφετερίζεται αλλοτινά μεγαλεία και επικαλείται παλαιές δόξες, μεθώντας με ετεροχρονισμένες περηφάνιες τον βαθιά στερημένο από οποιαδήποτε σύγχρονη και έγκυρη ταυτότητα ελληνούλη. Είναι η νοοτροπία που του επιτρέπει να πιστεύει ότι έχει καταβολές από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη (άρα είναι ανωτάτου επιπέδου). Αυτή η πίστη, αντί για έναυσμα και έμπνευση, λειτουργεί σαν μαγικό άλλοθι και εξιλέωση για κάθε σύγχρονη ελληνούλικη χρεοκοπία, οπότε, σε κανέναν ελληνούλη δεν φαίνεται αντιφατικό το ότι εκείνος, ένας απόγονος μεγάλων φιλοσόφων και καλλιτεχνών, περνάει όλη την ζωή του χαζεύοντας την κυτταρίτιδα στα διπλοσάγονα των τηλε-κουράδων.
Για τον σημερινό ελληνούλη ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είναι σαν το μαραφέτι γυμναστικής που αγόρασε δια τηλε-λοβοτομής και πίστωσης, πανάκριβο κάποτε, καλόγερος σήμερα, ένας σκελετός κρυμμένος στα μουσεία επειδή δεν αντέχουμε να μας περιγελά κατάμουτρα ως σημείο σύγκρισης και σύμβολο ανικανότητας βελτίωσης. Από τα κάθε είδους κουρέλια που κρέμονται σήμερα πάνω στον παροπλισμένο αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, το πιο περίοπτο και ξεσκισμένο είναι η αξιοπρέπεια του ιδιοκτήτη του. Στους Ολυμπιακούς του 2004 πιστέψαμε ότι είμαστε ικανοί να αναπτύξουμε ταχύτητα απόδρασης από την απεχθή μας μετριότητα, ασκώντας το πνεύμα μας πάνω στο θαυμαστό συνειδησιακό μηχανισμό που αποτελεί η κληρονομιά μας. Σήμερα, φαίνεται ότι αυτή η προοπτική δεν στάθηκε τόσο σαγηνευτική ώστε να σηκωθούμε από τον εθνικό μας καναπέ, και να χρησιμοποιήσουμε την ιστορία υπέρ μας - ίσως επειδή είχε το Ρετιρέ σε επανάληψη και δεν προφταίναμε.
Οι ελληνούληδες δεν αντιδρούν πια, σε τίποτε από όλα αυτά, πόσο μάλλον στην λογοκρισία. Μοιάζουν αλληλο-υπνωτισμένοι από την αποχρωματισμένη μετριότητα που γεννάει το σύστημα αξιών τους. Αυτό είναι βασισμένο στην λυκοφιλία, στην παραδουλεία, στην ρουφιανιά, στην εμπάθεια, και εν τέλει, στην συνταραχτική αγραμματοσύνη του ελληνούλη. Αυτού του είδους η λεπτεπίλεπτα καλλιεργημένη βλακεία είναι η κυρίως υπεύθυνη για την πρωτοφανή ελληνούλικη κατάπτωση, ελάχιστο δείγμα της οποίας είναι η λογοκρισία του βίντεο του Κώστα Γαβρά. Η επίκτητη ηλιθιότητα, αφού έχει αχρηστεύσει κάθε ικανότητα για αυτοπροσδιορισμό και αυτοκίνηση, οδηγεί τους ελληνούληδες στο να ξεχνούν το διαρκές έγκλημα που τελείται εις βάρος τους, καθώς υποχρεώνονται να ξεπουλήσουν την ιστορία τους και την συνείδηση τους για ακόμα μια φορά, για ακόμα ένα ξεροκόμματο.
Δευτέρα 3 Αυγούστου 2009
Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009
26-07-2009
Αγαπητό μου τρομολόγιο,
Η συνεχής κατρακύλα της Ελληνικής αριστεράς είναι ίσως ο βασικότερος παράγοντας για τον όλο και σκοτεινότερο φασισμό που σκεπάζει την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της χώρας αυτής. Η ανυπαρξία δυναμικής και έγκυρης αριστεράς ενισχύει τις πρακτικές της ακροδεξιάς χούντας, αυτής που υφιστάμεθα όλοι, και ας επιλέγουν οι περισσότεροι να παριστάνουν τους ανέμελους και ωραίους ενώ οι λέξεις «επιχείρηση σκούπα», «στρατόπεδο συγκέντρωσης», «χρυσαυγίτης», «ατζέντα Καρατζαφέρη» και άλλα όμορφα έχουν μπει προ πολλού στην καθομιλουμένη.
Πολύ περισσότερο από την ανεργία, την φτώχεια, την κοινωνική ανισορροπία και τα σκάνδαλα, η έλλειψη κάθε νεύρου και σοβαρής πολιτικής από την οποιαδήποτε Ελληνική αριστερά είναι υπεύθυνη για δεκάδες παραμέτρους που μας οδήγησαν στην κατάντια αυτή. Δεν ξέρω αν μόνο εγώ ενοχλούμαι, αλλά η Ελλάδα πλέον ξημεροβραδιάζεται ακούγοντας, ή ακόμα χειρότερα υπακούοντας, τις δημαγωγικές και επικίνδυνες ιδεοληψίες του Καρατζαφύρερ και των μαύρο-t-shirt-άδων ανεγκέφαλων που τον ακολουθούν. Όταν λέω η Ελλάδα, δεν μιλάω αποκλειστικά για την αρχομανή και υποκύπτουσα σε εκβιασμούς «κυβέρνηση» της Νέας Δημοκρατίας, που αντί να προκηρύξει εκλογές και να τα μαζεύει το συντομότερο, προτιμάει να κλωσάει το αυγό του φιδιού προκειμένου να κερδίσει χρόνο και να καβατζάρει ποιος ξέρει πόσες ακόμα μίζες και κομπίνες. Δεν είναι τόσο αυτοί που καλλιεργούν, στους δρόμους και τις πλατείες της χώρας, τις παρανοϊκές και δηλητηριώδεις ρίζες του νέο-ελληνικού ναζισμού, αλλά η απουσία ή ακόμα χειρότερα η άνευρη και διασπασμένη παρουσία της όποιας αριστεράς υπάρχει σε αυτή τη χώρα.
Εννοείται ότι η έννοια της Ελληνικής αριστεράς ούτε κατά διάνοια δεν συμπεριλαμβάνει το Πασόκ, που επίσης θα έκανε τεράστιο καλό στην χώρα αν και αυτό μάζευε τα μπογαλάκια του, ως κόμμα και ως κοινωνική νοοτροπία, και μας άδειαζε την γωνιά, μιας και, ε ναι, ας ειπωθεί, ο ιστορικός ρόλος του έχει παρέλθει προ καιρού. Μόνο οι ίδιοι φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται το βεβαρυμμένο τους ιστορικό και επιμένουν να διδάσκουν περί σοσιαλισμού από τις κορυφές των παράνομα κεκτημένων δισεκατομμυρίων τους. Το συντομότερο που θα ξεμπερδεύουμε με την αδιεξοδική καπηλεία που επιμένει να ασκεί η γερασμένη σκιά του Πασόκ στον κέντρο-αριστερό χώρο, το γρηγορότερο και θα απελευθερωθούν προς δημιουργικότερες κατευθύνσεις οι όποιες ανανεωτικές δυνάμεις μπορεί να κρύβονται κάτω από τον εντελώς απαξιωμένο πλέον πράσινο του ήλιο. Κύριε Παπανδρέου, στην συνείδηση του Έλληνα αριστερού, η έννοια Πασόκ σημαίνει λιγδιασμένα λίφτινγκ στην Ψαρού και φλώρο-ζεϊμπεκιές σε βλαχομίνιμαλ βίλλες Βουπού, ουδεμία σημειολογική σχέση με ανανεωτική κοινωνική δύναμη δεν έχει το κόμμα που ηγείστε, έλεος πια, μας τα πρήξατε.
Ποιο είναι λοιπόν το μοναδικό καταφύγιο της Ελληνικής αριστερής ιδεολογίας; Κάτι εσωστρεφή, μειοψηφικά κόμματα, εκ των οποίων το ένα μάλιστα αρνείται τον χαρακτηρισμό του κόμματος και επιμένει να ακκίζεται πίσω από τον μυστηριώδη χαρακτηρισμό του ιδιότυπου πολιτικού σχηματισμού, με πολλαπλές εκφάνσεις και συνιστώσες, όλες τους μοναδικές περιπτώσεις αυτισμού. Και τα δύο αυτά φαινόμενα, το ΚΚΕ και ο Σύριζα, αποτελούν ακίνητους και εύκολους στόχους για οποιονδήποτε έχει το παραμικρό πολιτικό τσαγανό, έστω και δημαγωγικό ή ευκαιριακό.
Αντιλαμβάνομαι ότι έχει μεγάλο παρελθόν η ιστορία των συγκεκριμένων χώρων, και εννοείται ότι καταλαβαίνω ότι αξίζει τιμή στην ιστορία αυτή. Πιστεύω όμως ότι οι καιροί απαιτούν έναν άλλου είδους σεβασμό προς την ιστορία, μια εκμετάλλευση των διδαγμάτων της, ένα πρακτικό και όχι θεωρητικό ή ναρκισσιστικό φόρο τιμής απέναντι στα όσα μας έχει μάθει το παρελθόν, όχι μόνο οι κατακτήσεις του, αλλά κυρίως οι ήττες του. Αυτού του είδους ο σεβασμός πρέπει να εμπνέει το καθήκον, που δεν μπορεί παρά να είναι η απαίτηση άμεσης δράσης απέναντι στο δυσοίωνο παρόν που διαμορφώνεται από την τραγική επάνοδο της ακροδεξιάς και άλλων ακραίων στοιχείων στο Ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Πιστεύω ότι δεν είμαι ο μόνος που βαριέμαι αφόρητα να ανατρέχω στην εσωστρεφή και περίπλοκη ιστορία της Ελληνικής αριστεράς. Λυπάμαι, αλλά σε οποιονδήποτε κάτω των 40, όλα αυτά ακούγονται σαν αφόρητα βαλκάνια μοιρολόγια, ετεροχρονισμένα παρελθόντα που αντί να μας προφυλάσσουν από την επανάληψη των ιστορικών λαθών, αντίθετα, μοιάζουν απλά να μας προειδοποιούν για τις επερχόμενες κακοτοπιές. Λες και τα αδιέξοδα του παρελθόντος ήταν απλά μια διαδικασία σηματοδότησης του δρόμου προς την αναπόφευκτη κόλαση.
Ίσως η εσωκομματική ανακύκλωση κύρους, το νοσταλγικό γλάρωμα που επιφέρουν οι ένδοξες θύμησες, και η συγκίνηση της στρατευμένης ιδεολογίας, να έχει κάποιο νόημα για όσους έχουν γαλουχηθεί με τους ξινισμένους φραπέδες και την ατελείωτη σεχταριστική μπουρδολογία της αριστερής κομματικής μηχανής. Οι υπόλοιποι, τι να κάνουμε, δεν θητεύσαμε Κνίτες, ούτε ο παππούς μας πρωτοστάτησε στην όποια Αντίσταση θα έπρεπε να έχει συμμετάσχει, προκειμένου να απολαμβάνουμε τα ένσημα του επίσημου Έλληνα αριστερού. Άρα, η αριστερή ανασκόπηση και ενδοσκόπηση, δεν μας συγκινεί καθόλου. Όμως, προσωπικά τουλάχιστον, και μαζί μου υποθέτω πολλοί άλλοι, αρνούμαι να χαρακτηριστώ αντιδραστικός και τσιράκι του νεοφιλελευθερισμού επειδή δεν βρίσκω ιδεολογική στέγη και ελπίδα στα υπάρχοντα και επικρατέστερα αριστερά πολιτικά ιδρύματα. Δεν με χωράει ο τραγικά ιδρυματοποιημένος σχηματισμός του γραφικού, και όχι μόνο κατά Πάγκαλο, ΚΚΕ, του οποίου το όποιο ένδοξο παρελθόν μοιάζει όλο και πιο αποκομμένο από τις σημερινές πολιτικές πολυπλοκότητες. Ακόμα πιο ξένος αισθάνομαι μπροστά στο άλλο, ακατανόητο για μένα, κοινωνικό-κομματικό μόρφωμα, που αυτοαποκαλείται, προς αμηχανία όλων μας, Σύριζα (γιατί όχι παρά τρίχα;).
Θεωρώ αμφότερους αυτούς τους πόλους πηγές αφερέγγυας και στείρας κοινωνικοφανούς αντίδρασης, βιομηχανίες ασυνάρτητης πολιτικής μπουρδολογίας, παραδείγματα προς αποφυγή μόνο και μόνο λόγω της έλλειψης εφαρμόσιμου πολιτικού σχεδιασμού εκ μέρους τους. Εν τέλει, εξίσου ασυγχώρητα και οι δύο σχηματισμοί, αποτελούν χαρακτηριστικές περιπτώσεις μνημειακά αποτυχημένης επικοινωνιακής πολιτικής, σε μια εποχή που και ένα μικρό παιδί αντιλαμβάνεται ότι ζούμε σε έναν κόσμο που διοικείται εν πολλοίς από τα Μέσα Μαζικής Λοβοτομής. Μαρξιστικές συντομογραφίες και Λενινιστικές υπεραπλουστεύσεις από την μια, παρακμιακά και ατέρμονα παιχνίδια σαλονιού με θέμα την εσωκομματική φαγούρα περί ταυτότητας εκ μέρους των Συνασπισμένων, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, και έχω πατήσει τα 40 προ πολλού. Είναι εικόνα αυτή που ταιριάζει σε ικανό και σύγχρονο πολιτικό χώρο;
Αρνούμαι να κριθώ ένοχος τσουβαλιάσματος και ισοπέδωσης των ετερόκλητων δυναμικών και συνιστωσών της Ελληνικής αριστεράς. Καταγγέλλω την λύσσα με την οποία κάθε μια από αυτές τις ετερόκλητες παραφυάδες διεκδικεί την αυθεντικότητα του δημοκρατικού και φιλολαϊκού μηνύματος αποκλειστικά για τον εαυτό της. Αποδοκιμάζω τον ζήλο αυτόν συγκρίνοντας τον με την αυταρέσκεια που επιδεικνύει ο οποιοσδήποτε δεξιός διεκδικεί για τον εαυτό του τον αποκλειστικό τίτλο του πατριώτη.
Όχι αγαπητοί, δεν είμαι εγώ, ούτε η λογική μου, ούτε καν η έλλειψη λογικής μου, αλλά είναι η ακραία ιστορική στιγμή που ισοπεδώνει τα πάντα. Εξηγούμαι: κατ’ εμέ, η αριστερά στην Ελλάδα οφείλει επιτέλους να αναλάβει την μια και μοναδική ευθύνη που της αναλογεί αυτή την στιγμή: να συσπειρώσει γύρω από έναν ικανό και έγκυρο πολιτικό σχηματισμό οποιονδήποτε Έλληνα θέλει να ζει σε ένα ευνομούμενο, δημοκρατικό καθεστώς, οι αρχές του οποίου θα είναι βασισμένες γύρω από τα δικαιώματα του ανθρώπου σε ατομικό και όχι ομαδοποιημένο επίπεδο. Αυτή η ιδεολογική λεπτομέρεια, η πρωτεύουσα σημασία της ελευθερίας και αξιοπρέπειας του ατόμου εκεί που οι περισσότεροι βλέπουν αντιπαραθέσεις μεταξύ απρόσωπων ομάδων, είναι και η ειδοποιός, απελευθερωτική διαφορά της σύγχρονης, υγιούς αριστεράς από τους υπόλοιπους πολιτικούς σχηματισμούς.
Η συνεχής κατρακύλα της Ελληνικής αριστεράς είναι ίσως ο βασικότερος παράγοντας για τον όλο και σκοτεινότερο φασισμό που σκεπάζει την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της χώρας αυτής. Η ανυπαρξία δυναμικής και έγκυρης αριστεράς ενισχύει τις πρακτικές της ακροδεξιάς χούντας, αυτής που υφιστάμεθα όλοι, και ας επιλέγουν οι περισσότεροι να παριστάνουν τους ανέμελους και ωραίους ενώ οι λέξεις «επιχείρηση σκούπα», «στρατόπεδο συγκέντρωσης», «χρυσαυγίτης», «ατζέντα Καρατζαφέρη» και άλλα όμορφα έχουν μπει προ πολλού στην καθομιλουμένη.
Πολύ περισσότερο από την ανεργία, την φτώχεια, την κοινωνική ανισορροπία και τα σκάνδαλα, η έλλειψη κάθε νεύρου και σοβαρής πολιτικής από την οποιαδήποτε Ελληνική αριστερά είναι υπεύθυνη για δεκάδες παραμέτρους που μας οδήγησαν στην κατάντια αυτή. Δεν ξέρω αν μόνο εγώ ενοχλούμαι, αλλά η Ελλάδα πλέον ξημεροβραδιάζεται ακούγοντας, ή ακόμα χειρότερα υπακούοντας, τις δημαγωγικές και επικίνδυνες ιδεοληψίες του Καρατζαφύρερ και των μαύρο-t-shirt-άδων ανεγκέφαλων που τον ακολουθούν. Όταν λέω η Ελλάδα, δεν μιλάω αποκλειστικά για την αρχομανή και υποκύπτουσα σε εκβιασμούς «κυβέρνηση» της Νέας Δημοκρατίας, που αντί να προκηρύξει εκλογές και να τα μαζεύει το συντομότερο, προτιμάει να κλωσάει το αυγό του φιδιού προκειμένου να κερδίσει χρόνο και να καβατζάρει ποιος ξέρει πόσες ακόμα μίζες και κομπίνες. Δεν είναι τόσο αυτοί που καλλιεργούν, στους δρόμους και τις πλατείες της χώρας, τις παρανοϊκές και δηλητηριώδεις ρίζες του νέο-ελληνικού ναζισμού, αλλά η απουσία ή ακόμα χειρότερα η άνευρη και διασπασμένη παρουσία της όποιας αριστεράς υπάρχει σε αυτή τη χώρα.
Εννοείται ότι η έννοια της Ελληνικής αριστεράς ούτε κατά διάνοια δεν συμπεριλαμβάνει το Πασόκ, που επίσης θα έκανε τεράστιο καλό στην χώρα αν και αυτό μάζευε τα μπογαλάκια του, ως κόμμα και ως κοινωνική νοοτροπία, και μας άδειαζε την γωνιά, μιας και, ε ναι, ας ειπωθεί, ο ιστορικός ρόλος του έχει παρέλθει προ καιρού. Μόνο οι ίδιοι φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται το βεβαρυμμένο τους ιστορικό και επιμένουν να διδάσκουν περί σοσιαλισμού από τις κορυφές των παράνομα κεκτημένων δισεκατομμυρίων τους. Το συντομότερο που θα ξεμπερδεύουμε με την αδιεξοδική καπηλεία που επιμένει να ασκεί η γερασμένη σκιά του Πασόκ στον κέντρο-αριστερό χώρο, το γρηγορότερο και θα απελευθερωθούν προς δημιουργικότερες κατευθύνσεις οι όποιες ανανεωτικές δυνάμεις μπορεί να κρύβονται κάτω από τον εντελώς απαξιωμένο πλέον πράσινο του ήλιο. Κύριε Παπανδρέου, στην συνείδηση του Έλληνα αριστερού, η έννοια Πασόκ σημαίνει λιγδιασμένα λίφτινγκ στην Ψαρού και φλώρο-ζεϊμπεκιές σε βλαχομίνιμαλ βίλλες Βουπού, ουδεμία σημειολογική σχέση με ανανεωτική κοινωνική δύναμη δεν έχει το κόμμα που ηγείστε, έλεος πια, μας τα πρήξατε.
Ποιο είναι λοιπόν το μοναδικό καταφύγιο της Ελληνικής αριστερής ιδεολογίας; Κάτι εσωστρεφή, μειοψηφικά κόμματα, εκ των οποίων το ένα μάλιστα αρνείται τον χαρακτηρισμό του κόμματος και επιμένει να ακκίζεται πίσω από τον μυστηριώδη χαρακτηρισμό του ιδιότυπου πολιτικού σχηματισμού, με πολλαπλές εκφάνσεις και συνιστώσες, όλες τους μοναδικές περιπτώσεις αυτισμού. Και τα δύο αυτά φαινόμενα, το ΚΚΕ και ο Σύριζα, αποτελούν ακίνητους και εύκολους στόχους για οποιονδήποτε έχει το παραμικρό πολιτικό τσαγανό, έστω και δημαγωγικό ή ευκαιριακό.
Αντιλαμβάνομαι ότι έχει μεγάλο παρελθόν η ιστορία των συγκεκριμένων χώρων, και εννοείται ότι καταλαβαίνω ότι αξίζει τιμή στην ιστορία αυτή. Πιστεύω όμως ότι οι καιροί απαιτούν έναν άλλου είδους σεβασμό προς την ιστορία, μια εκμετάλλευση των διδαγμάτων της, ένα πρακτικό και όχι θεωρητικό ή ναρκισσιστικό φόρο τιμής απέναντι στα όσα μας έχει μάθει το παρελθόν, όχι μόνο οι κατακτήσεις του, αλλά κυρίως οι ήττες του. Αυτού του είδους ο σεβασμός πρέπει να εμπνέει το καθήκον, που δεν μπορεί παρά να είναι η απαίτηση άμεσης δράσης απέναντι στο δυσοίωνο παρόν που διαμορφώνεται από την τραγική επάνοδο της ακροδεξιάς και άλλων ακραίων στοιχείων στο Ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Πιστεύω ότι δεν είμαι ο μόνος που βαριέμαι αφόρητα να ανατρέχω στην εσωστρεφή και περίπλοκη ιστορία της Ελληνικής αριστεράς. Λυπάμαι, αλλά σε οποιονδήποτε κάτω των 40, όλα αυτά ακούγονται σαν αφόρητα βαλκάνια μοιρολόγια, ετεροχρονισμένα παρελθόντα που αντί να μας προφυλάσσουν από την επανάληψη των ιστορικών λαθών, αντίθετα, μοιάζουν απλά να μας προειδοποιούν για τις επερχόμενες κακοτοπιές. Λες και τα αδιέξοδα του παρελθόντος ήταν απλά μια διαδικασία σηματοδότησης του δρόμου προς την αναπόφευκτη κόλαση.
Ίσως η εσωκομματική ανακύκλωση κύρους, το νοσταλγικό γλάρωμα που επιφέρουν οι ένδοξες θύμησες, και η συγκίνηση της στρατευμένης ιδεολογίας, να έχει κάποιο νόημα για όσους έχουν γαλουχηθεί με τους ξινισμένους φραπέδες και την ατελείωτη σεχταριστική μπουρδολογία της αριστερής κομματικής μηχανής. Οι υπόλοιποι, τι να κάνουμε, δεν θητεύσαμε Κνίτες, ούτε ο παππούς μας πρωτοστάτησε στην όποια Αντίσταση θα έπρεπε να έχει συμμετάσχει, προκειμένου να απολαμβάνουμε τα ένσημα του επίσημου Έλληνα αριστερού. Άρα, η αριστερή ανασκόπηση και ενδοσκόπηση, δεν μας συγκινεί καθόλου. Όμως, προσωπικά τουλάχιστον, και μαζί μου υποθέτω πολλοί άλλοι, αρνούμαι να χαρακτηριστώ αντιδραστικός και τσιράκι του νεοφιλελευθερισμού επειδή δεν βρίσκω ιδεολογική στέγη και ελπίδα στα υπάρχοντα και επικρατέστερα αριστερά πολιτικά ιδρύματα. Δεν με χωράει ο τραγικά ιδρυματοποιημένος σχηματισμός του γραφικού, και όχι μόνο κατά Πάγκαλο, ΚΚΕ, του οποίου το όποιο ένδοξο παρελθόν μοιάζει όλο και πιο αποκομμένο από τις σημερινές πολιτικές πολυπλοκότητες. Ακόμα πιο ξένος αισθάνομαι μπροστά στο άλλο, ακατανόητο για μένα, κοινωνικό-κομματικό μόρφωμα, που αυτοαποκαλείται, προς αμηχανία όλων μας, Σύριζα (γιατί όχι παρά τρίχα;).
Θεωρώ αμφότερους αυτούς τους πόλους πηγές αφερέγγυας και στείρας κοινωνικοφανούς αντίδρασης, βιομηχανίες ασυνάρτητης πολιτικής μπουρδολογίας, παραδείγματα προς αποφυγή μόνο και μόνο λόγω της έλλειψης εφαρμόσιμου πολιτικού σχεδιασμού εκ μέρους τους. Εν τέλει, εξίσου ασυγχώρητα και οι δύο σχηματισμοί, αποτελούν χαρακτηριστικές περιπτώσεις μνημειακά αποτυχημένης επικοινωνιακής πολιτικής, σε μια εποχή που και ένα μικρό παιδί αντιλαμβάνεται ότι ζούμε σε έναν κόσμο που διοικείται εν πολλοίς από τα Μέσα Μαζικής Λοβοτομής. Μαρξιστικές συντομογραφίες και Λενινιστικές υπεραπλουστεύσεις από την μια, παρακμιακά και ατέρμονα παιχνίδια σαλονιού με θέμα την εσωκομματική φαγούρα περί ταυτότητας εκ μέρους των Συνασπισμένων, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, και έχω πατήσει τα 40 προ πολλού. Είναι εικόνα αυτή που ταιριάζει σε ικανό και σύγχρονο πολιτικό χώρο;
Αρνούμαι να κριθώ ένοχος τσουβαλιάσματος και ισοπέδωσης των ετερόκλητων δυναμικών και συνιστωσών της Ελληνικής αριστεράς. Καταγγέλλω την λύσσα με την οποία κάθε μια από αυτές τις ετερόκλητες παραφυάδες διεκδικεί την αυθεντικότητα του δημοκρατικού και φιλολαϊκού μηνύματος αποκλειστικά για τον εαυτό της. Αποδοκιμάζω τον ζήλο αυτόν συγκρίνοντας τον με την αυταρέσκεια που επιδεικνύει ο οποιοσδήποτε δεξιός διεκδικεί για τον εαυτό του τον αποκλειστικό τίτλο του πατριώτη.
Όχι αγαπητοί, δεν είμαι εγώ, ούτε η λογική μου, ούτε καν η έλλειψη λογικής μου, αλλά είναι η ακραία ιστορική στιγμή που ισοπεδώνει τα πάντα. Εξηγούμαι: κατ’ εμέ, η αριστερά στην Ελλάδα οφείλει επιτέλους να αναλάβει την μια και μοναδική ευθύνη που της αναλογεί αυτή την στιγμή: να συσπειρώσει γύρω από έναν ικανό και έγκυρο πολιτικό σχηματισμό οποιονδήποτε Έλληνα θέλει να ζει σε ένα ευνομούμενο, δημοκρατικό καθεστώς, οι αρχές του οποίου θα είναι βασισμένες γύρω από τα δικαιώματα του ανθρώπου σε ατομικό και όχι ομαδοποιημένο επίπεδο. Αυτή η ιδεολογική λεπτομέρεια, η πρωτεύουσα σημασία της ελευθερίας και αξιοπρέπειας του ατόμου εκεί που οι περισσότεροι βλέπουν αντιπαραθέσεις μεταξύ απρόσωπων ομάδων, είναι και η ειδοποιός, απελευθερωτική διαφορά της σύγχρονης, υγιούς αριστεράς από τους υπόλοιπους πολιτικούς σχηματισμούς.
Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009
12-07-2009
Αγαπητό μου τρομολόγιο,
Έχω μόλις επιστρέψει από ένα υπέροχο τριήμερο στην Ύδρα, όπου έκανα ωραίες γάμπες ανεβοκατεβαίνοντας τις όχι και τόσο αγαπημένες σκάλες του νησιού. Ακολουθούσα την μεγαλοφυΐα του καλλιτέχνη και επιμελητή Δημήτρη Αντωνίτση, ο οποίος γέμισε το νησί με σημαντικότατα έργα σύγχρονης τέχνης, για να γιορτάσει τα 10 χρόνια του εκπληκτικού Hydra School Project. Από τα σουβλατζίδικα μέχρι τα κομμωτήρια, με επίκεντρο το σχολείο του νησιού, παντού, βλέπεις εκπληκτικά έργα, που θα έπρεπε να κάνεις τον γύρο του κόσμου και να πληρώσεις ένα κάρο ευρώ για να δεις από κοντά, αν φυσικά είχες προσωπικές σχέσεις με κορυφαίους συλλέκτες, μιας και η έκθεση είναι γεμάτη από σπάνια, εκλεκτά αριστουργήματα που παραμένουν, λόγω της επικαιρότητας τους, σε ιδιωτικές συλλογές. Από εκεί, και για χάρη όλων μας, ο γλυκύτατος Δημήτρης έχει μαζέψει
ότι μπορεί να σου κάψει το μυαλό, εκτοξεύοντας εικόνες, σκέψεις και σχήματα, σε ένα ανεπανάληπτο ανακάτεμα καθημερινότητας και ποίησης. Μην το χάσετε, αν σας δοθεί η ευκαιρία.
Κατά την επιστροφή μου, και αφού έχω συνηθίσει την μπόχα, την υγρασία και τον καύσωνα της Αθήνας, περπατάω ανάμεσα στα όλο και περισσότερα στρώματα των αστέγων. Αυτά ξεφυτρώνουν σε κάθε γωνιά του κέντρου. Όχι, σκατοκέφαλοι ελληνούληδες χιτλερίσκοι και λοιποί όψιμοι τραμπούκοι, δεν είναι όλοι μετανάστες οι καταληψίες των τόσο Αρείων πεζοδρομίων σας. Πάρα πολλοί είναι ελληνούληδες σαν και σας, μόνο που να, είναι θύματα της Κρίσης που πιστέψατε μετά χαράς, πηγμένοι στην προπαγάνδα της βρομο-TV που τόσο επιμένετε να αγαπάτε. Αυτή η εντελώς φαντασιακή κατασκευή, που βάφτισαν κρίση για να σας τρομάξουν, ενώ απλά πρόκειται περί προσχεδιασμένων μέτρων καταστολής και άσκησης προσοδοφόρας πίεσης του κοινωνικού ιστού, είναι μια συνομωσία που σχεδιάστηκε μεταξύ τραπεζών και ξεφτιλισμένης χούντας. Εκτός από τους αστέγους, είναι αυτή η ίδια κρίση που σας έκανε να κατεβάσετε τα βρακιά σας τόσο πειθήνια απέναντι στην εξουσία, και τόσο, μα τόσο, χαμηλά, μέχρι που φάνηκε η σβάστικα που έχετε τατουάζ στο κωλομέρι, η σφραγίδα γνήσιου ναζί που κάνατε για να τσεπώνετε τα ελάχιστα ευρουλάκια που σας αναλογούν από το σύστημα που υπηρετείτε. Α, ξέχασα και τον τίτλο του ψηφοφόρου, που τόσο συγκινητικά υπερασπίζεστε, αυτός υπό μορφής κυτταρίτιδας, στα ίδια ξεβράκωτα κωλομέρια, συσσωρευμένο δημοκρατικό λίπος που αλλοιώνει το περίγραμμα του αγκυλωτού σταυρού, προσομοιάζοντας το με βλογιοκομμένο μαίανδρο, από αυτούς που τόσο σας συγκινούν καθώς εκτίθενται κομψά στο μοντέρνο πλην χουντικό μουσείο της αρχαίας πλην εξίσου χουντικής Ακρόπολης.
Στα πεζοδρόμια και πάλι. Να, το ζευγάρι τοξικομανών, ηλικιωμένοι και αποστεωμένοι από την αρρώστια που κυλάει στις φλέβες τους. Μιλάνε στο κινητό, προφανώς ψάχνουνε το φάρμακο που θα τους επιτρέψει να κοιμηθούν, ειρηνικά, αγγαλιά με τις κατσαρίδες και τα αδέσποτα της πλατείας. Για δες και αυτό τον κύριο, μεσήλικας, αξιοπρεπής φαίνεται, χτενισμένος, καθαρός, ψυχικά υγιής, στρώνει ένα sleeping bag με την φροντίδα που θα έδειχνε αν περνούσε επιθεώρηση να τον ελέγξει. Ποιος ξέρει σε ποια επιχείρηση δούλευε, για ποιόν κατασκευασμένο λόγο του είπαν να πάει να ψοφήσει, δίπλα στο ψιλικατζίδικο όπου αγοράζω τα φτηνά μου τσιγάρα, αυτά που καπνίζω έξω από τις πίστες των δεξιώσεων, κυνηγημένος από τις αντικαπνιστικές μαινάδες, παρέα με την εικαστική ελίτ, καθώς αυτή αλληλοαυνανίζεται μεταξύ τρισεκατομυριούχων που βαριούνται και πληρώνουν για την πανάκριβη αλλά προσοδοφόρα τρέλα των καλλιτεχνών (ο εαυτός μου είναι ο χειρότερος ξεφτίλας όλων, σίγουρα, μιας και έχω κάνει μπαϊράκι μου την άναρχο-επαναστατική μπαρούφα, αλλά δεν έχω πρόβλημα και να αναπτύσσω θεωρίες περί εξπρεσιονισμού και Bob Wilson σε πολυτελείς βεράντες, μεταξύ μεταλλικού νερού και κωλοπαιδισμού πολυτελείας. Τουλάχιστον οι άλλοι δηλώνουν και λειτουργούν ως καριερίστες, και χαίρονται που κάποιος άλλος έχει αναλάβει την αντιδραστική σκυτάλη, μιας και κοστίζει η άτιμη.)
Αισθανόμενος απελπισία, μιας και δεν έχω καμία δύναμη να βοηθήσω κανέναν. Αναλώνομαι καταγγέλλοντας ένα σύστημα που ενδιαφέρεται μόνο για ακροδεξιές συμμορίες, υπέρ-οργανωμένους απατεώνες, αδίστακτες πουτάνες, ψυχοπαθείς και μαφιόζους. Όλα μοιάζουν να εξυπηρετούν αποκλειστικά όποιον μιλάει ευγενικά για αυτά τα αγριεμένα κοπάδια, ή απλά παραληρεί περί συνταγών για γάβρο φραπέ, που έχει και αντιοξειδωτικά, διάλλειμα για διαφημίσεις.
Αργότερα το βράδυ, στις πολιτικές εκπομπές διασποράς μίσους, αναταραχής, και χουντικής προπαγάνδας ακούω, καθόλου εμβρόντητος, τις γνώριμες πλέον νέο-ναζιστικές κορώνες, από κάθε εκπρόσωπο της εξουσίας, είτε των Μέσων Μαζικής Λοβοτομής, είτε της πολιτικής χούντας που έχει σαπίσει τα ίδια τα κόκαλα της χώρας με την ραδιενεργή της σαπίλα. Μιλάνε για ανθρώπους, αποδίδοντας τους ετικέτες, μετανάστης, λαθρομετανάστης, πρόσφυγας, οτιδήποτε άλλο εκτός από ένα όλο και απειλητικότερο «εμείς οι Έλληνες» που εκπροσωπούν εκείνοι με όλο και περισσότερη αυθαιρεσία.
Θεωρούν δεδομένες τις φυλακίσεις ανθρώπων, χωρίς την απαγγελία καμίας καταγγελίας, απλά αποθηκευμένη για μελλοντική χρήση στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης που κατ’ ευφημισμόν αποκαλούν Κέντρα Υποδοχής οι άνωθι προαναφερθέντες πορδοβούβαλοι και κυνηγοί κεφαλών.
Παράλληλα, λεζάντες γραμμένες από εξουσιομανή πλην αόρατα χεράκια, διατυμπανίζουν τίτλους, θέσεις και προνόμια των παρευρισκομένων, λες και η περίοπτη τους θέση δεν αποτελεί απλή απόδειξη της συνέργειας των περισσοτέρων με την δολοφονική χούντα που υφιστάμεθα, όλοι μας, έλληνες και μετανάστες πάσης φύσης και λεκτικού περιτυλίγματος. Αν δεν μας μαστιγώνουν με τα γαλόνια των συζητητών τότε δραματοποιούν υστερικά τα υπό συζήτηση θέματα, με τίτλους όπως «Λέπρα παθαίνει όποιο παιδί αγγίξει έστω και delivery που θα του φέρει ο παράνομος βρομιάρης ξένος, σιχαμένος, ουστ από εδώ, να φύγετε να πάτε αλλού» - τέτοια γράφουν, αν δεν κάνω λάθος.
Οι λεκτικοί σιδηρόδρομοι της αρχομανίας, της απέχθειας και της τρομολαγνείας σέρνονται σαν ψηφιακά τρένα προς άγνωστα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι τροχιές τους περνάνε κάτω από τα γλοιώδη, μιαρά άνθρωπο-σκατάκια, ενώ αυτά τσακώνονται για το ποιος είναι ο περισσότερο απάνθρωπος. Ο ανταγωνισμός είναι σκληρός μιας και η ναζιστική τους παρεούλα συμπεριλαμβάνει πολλά από τα άνθη του ελληνούλικου φασισμού. Εννοείται ότι τηρούνται οι δραματικές ισορροπίες, μιας και ανάμεσα στα Υπερκαθίκια είναι στριμωγμένοι και κάποιοι, δακτυλοδεικτούμενοι νοητά, υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας. Αυτοί είναι σαφώς αποκαμωμένοι από την διανοητική βία που ασκείται με ξέφρενη ξετσιπωσιά από τους ανενόχλητους φασίστες. Οι αρχομανείς παράφρονες σαδιστές είναι ντυμένοι με την σύγχρονη εκδοχή της στολής των SS, τα περισσευούμενα κιλά τους στριμωγμένα, ξεχειλίζουν από τα ακριβής ετικέτας και φτηνής αισθητικής κοστούμια/στολές μαφιόζων, αυτά που τόσο αγαπάνε, συνδυασμένα πάντα με τις πανάκριβες, εμετικές τους γραβάτες. Φαντάζομαι τα κρινοδάχτυλα της βαριά ψυχασθενούς συζύγου τους καθώς σφίγγουν τον κόμπο του φασιστο-αντρούλη που τους πληρώνει τις πιστωτικές και ανατριχιάζω. Από άποψης μακιγιάζ οι ελληνούληδες ναζί είναι κομψοί όσο οποιαδήποτε κούκλα βιτρίνας, καθώς οι ροδακινί αποχρώσεις τους παραμένουν ανέπαφες, απόδειξη ότι τα πανάκριβα και ενεργοβόρα κλιματιστικά των στούντιο σε απαλλάσσουν από το πρόβλημα του ιδρώτα, αλλά και απολυμαίνουν την ατμόσφαιρα για να μην αυτοδηλητηριαστείς από τα τοξικά σου χνώτα. Επίσης στάζουν στον δρόμο και έτσι μπορούν να κάνουν μπάνιο ή να πιούν νερό οι άστεγοι.
Για να επιστρέψω στο θέμα των δραματικών ισορροπιών, ας σημειώσω ότι κάπου στο πάνελ αυτής της ελληνούλικης κόλασης υπάρχει φυτεμένη και μια έγχρωμη γλάστρα, δηλαδή κάποιος του οποίου το χρώμα διαφέρει αρκετά ώστε να θεωρηθεί ξένος. Λίγο παραπέρα, ένας δύστυχος εκπρόσωπος κάποιας μη-κυβερνητικής οργάνωσης κατηγορείται ότι έδωσε μπουκάλια με νερό σε μετανάστες, ενώ έπρεπε να τους αφήσει να πεθάνουν της δίψας, υποθέτω. Μάταια προσπαθεί να ακουστεί η οποιαδήποτε ψύχραιμη και πολιτισμένη άποψη. Φευ, ελάχιστοι ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο εκτός από το να γλύψει την εκάστοτε εξουσία που τον ταΐζει. Έτσι, η οποιαδήποτε άποψη πέραν του «φυλακίστε τους ξένους βρομιάρηδες» αντιμετωπίζεται και ακυρώνεται δια της παντελούς αδιαφορίας. Αν δεν πετύχει η απαθής σιωπή, που ενίοτε διακόπτεται από λυρικές, μελαγχολικές διαφημίσεις για τράπεζες, τότε υπάρχει πάντα η κλασσική λύση, αυτή της απλής διακοπής της ομιλίας του οποιουδήποτε «ενοχλητικού», μιας και οι εθνικόφρονες σκατομαλάκες ενοχλούνται και διακόπτουν από το οτιδήποτε μη-φασιστικό ακούσουν, τι νευρασθενικές που είναι, τα χρυσά μου. Ανέκαθεν η αγένεια των δεξιών ήταν τέτοια που δεν θα την συναντούσες ούτε από το πιο τρελαμένο και άστεγο πρεζόνι. Ο τραμπουκισμός πάσης φύσης, λεκτικός ή σωματικός, είναι το μοναδικό όπλο για τα φασιστοκαθίκια που υποδύονται τους βουλευτές και τους σωτήρες του μικροαστού ψυχασθενή ψηφοφόρου τους. Δεν έχουν κανέναν άλλον τρόπο να διεκδικήσουν την εξουσία πέρα από το να γίνονται οι ηθικοί αυτουργοί μελλοντικών δολοφονιών, γενοκτονιών και γενικότερης μισανθρωπίας. Φτύστε τους κατάμουτρα όπου και αν τους συναντάτε. Ακόμα και στις διακοπές.
Έχω μόλις επιστρέψει από ένα υπέροχο τριήμερο στην Ύδρα, όπου έκανα ωραίες γάμπες ανεβοκατεβαίνοντας τις όχι και τόσο αγαπημένες σκάλες του νησιού. Ακολουθούσα την μεγαλοφυΐα του καλλιτέχνη και επιμελητή Δημήτρη Αντωνίτση, ο οποίος γέμισε το νησί με σημαντικότατα έργα σύγχρονης τέχνης, για να γιορτάσει τα 10 χρόνια του εκπληκτικού Hydra School Project. Από τα σουβλατζίδικα μέχρι τα κομμωτήρια, με επίκεντρο το σχολείο του νησιού, παντού, βλέπεις εκπληκτικά έργα, που θα έπρεπε να κάνεις τον γύρο του κόσμου και να πληρώσεις ένα κάρο ευρώ για να δεις από κοντά, αν φυσικά είχες προσωπικές σχέσεις με κορυφαίους συλλέκτες, μιας και η έκθεση είναι γεμάτη από σπάνια, εκλεκτά αριστουργήματα που παραμένουν, λόγω της επικαιρότητας τους, σε ιδιωτικές συλλογές. Από εκεί, και για χάρη όλων μας, ο γλυκύτατος Δημήτρης έχει μαζέψει
ότι μπορεί να σου κάψει το μυαλό, εκτοξεύοντας εικόνες, σκέψεις και σχήματα, σε ένα ανεπανάληπτο ανακάτεμα καθημερινότητας και ποίησης. Μην το χάσετε, αν σας δοθεί η ευκαιρία.
Κατά την επιστροφή μου, και αφού έχω συνηθίσει την μπόχα, την υγρασία και τον καύσωνα της Αθήνας, περπατάω ανάμεσα στα όλο και περισσότερα στρώματα των αστέγων. Αυτά ξεφυτρώνουν σε κάθε γωνιά του κέντρου. Όχι, σκατοκέφαλοι ελληνούληδες χιτλερίσκοι και λοιποί όψιμοι τραμπούκοι, δεν είναι όλοι μετανάστες οι καταληψίες των τόσο Αρείων πεζοδρομίων σας. Πάρα πολλοί είναι ελληνούληδες σαν και σας, μόνο που να, είναι θύματα της Κρίσης που πιστέψατε μετά χαράς, πηγμένοι στην προπαγάνδα της βρομο-TV που τόσο επιμένετε να αγαπάτε. Αυτή η εντελώς φαντασιακή κατασκευή, που βάφτισαν κρίση για να σας τρομάξουν, ενώ απλά πρόκειται περί προσχεδιασμένων μέτρων καταστολής και άσκησης προσοδοφόρας πίεσης του κοινωνικού ιστού, είναι μια συνομωσία που σχεδιάστηκε μεταξύ τραπεζών και ξεφτιλισμένης χούντας. Εκτός από τους αστέγους, είναι αυτή η ίδια κρίση που σας έκανε να κατεβάσετε τα βρακιά σας τόσο πειθήνια απέναντι στην εξουσία, και τόσο, μα τόσο, χαμηλά, μέχρι που φάνηκε η σβάστικα που έχετε τατουάζ στο κωλομέρι, η σφραγίδα γνήσιου ναζί που κάνατε για να τσεπώνετε τα ελάχιστα ευρουλάκια που σας αναλογούν από το σύστημα που υπηρετείτε. Α, ξέχασα και τον τίτλο του ψηφοφόρου, που τόσο συγκινητικά υπερασπίζεστε, αυτός υπό μορφής κυτταρίτιδας, στα ίδια ξεβράκωτα κωλομέρια, συσσωρευμένο δημοκρατικό λίπος που αλλοιώνει το περίγραμμα του αγκυλωτού σταυρού, προσομοιάζοντας το με βλογιοκομμένο μαίανδρο, από αυτούς που τόσο σας συγκινούν καθώς εκτίθενται κομψά στο μοντέρνο πλην χουντικό μουσείο της αρχαίας πλην εξίσου χουντικής Ακρόπολης.
Στα πεζοδρόμια και πάλι. Να, το ζευγάρι τοξικομανών, ηλικιωμένοι και αποστεωμένοι από την αρρώστια που κυλάει στις φλέβες τους. Μιλάνε στο κινητό, προφανώς ψάχνουνε το φάρμακο που θα τους επιτρέψει να κοιμηθούν, ειρηνικά, αγγαλιά με τις κατσαρίδες και τα αδέσποτα της πλατείας. Για δες και αυτό τον κύριο, μεσήλικας, αξιοπρεπής φαίνεται, χτενισμένος, καθαρός, ψυχικά υγιής, στρώνει ένα sleeping bag με την φροντίδα που θα έδειχνε αν περνούσε επιθεώρηση να τον ελέγξει. Ποιος ξέρει σε ποια επιχείρηση δούλευε, για ποιόν κατασκευασμένο λόγο του είπαν να πάει να ψοφήσει, δίπλα στο ψιλικατζίδικο όπου αγοράζω τα φτηνά μου τσιγάρα, αυτά που καπνίζω έξω από τις πίστες των δεξιώσεων, κυνηγημένος από τις αντικαπνιστικές μαινάδες, παρέα με την εικαστική ελίτ, καθώς αυτή αλληλοαυνανίζεται μεταξύ τρισεκατομυριούχων που βαριούνται και πληρώνουν για την πανάκριβη αλλά προσοδοφόρα τρέλα των καλλιτεχνών (ο εαυτός μου είναι ο χειρότερος ξεφτίλας όλων, σίγουρα, μιας και έχω κάνει μπαϊράκι μου την άναρχο-επαναστατική μπαρούφα, αλλά δεν έχω πρόβλημα και να αναπτύσσω θεωρίες περί εξπρεσιονισμού και Bob Wilson σε πολυτελείς βεράντες, μεταξύ μεταλλικού νερού και κωλοπαιδισμού πολυτελείας. Τουλάχιστον οι άλλοι δηλώνουν και λειτουργούν ως καριερίστες, και χαίρονται που κάποιος άλλος έχει αναλάβει την αντιδραστική σκυτάλη, μιας και κοστίζει η άτιμη.)
Αισθανόμενος απελπισία, μιας και δεν έχω καμία δύναμη να βοηθήσω κανέναν. Αναλώνομαι καταγγέλλοντας ένα σύστημα που ενδιαφέρεται μόνο για ακροδεξιές συμμορίες, υπέρ-οργανωμένους απατεώνες, αδίστακτες πουτάνες, ψυχοπαθείς και μαφιόζους. Όλα μοιάζουν να εξυπηρετούν αποκλειστικά όποιον μιλάει ευγενικά για αυτά τα αγριεμένα κοπάδια, ή απλά παραληρεί περί συνταγών για γάβρο φραπέ, που έχει και αντιοξειδωτικά, διάλλειμα για διαφημίσεις.
Αργότερα το βράδυ, στις πολιτικές εκπομπές διασποράς μίσους, αναταραχής, και χουντικής προπαγάνδας ακούω, καθόλου εμβρόντητος, τις γνώριμες πλέον νέο-ναζιστικές κορώνες, από κάθε εκπρόσωπο της εξουσίας, είτε των Μέσων Μαζικής Λοβοτομής, είτε της πολιτικής χούντας που έχει σαπίσει τα ίδια τα κόκαλα της χώρας με την ραδιενεργή της σαπίλα. Μιλάνε για ανθρώπους, αποδίδοντας τους ετικέτες, μετανάστης, λαθρομετανάστης, πρόσφυγας, οτιδήποτε άλλο εκτός από ένα όλο και απειλητικότερο «εμείς οι Έλληνες» που εκπροσωπούν εκείνοι με όλο και περισσότερη αυθαιρεσία.
Θεωρούν δεδομένες τις φυλακίσεις ανθρώπων, χωρίς την απαγγελία καμίας καταγγελίας, απλά αποθηκευμένη για μελλοντική χρήση στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης που κατ’ ευφημισμόν αποκαλούν Κέντρα Υποδοχής οι άνωθι προαναφερθέντες πορδοβούβαλοι και κυνηγοί κεφαλών.
Παράλληλα, λεζάντες γραμμένες από εξουσιομανή πλην αόρατα χεράκια, διατυμπανίζουν τίτλους, θέσεις και προνόμια των παρευρισκομένων, λες και η περίοπτη τους θέση δεν αποτελεί απλή απόδειξη της συνέργειας των περισσοτέρων με την δολοφονική χούντα που υφιστάμεθα, όλοι μας, έλληνες και μετανάστες πάσης φύσης και λεκτικού περιτυλίγματος. Αν δεν μας μαστιγώνουν με τα γαλόνια των συζητητών τότε δραματοποιούν υστερικά τα υπό συζήτηση θέματα, με τίτλους όπως «Λέπρα παθαίνει όποιο παιδί αγγίξει έστω και delivery που θα του φέρει ο παράνομος βρομιάρης ξένος, σιχαμένος, ουστ από εδώ, να φύγετε να πάτε αλλού» - τέτοια γράφουν, αν δεν κάνω λάθος.
Οι λεκτικοί σιδηρόδρομοι της αρχομανίας, της απέχθειας και της τρομολαγνείας σέρνονται σαν ψηφιακά τρένα προς άγνωστα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι τροχιές τους περνάνε κάτω από τα γλοιώδη, μιαρά άνθρωπο-σκατάκια, ενώ αυτά τσακώνονται για το ποιος είναι ο περισσότερο απάνθρωπος. Ο ανταγωνισμός είναι σκληρός μιας και η ναζιστική τους παρεούλα συμπεριλαμβάνει πολλά από τα άνθη του ελληνούλικου φασισμού. Εννοείται ότι τηρούνται οι δραματικές ισορροπίες, μιας και ανάμεσα στα Υπερκαθίκια είναι στριμωγμένοι και κάποιοι, δακτυλοδεικτούμενοι νοητά, υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας. Αυτοί είναι σαφώς αποκαμωμένοι από την διανοητική βία που ασκείται με ξέφρενη ξετσιπωσιά από τους ανενόχλητους φασίστες. Οι αρχομανείς παράφρονες σαδιστές είναι ντυμένοι με την σύγχρονη εκδοχή της στολής των SS, τα περισσευούμενα κιλά τους στριμωγμένα, ξεχειλίζουν από τα ακριβής ετικέτας και φτηνής αισθητικής κοστούμια/στολές μαφιόζων, αυτά που τόσο αγαπάνε, συνδυασμένα πάντα με τις πανάκριβες, εμετικές τους γραβάτες. Φαντάζομαι τα κρινοδάχτυλα της βαριά ψυχασθενούς συζύγου τους καθώς σφίγγουν τον κόμπο του φασιστο-αντρούλη που τους πληρώνει τις πιστωτικές και ανατριχιάζω. Από άποψης μακιγιάζ οι ελληνούληδες ναζί είναι κομψοί όσο οποιαδήποτε κούκλα βιτρίνας, καθώς οι ροδακινί αποχρώσεις τους παραμένουν ανέπαφες, απόδειξη ότι τα πανάκριβα και ενεργοβόρα κλιματιστικά των στούντιο σε απαλλάσσουν από το πρόβλημα του ιδρώτα, αλλά και απολυμαίνουν την ατμόσφαιρα για να μην αυτοδηλητηριαστείς από τα τοξικά σου χνώτα. Επίσης στάζουν στον δρόμο και έτσι μπορούν να κάνουν μπάνιο ή να πιούν νερό οι άστεγοι.
Για να επιστρέψω στο θέμα των δραματικών ισορροπιών, ας σημειώσω ότι κάπου στο πάνελ αυτής της ελληνούλικης κόλασης υπάρχει φυτεμένη και μια έγχρωμη γλάστρα, δηλαδή κάποιος του οποίου το χρώμα διαφέρει αρκετά ώστε να θεωρηθεί ξένος. Λίγο παραπέρα, ένας δύστυχος εκπρόσωπος κάποιας μη-κυβερνητικής οργάνωσης κατηγορείται ότι έδωσε μπουκάλια με νερό σε μετανάστες, ενώ έπρεπε να τους αφήσει να πεθάνουν της δίψας, υποθέτω. Μάταια προσπαθεί να ακουστεί η οποιαδήποτε ψύχραιμη και πολιτισμένη άποψη. Φευ, ελάχιστοι ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο εκτός από το να γλύψει την εκάστοτε εξουσία που τον ταΐζει. Έτσι, η οποιαδήποτε άποψη πέραν του «φυλακίστε τους ξένους βρομιάρηδες» αντιμετωπίζεται και ακυρώνεται δια της παντελούς αδιαφορίας. Αν δεν πετύχει η απαθής σιωπή, που ενίοτε διακόπτεται από λυρικές, μελαγχολικές διαφημίσεις για τράπεζες, τότε υπάρχει πάντα η κλασσική λύση, αυτή της απλής διακοπής της ομιλίας του οποιουδήποτε «ενοχλητικού», μιας και οι εθνικόφρονες σκατομαλάκες ενοχλούνται και διακόπτουν από το οτιδήποτε μη-φασιστικό ακούσουν, τι νευρασθενικές που είναι, τα χρυσά μου. Ανέκαθεν η αγένεια των δεξιών ήταν τέτοια που δεν θα την συναντούσες ούτε από το πιο τρελαμένο και άστεγο πρεζόνι. Ο τραμπουκισμός πάσης φύσης, λεκτικός ή σωματικός, είναι το μοναδικό όπλο για τα φασιστοκαθίκια που υποδύονται τους βουλευτές και τους σωτήρες του μικροαστού ψυχασθενή ψηφοφόρου τους. Δεν έχουν κανέναν άλλον τρόπο να διεκδικήσουν την εξουσία πέρα από το να γίνονται οι ηθικοί αυτουργοί μελλοντικών δολοφονιών, γενοκτονιών και γενικότερης μισανθρωπίας. Φτύστε τους κατάμουτρα όπου και αν τους συναντάτε. Ακόμα και στις διακοπές.
Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009
5 - 7 - 09
Αγαπητό μου τρομολόγιο,
Κρίση στα Μέσα Μαζικής Λοβοτομής – αυτό είναι το μοντέλο που φοριέται πολύ αυτή την εβδομάδα, λανσαρισμένο από τα ίδια τα Μ.Μ.Λ. Το βλέπεις, περίοπτα τοποθετημένο στις τηλε-βιτρίνες τους, σε μορφή συζητήσεων, άρθρων και πάνελ, σε αυτές τις ίδιες σκονισμένες και θλιβερές προθήκες που την προηγούμενη εβδομάδα λάνσαραν κεφάλια μεταναστών επί πινακίου. Ίχνος από τον οίκτο που αποζητούν για τον εαυτό τους όμως δεν είχαν δείξει οι δημοσιορουφιάνοι για τους κακομοίρηδες τους μετανάστες, αυτούς τους κολασμένους που η ζωή τους ξέβρασε στις αφιλόξενες ακτές των Ελληνούληδων μικροαστών, δηλαδή σε ακόμα χειρότερη κόλαση από την όποια δυστυχία προσπαθούν να ξεφύγουν. Οι στυλιζαρισμένες ομφαλοσκοπήσεις όμως, από τα «παραδοσιακά» Μ.Μ.Λ., περί της κρίσης που τα απειλεί, με αφορμή το κλείσιμο του Ελεύθερου Τύπου, είναι ελαφρώς, έως και τελείως, πασέ, εδώ και καιρό. Ανήθικη είναι και η εκμετάλλευση της δυστυχίας των ανέργων που προκάλεσε η απόφαση της ιδιοκτησίας να κλείσει τον τίτλο, μιας και οι πρώην εργαζόμενοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ανθρώπινη ασπίδα. Με την θυματοποίηση και την αγιοποίηση τους σε πρώτο πλάνο, αποκρύπτεται η αλήθεια – η κοινωνική θέση των χαμηλόμισθων δημοσιορουφιάνων δεν απέχει και τόσο πολύ από εκείνη των εργατών που διαμαρτύρονται έξω από οποιαδήποτε νεοπτωχεύσασα βιομηχανία. Είναι αναλώσιμοι εργάτες, ανειδίκευτοι ως επί το πλείστον, μιας και τα ελληνούλικα Μ.Μ.Ε., εδώ και αρκετές δεκαετίες συνειδητά προσλαμβάνουν άτομα με κριτήριο τον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή όσον αφορά το IQ, τον χαρακτήρα, την παιδεία, το βιογραφικό κ.ο.κ. Αν είσαι σκουπίδι, από οποιαδήποτε άποψη, είναι προσόν, όχι ελάττωμα σε ένα βόθρο όπου ακόμα και μια απλή κουράδα αισθάνεται ποιοτική απλά επειδή είναι ευκολότερα ανακυκλώσιμη από τα τοξικά απόβλητα που αποτελούν το γενικότερο mediaκό οικοσύστημα. Αυτό γίνεται επειδή είναι απείρως πιο εύκολα διαχειρίσιμοι και εκβιάσιμοι όσοι έχουν ανάγκες, εκείνοι που άγονται και φέρονται από τις γνώριμες μωροφιλοδοξίες του απελπισμένου κοινωνικού αναρριχητή, ή αυτοί που απλά στερούνται βασικών προσόντων που θα τους επέτρεπε να εργαστούν σε κάποια απαιτητική, δηλαδή σοβαρή δουλειά.
Τα Μ.Μ.Λ. είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις, με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Ο σκοπός τους είναι παρασιτικός και εκβιαστικός σε σχέση με την εξουσία, ενώ απέναντι στο κοινό τους δεν αισθάνονται την παραμικρή ευθύνη. Οι ιδιοκτήτες τους είναι επιρρεπείς στην κανιβαλιστική ηθική που διέπει όλες τις καταρρέουσες αγορές του ταχύτατα παρακμάζοντος καπιταλισμού. Επίσης, με το ρίσκο να κατηγορηθώ για μικροπρέπεια και μνησικακία, θυμάμαι ότι οι δημοσιορουφιάνοι, που σήμερα κλαίγονται για τους αίφνης άνεργους συνάδελφους τους, δεν έδιναν και τόσο μεγάλη σημασία όταν άκουγαν ότι απολύθηκαν στα καλά του καθουμένου οι εργαζόμενοι του εργοστασίου της Μίζενς, που έκλεισε στην Θεσσαλονίκη όταν άρχισε να ξεσπάει το σκάνδαλο. Ένα πεντάλεπτο ρεπορτάζ είχαν αφιερώσει τότε, το πολύ, αν θυμάμαι καλά, όπως και σε κάθε άλλη μαζική απόλυση και κινητοποίηση εργαζομένων σε οποιοδήποτε εργοστάσιο ή βιομηχανία βάζει λουκέτο.
Κανείς δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί για τις άκομψες και εντελώς ιδιοτελείς γραμμές που διαγράφει η θεματολογία της κρίσης στα Μ.Μ.Ε., όσο και αν τα χρυσά παιδιά τους χτυπιούνται, ό, τι απόχρωση και αν πάρει η γραβάτα που εμφανώς τους πνίγει όλο και περισσότερο. Όλοι ξέρουμε άλλωστε τι κρύβουν αυτές οι μεμψιμοιρίες των Μ.Μ.Λ. και των μεγαλοστελεχών τους, τίποτε πιο ενδιαφέρον από συμφεροντολογική ανησυχία για τον περιορισμό της εξουσίας τους. Κοντολογίς, χεστήκαμε για το προβληματάκι τους, που αργά το καταλάβανε, μιας και η διάβρωση των θεμελίων έχει αρχίσει από καιρό, οπότε η αυτολύπηση είναι κατόπιν εορτής και εντελώς μάταιη, αν όχι σαδιστική απόλαυση για όποιον τους μισεί, και δεν είναι λίγοι αυτοί.
Επιμένω ότι δεν θα έπρεπε να εντυπωσιάζει κανέναν ότι, τα παραδοσιακά ελληνούλικα Μ.Μ.Λ μόλις τώρα άρχισαν να αναλογίζονται την συντριβή τους. Καθόλου άξια απορίας δεν είναι η καθυστέρηση αυτής της ανησυχίας, αφού η μούχλα, η απουσία φαντασίας και η έλλειψη οποιασδήποτε επαφής με την πραγματικότητα είναι το σύνηθες καθεστώς για τα παραδοσιακά Ελληνούλικα Μέσα Μαζικής Λοβοτομής. Προσωπικά, θεωρώ σύμπτωμα πολύ φινετσάτης ειρωνείας το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι δεινόσαυροι πέφτουν θύματα της ίδιας τους της γεροντικής άνοιας, μετά από τόσα και τόσα χρόνια που έχουν διαπρέψει στην συντήρηση και την ενθάρρυνση των πλέον λιμναζόντων και όζουσων καταστάσεων.
Τι σημαίνει όμως παραδοσιακά Μ.Μ.Λ; Αν έχω καταλάβει καλά, αυτά, τουλάχιστον στην Ελλάδα συμπεριλαμβάνουν οποιοδήποτε μέσο συντελεί σε κάποιου είδους καταστροφή. Πολιτισμική καταστροφή, δια της υποστήριξης της Δικτατορίας της Ηλιθιότητας, οικολογική καταστροφή, με την αλόγιστη χρήση χαρτιού για την εκτύπωση ατέρμονων στρεμμάτων παντελώς άχρηστης πληροφορίας και ανέγκυρης γνώμης, κοινωνική καταστροφή όπως η διαφθορά και ο εκβιασμός πολιτικών, η πάσης φύσης προπαγάνδα και δημαγωγία προκειμένου να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένα συμφέροντα – ναι, η καταστροφή είναι ο κοινός παρονομαστής που συνδέει τα παραδοσιακά ελληνούλικα Μ.Μ.Λ.
Είναι λυπηρό το ότι αποδεχόμαστε, χωρίς καμία αντίρρηση ή αμφισβήτηση, πως τα μέσα στην Ελλάδα αποτελούν δούρειους ίππους για τους καρχαρίες-ιδιοκτήτες τους. Ακόμα πιο λυπηρό όμως είναι να βλέπεις τα στελέχη αυτών των συμμοριών να κλαίγονται, χωρίς καμία αιδώ, για αυτές τις επιχειρήσεις-βιτρίνες, κανονικές παρακρατικές παράγκες, που υποδύονται τα κανάλια και τις εφημερίδες, για να εκβιάζουν πάσης φύσης εκδουλεύσεις από τις υπέρ-διεφθαρμένες μαφίες που υποδύονται τις κυβερνήσεις, καθώς αυτές μαστίζουν με την σειρά τους αυτό τον τόπο. Επί δεκαετίες τώρα, τα παραδοσιακά Μ.Μ.Λ. σαπίζουν τα μυαλά του κόσμου με υποπροϊόντα των οποίων η μπόχα όλο και πυκνώνει. Το αποκορύφωμα της αηδιαστικής τους συνέργειας με την πιο σκοτεινή πτυχή της ελληνούλικης πραγματικότητας είναι η παρακρουστική αφιέρωση των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών στην λατρεία της ακροδεξιάς, με τους ψυχασθενείς και επικίνδυνους βουλευτές και οπαδούς της να απολαμβάνουν παρατεταμένες πεολειχίες σε όλα τα τηλεοπτικά δρώμενα από τα μιαρά ανθρωπάκια που κάθονται στις περίοπτους τηλε-θρόνους. Τώρα, οι εργαζόμενοι στα εκκολαπτήρια των φιδιών, ελπίζουν στην συμπόνια μας, αλλά ας μην γελιόνται καθόλου όλοι αυτοί οι λακέδες. Θα πληρώσουν όλοι τους το ότι υποστηρίζουν το φασιστικό καθεστώς που έφτασε την χώρα αυτή στην κατάντια των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών, πέρασε στο ντούκου την κατάργηση του απορρήτου των επικοινωνιών στο Διαδίκτυο, απενοχοποιεί την κλιμακούμενη κρατική βία σε όλα τα επίπεδα, αδιαφορεί για τις άθλιες εργασιακές συνθήκες, περιγελά την εξαθλίωση κάθε ελπίδας.
Ας καταλάβουν επιτέλους οι δημοσιορουφιάνοι ότι δεν αργεί η μέρα που όλοι τους θα πληρώσουν ακριβά την συντριπτική ευθύνη που τους αναλογεί για την χούντα που υφιστάμεθα. Και όχι μόνο οι άμεσοι υποστηρικτές της, οι σοβαροπαθείς χαρτογιακάδες των ενημερωτικών τμημάτων, αλλά και οι φαινομενικά αθώοι, τα αντιπαθητικά κωλόπαιδα και οι ξεκούδουνες κατίνες που βελάζουν στα ψυχαγωγικά προγράμματα. Αυτοί, ως γνήσιοι ηλίθιοι, ταμένοι στην υπηρεσία της διαιώνισης του μογγολισμού τους, με όπλο τον αήττητο φανατισμό του αυθεντικού βλάκα, αφιερώνουν άπειρο τηλεοπτικό χρόνο στην ανάλυση της απόχρωση του βρακιού της κάθε νεκροζώντανης μπουζουξούς, ενώ τα ονόματα της Κωνσταντίνας Κούνεβα και της Χριστίνας Κυριμοπούλου παραμένουν σχεδόν άγνωστα σε όποιον ενημερώνεται μόνο από την τηλεόραση. Ας μην αποζητούν κατανόηση λοιπόν, και ας πάνε να εκφράσουν την απελπισία τους για την παρακμή των Μέσων έξω από τα πανάκριβα Μυκονιάτικα γιαπωνέζικα εστιατόρια, εκεί που τρώνε τα αφεντικά τους και όπου ούτως ή άλλως θέλουν να συχνάζουν, παρά τις φιλολαϊκές τους υποκρισίες. Όσον αφορά τις όλο και πιο συρρικνωμένες πωλήσεις και τηλεθεάσεις, ας το χωνέψουν, κανένας ζωντανός και σύγχρονος άνθρωπος δεν ασχολείται. Οποιοσδήποτε μπορεί να χειριστεί υπολογιστή έχει πάψει προ καιρού να δίνει την παραμικρή σημασία στα ψέματα και την προπαγάνδα των παραδοσιακών μέσων, και σίγουρα δεν πρόκειται να δώσει τώρα σημασία στα κροκοδείλια δάκρια τους. Α, και όσον αφορά την έλλειψη κύρους στο διαδίκτυο, που διακηρύσσουν ως αχίλλειο πτέρνα του νέου μέσου οι δημοσιορουφιάνοι των παραδοσιακών Μ.Μ.Λ. – ποιος τους είπε αλήθεια ότι τα παραδοσιακά είχαν ποτέ το παραμικρό κύρος; Μήπως η μαμά τους που κομπάζει επειδή το μανάρι της γλύφει κώλους πέριξ του Μαξίμου; Δεν έχω γνωρίσει κανέναν αξιοπρεπή άνθρωπο που να πιστεύει ότι έχει το ελάχιστο κύρος κανένα κανάλι και καμία εφημερίδα, μάλλον το αντίθετο. Μα καλά, όλοι αυτοί μόνο μεταξύ τους κάνουν παρέα και έχουν καταφέρει να αλληλο-υπνωτισθούνε τόσο αποτελεσματικά περί της σπουδαιότητας τους;
Κρίση στα Μέσα Μαζικής Λοβοτομής – αυτό είναι το μοντέλο που φοριέται πολύ αυτή την εβδομάδα, λανσαρισμένο από τα ίδια τα Μ.Μ.Λ. Το βλέπεις, περίοπτα τοποθετημένο στις τηλε-βιτρίνες τους, σε μορφή συζητήσεων, άρθρων και πάνελ, σε αυτές τις ίδιες σκονισμένες και θλιβερές προθήκες που την προηγούμενη εβδομάδα λάνσαραν κεφάλια μεταναστών επί πινακίου. Ίχνος από τον οίκτο που αποζητούν για τον εαυτό τους όμως δεν είχαν δείξει οι δημοσιορουφιάνοι για τους κακομοίρηδες τους μετανάστες, αυτούς τους κολασμένους που η ζωή τους ξέβρασε στις αφιλόξενες ακτές των Ελληνούληδων μικροαστών, δηλαδή σε ακόμα χειρότερη κόλαση από την όποια δυστυχία προσπαθούν να ξεφύγουν. Οι στυλιζαρισμένες ομφαλοσκοπήσεις όμως, από τα «παραδοσιακά» Μ.Μ.Λ., περί της κρίσης που τα απειλεί, με αφορμή το κλείσιμο του Ελεύθερου Τύπου, είναι ελαφρώς, έως και τελείως, πασέ, εδώ και καιρό. Ανήθικη είναι και η εκμετάλλευση της δυστυχίας των ανέργων που προκάλεσε η απόφαση της ιδιοκτησίας να κλείσει τον τίτλο, μιας και οι πρώην εργαζόμενοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ανθρώπινη ασπίδα. Με την θυματοποίηση και την αγιοποίηση τους σε πρώτο πλάνο, αποκρύπτεται η αλήθεια – η κοινωνική θέση των χαμηλόμισθων δημοσιορουφιάνων δεν απέχει και τόσο πολύ από εκείνη των εργατών που διαμαρτύρονται έξω από οποιαδήποτε νεοπτωχεύσασα βιομηχανία. Είναι αναλώσιμοι εργάτες, ανειδίκευτοι ως επί το πλείστον, μιας και τα ελληνούλικα Μ.Μ.Ε., εδώ και αρκετές δεκαετίες συνειδητά προσλαμβάνουν άτομα με κριτήριο τον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή όσον αφορά το IQ, τον χαρακτήρα, την παιδεία, το βιογραφικό κ.ο.κ. Αν είσαι σκουπίδι, από οποιαδήποτε άποψη, είναι προσόν, όχι ελάττωμα σε ένα βόθρο όπου ακόμα και μια απλή κουράδα αισθάνεται ποιοτική απλά επειδή είναι ευκολότερα ανακυκλώσιμη από τα τοξικά απόβλητα που αποτελούν το γενικότερο mediaκό οικοσύστημα. Αυτό γίνεται επειδή είναι απείρως πιο εύκολα διαχειρίσιμοι και εκβιάσιμοι όσοι έχουν ανάγκες, εκείνοι που άγονται και φέρονται από τις γνώριμες μωροφιλοδοξίες του απελπισμένου κοινωνικού αναρριχητή, ή αυτοί που απλά στερούνται βασικών προσόντων που θα τους επέτρεπε να εργαστούν σε κάποια απαιτητική, δηλαδή σοβαρή δουλειά.
Τα Μ.Μ.Λ. είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις, με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Ο σκοπός τους είναι παρασιτικός και εκβιαστικός σε σχέση με την εξουσία, ενώ απέναντι στο κοινό τους δεν αισθάνονται την παραμικρή ευθύνη. Οι ιδιοκτήτες τους είναι επιρρεπείς στην κανιβαλιστική ηθική που διέπει όλες τις καταρρέουσες αγορές του ταχύτατα παρακμάζοντος καπιταλισμού. Επίσης, με το ρίσκο να κατηγορηθώ για μικροπρέπεια και μνησικακία, θυμάμαι ότι οι δημοσιορουφιάνοι, που σήμερα κλαίγονται για τους αίφνης άνεργους συνάδελφους τους, δεν έδιναν και τόσο μεγάλη σημασία όταν άκουγαν ότι απολύθηκαν στα καλά του καθουμένου οι εργαζόμενοι του εργοστασίου της Μίζενς, που έκλεισε στην Θεσσαλονίκη όταν άρχισε να ξεσπάει το σκάνδαλο. Ένα πεντάλεπτο ρεπορτάζ είχαν αφιερώσει τότε, το πολύ, αν θυμάμαι καλά, όπως και σε κάθε άλλη μαζική απόλυση και κινητοποίηση εργαζομένων σε οποιοδήποτε εργοστάσιο ή βιομηχανία βάζει λουκέτο.
Κανείς δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί για τις άκομψες και εντελώς ιδιοτελείς γραμμές που διαγράφει η θεματολογία της κρίσης στα Μ.Μ.Ε., όσο και αν τα χρυσά παιδιά τους χτυπιούνται, ό, τι απόχρωση και αν πάρει η γραβάτα που εμφανώς τους πνίγει όλο και περισσότερο. Όλοι ξέρουμε άλλωστε τι κρύβουν αυτές οι μεμψιμοιρίες των Μ.Μ.Λ. και των μεγαλοστελεχών τους, τίποτε πιο ενδιαφέρον από συμφεροντολογική ανησυχία για τον περιορισμό της εξουσίας τους. Κοντολογίς, χεστήκαμε για το προβληματάκι τους, που αργά το καταλάβανε, μιας και η διάβρωση των θεμελίων έχει αρχίσει από καιρό, οπότε η αυτολύπηση είναι κατόπιν εορτής και εντελώς μάταιη, αν όχι σαδιστική απόλαυση για όποιον τους μισεί, και δεν είναι λίγοι αυτοί.
Επιμένω ότι δεν θα έπρεπε να εντυπωσιάζει κανέναν ότι, τα παραδοσιακά ελληνούλικα Μ.Μ.Λ μόλις τώρα άρχισαν να αναλογίζονται την συντριβή τους. Καθόλου άξια απορίας δεν είναι η καθυστέρηση αυτής της ανησυχίας, αφού η μούχλα, η απουσία φαντασίας και η έλλειψη οποιασδήποτε επαφής με την πραγματικότητα είναι το σύνηθες καθεστώς για τα παραδοσιακά Ελληνούλικα Μέσα Μαζικής Λοβοτομής. Προσωπικά, θεωρώ σύμπτωμα πολύ φινετσάτης ειρωνείας το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι δεινόσαυροι πέφτουν θύματα της ίδιας τους της γεροντικής άνοιας, μετά από τόσα και τόσα χρόνια που έχουν διαπρέψει στην συντήρηση και την ενθάρρυνση των πλέον λιμναζόντων και όζουσων καταστάσεων.
Τι σημαίνει όμως παραδοσιακά Μ.Μ.Λ; Αν έχω καταλάβει καλά, αυτά, τουλάχιστον στην Ελλάδα συμπεριλαμβάνουν οποιοδήποτε μέσο συντελεί σε κάποιου είδους καταστροφή. Πολιτισμική καταστροφή, δια της υποστήριξης της Δικτατορίας της Ηλιθιότητας, οικολογική καταστροφή, με την αλόγιστη χρήση χαρτιού για την εκτύπωση ατέρμονων στρεμμάτων παντελώς άχρηστης πληροφορίας και ανέγκυρης γνώμης, κοινωνική καταστροφή όπως η διαφθορά και ο εκβιασμός πολιτικών, η πάσης φύσης προπαγάνδα και δημαγωγία προκειμένου να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένα συμφέροντα – ναι, η καταστροφή είναι ο κοινός παρονομαστής που συνδέει τα παραδοσιακά ελληνούλικα Μ.Μ.Λ.
Είναι λυπηρό το ότι αποδεχόμαστε, χωρίς καμία αντίρρηση ή αμφισβήτηση, πως τα μέσα στην Ελλάδα αποτελούν δούρειους ίππους για τους καρχαρίες-ιδιοκτήτες τους. Ακόμα πιο λυπηρό όμως είναι να βλέπεις τα στελέχη αυτών των συμμοριών να κλαίγονται, χωρίς καμία αιδώ, για αυτές τις επιχειρήσεις-βιτρίνες, κανονικές παρακρατικές παράγκες, που υποδύονται τα κανάλια και τις εφημερίδες, για να εκβιάζουν πάσης φύσης εκδουλεύσεις από τις υπέρ-διεφθαρμένες μαφίες που υποδύονται τις κυβερνήσεις, καθώς αυτές μαστίζουν με την σειρά τους αυτό τον τόπο. Επί δεκαετίες τώρα, τα παραδοσιακά Μ.Μ.Λ. σαπίζουν τα μυαλά του κόσμου με υποπροϊόντα των οποίων η μπόχα όλο και πυκνώνει. Το αποκορύφωμα της αηδιαστικής τους συνέργειας με την πιο σκοτεινή πτυχή της ελληνούλικης πραγματικότητας είναι η παρακρουστική αφιέρωση των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών στην λατρεία της ακροδεξιάς, με τους ψυχασθενείς και επικίνδυνους βουλευτές και οπαδούς της να απολαμβάνουν παρατεταμένες πεολειχίες σε όλα τα τηλεοπτικά δρώμενα από τα μιαρά ανθρωπάκια που κάθονται στις περίοπτους τηλε-θρόνους. Τώρα, οι εργαζόμενοι στα εκκολαπτήρια των φιδιών, ελπίζουν στην συμπόνια μας, αλλά ας μην γελιόνται καθόλου όλοι αυτοί οι λακέδες. Θα πληρώσουν όλοι τους το ότι υποστηρίζουν το φασιστικό καθεστώς που έφτασε την χώρα αυτή στην κατάντια των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών, πέρασε στο ντούκου την κατάργηση του απορρήτου των επικοινωνιών στο Διαδίκτυο, απενοχοποιεί την κλιμακούμενη κρατική βία σε όλα τα επίπεδα, αδιαφορεί για τις άθλιες εργασιακές συνθήκες, περιγελά την εξαθλίωση κάθε ελπίδας.
Ας καταλάβουν επιτέλους οι δημοσιορουφιάνοι ότι δεν αργεί η μέρα που όλοι τους θα πληρώσουν ακριβά την συντριπτική ευθύνη που τους αναλογεί για την χούντα που υφιστάμεθα. Και όχι μόνο οι άμεσοι υποστηρικτές της, οι σοβαροπαθείς χαρτογιακάδες των ενημερωτικών τμημάτων, αλλά και οι φαινομενικά αθώοι, τα αντιπαθητικά κωλόπαιδα και οι ξεκούδουνες κατίνες που βελάζουν στα ψυχαγωγικά προγράμματα. Αυτοί, ως γνήσιοι ηλίθιοι, ταμένοι στην υπηρεσία της διαιώνισης του μογγολισμού τους, με όπλο τον αήττητο φανατισμό του αυθεντικού βλάκα, αφιερώνουν άπειρο τηλεοπτικό χρόνο στην ανάλυση της απόχρωση του βρακιού της κάθε νεκροζώντανης μπουζουξούς, ενώ τα ονόματα της Κωνσταντίνας Κούνεβα και της Χριστίνας Κυριμοπούλου παραμένουν σχεδόν άγνωστα σε όποιον ενημερώνεται μόνο από την τηλεόραση. Ας μην αποζητούν κατανόηση λοιπόν, και ας πάνε να εκφράσουν την απελπισία τους για την παρακμή των Μέσων έξω από τα πανάκριβα Μυκονιάτικα γιαπωνέζικα εστιατόρια, εκεί που τρώνε τα αφεντικά τους και όπου ούτως ή άλλως θέλουν να συχνάζουν, παρά τις φιλολαϊκές τους υποκρισίες. Όσον αφορά τις όλο και πιο συρρικνωμένες πωλήσεις και τηλεθεάσεις, ας το χωνέψουν, κανένας ζωντανός και σύγχρονος άνθρωπος δεν ασχολείται. Οποιοσδήποτε μπορεί να χειριστεί υπολογιστή έχει πάψει προ καιρού να δίνει την παραμικρή σημασία στα ψέματα και την προπαγάνδα των παραδοσιακών μέσων, και σίγουρα δεν πρόκειται να δώσει τώρα σημασία στα κροκοδείλια δάκρια τους. Α, και όσον αφορά την έλλειψη κύρους στο διαδίκτυο, που διακηρύσσουν ως αχίλλειο πτέρνα του νέου μέσου οι δημοσιορουφιάνοι των παραδοσιακών Μ.Μ.Λ. – ποιος τους είπε αλήθεια ότι τα παραδοσιακά είχαν ποτέ το παραμικρό κύρος; Μήπως η μαμά τους που κομπάζει επειδή το μανάρι της γλύφει κώλους πέριξ του Μαξίμου; Δεν έχω γνωρίσει κανέναν αξιοπρεπή άνθρωπο που να πιστεύει ότι έχει το ελάχιστο κύρος κανένα κανάλι και καμία εφημερίδα, μάλλον το αντίθετο. Μα καλά, όλοι αυτοί μόνο μεταξύ τους κάνουν παρέα και έχουν καταφέρει να αλληλο-υπνωτισθούνε τόσο αποτελεσματικά περί της σπουδαιότητας τους;
21 - 6 - 09
Αγαπητό μου τρομολόγιο,
Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Ένας στους δυο δεν ψήφισε. Το Υπουργείο Εσωτερικών δήλωσε πως η αποχή ανήλθε στο 53.5% του εκλογικού σώματος... Έτσι, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, το προεκλογικό ρεύμα που απέδωσε τον εκλογικό θρίαμβο που υπόσχονταν, ήταν το μαζικό ρεύμα των πολιτών προς τις παραλίες. Η αποχή – ο περίφημος Κανένας – παρέμεινε στον πρωταγωνιστικό ρόλο που απολαμβάνει καθ’ όλη την μετεωρική άνοδο της λαμπρής καριέρα του, όσο βρόμικο πόλεμο και αν δέχτηκε από τους όψιμους προστάτες της συμμετοχικής δημοκρατίας.
Πολύ σωστά επέμεναν λοιπόν εκείνοι που προεκλογικά υποστήριζαν ότι η άρνηση τεράστιας μερίδας πολιτών να προσέλθουν στις κάλπες αποτελεί σοβαρή πολιτική θέση και δεν πρόκειται περί απλής, χαβαλεδιάρικης παρόρμησης. Οποιοσδήποτε έχει κάποια επαφή με την καθημερινότητα ξέρει καλά ότι η φετινή μαζική συμμετοχή στις παραλίες είναι πολιτική στάση εξίσου, αν όχι περισσότερο υπεύθυνη, με την στάση εκείνων που ψήφισαν. Οι πάντα δολοπλόκοι και στρεψόδικοι νεοδημοκράτες βιάστηκαν να υποστηρίξουν ότι εκείνοι που αποφάσισαν να προτιμήσουν τις παραλίες ήταν ως επί το πλείστον δεξιοί, άρα, η αποχή έβλαψε την κατά τα άλλα σίγουρη νίκη της Δεξιάς. Ας επικαλούνταν τον θεό της βροχής λοιπόν, να μην είχαν κέφι για πλατσουρίσματα στον ήλιο οι (κατά τα άλλα συνειδητοί) πολίτες που αποτελούν την πελατειακή τους βάση. Τολμώ δε να υποψιάζομαι ότι τα ποσοστά των κομμάτων θα παρέμεναν τα ίδια ακόμα και αν ψήφιζε όχι μόνο το 100% του εκλογικού σώματος, αλλά και τα παροιμιώδη δέντρα. Άλλωστε, τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών επιβεβαίωσαν τις προ πολλού τετριμμένες διαπιστώσεις περί κόπωσης του δικομματισμού, δίνοντας κάποια ελπίδα για ελαφριά έως ανεπαίσθητη άνοδο του Πασόκ, και της αυξανόμενης διαρροής προς τα μικρότερα κόμματα, θεαματικότερη εκείνη που παρατηρήθηκε προς τους Οικολόγους-Πράσινους. Περιττό να γελοιοποιήσω τις δηλώσεις του Πασόκ περί θριάμβου – είναι προφανές πως με αντίπαλο μια τόσο φθαρμένη και ανάπηρη κυβέρνηση όσο αυτή της Νέας Δημοκρατία, οποιοδήποτε ποσοστό κάτω του 60% είναι απλά κόλαφος για ένα κόμμα που κάποτε αποτελούσε την βασική εναλλακτική του Ελληνικού λαού απέναντι στην δεξιά.
Όμως, όσο και αν επέμεναν εκείνοι που έχουν επενδύσει όλη τους την ζωή στην διαιώνιση του κομματικού κατεστημένου, ο κόσμος τους αψήφησε, επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστη ανεξαρτησία σκέψης και ισχυρή, αμετακίνητη άποψη. Μετά από αυτή την ξεκάθαρη έκφραση αγανάκτησης και οργής για τις άθλιες κομματικές μαφίες και τις διαρκείς προδοσίες που υφιστάμεθα από αυτές, κάτι θα αλλάξει, θέλω να ελπίζω.
Αυτό που διαβλέπεται εύκολα είναι ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να χειραφετείται και να δυσπιστεί απέναντι σε κάθε ηγέτη και όχι μόνο να αντιδρά ειδικά σε κάποιον κομματικό σχηματισμό ή πρόσωπο. Οι ψηφοφόροι πλέον αντιλαμβάνονται ξεκάθαρα ότι το βασικό πολιτικό πρόβλημα των καιρών μας είναι συστημικό. Άλλος μπορεί να αποκαλεί οικονομική αυτή την κρίση συνείδησης, ή να μιλάει για οριακή παρακμή του καπιταλισμού, κάποιος ακόμα ίσως και να αποδίδει την ιστορική αυτή καμπή στην εκρηκτική δύναμη που δίνει στους πολίτες η πρωτοφανώς ελεύθερη διαδικτυακή πληροφόρηση. Όλοι έχουν από ένα μερίδιο δίκιου, υποθέτω.
Όμως, για την κινούμενη με γεωλογικούς ρυθμούς Ελληνική πολιτική ζωή, κολλημένη όπως είναι στην κληρονομική εξουσία τριών οικογενειών εδώ και σχεδόν μισό αιώνα, είναι πολύ εντυπωσιακή η ταχύτητα της απομάκρυνσης του κόσμου από την μέγγενη του δικομματισμού. Ακόμα πιο απογοητευτική πρέπει να είναι για τους παραδοσιακούς μας ηγέτες η ευκολία με την οποία δείχνουν να αποσυμπλέκονται οι Έλληνες από την ψυχαναγκαστική ανάγκη για μαζικές φιέστες δημοκρατικών ψευδαισθήσεων, θεαματικές διαδικασίες που σκηνοθετούν οι δήθεν ανεξάρτητοι και δημοκρατικοί ηγέτες μας για την διατήρηση του κύρους της εξουσίας τους.
Αν υπολογίσει κανείς την ολοένα αυξανόμενη ενημέρωση του κόσμου από το Ιντερνέτ, και την ταυτόχρονη απεξάρτηση του από την όλο και πιο πεπαλαιωμένη τηλεόραση, τότε θα θυμηθεί ότι οι ταχύτητες του διαδικτυακού διαβιβασμού υπερέχουν κατά πολύ από εκείνες που γνωρίζουν οι πολιτικοί. Αυτοί, μέχρι σήμερα είναι συνηθισμένοι να πληροφορούνται σε ρυθμούς σαλιγκαριού, ή ακόμα χειρότερα, με ταχύτητα Ουρουγουανής Πρεσβείας προς Υπουργείο Εξωτερικού, είτε επί Ντόρας, είτε επί Γιωργάκη. Η αποχή όμως, ως πολιτική στάση, διαδόθηκε ταχύτατα, από κλικ σε κλικ, μέσα από το διαδίκτυο. Εκεί βρήκε οπαδούς, εκεί ανοίχτηκε ο διάλογος για τα υπέρ και τα κατά της, συνεννοήθηκαν, οργανώθηκαν, εξέδωσαν πρόγραμμα και συντονίστηκαν εκείνοι που αποφάσισαν να απέχουν. Άπειρα sites και blogs επιχειρηματολογούσαν υπέρ της απουσίας από τα εκλογικά κέντρα ως πράξη άσκησης πίεσης στο πολιτικό σύστημα. Ακόμα και εκείνα που ήταν εναντίον της αποχής, υπολόγιζαν την πιθανότητα της πολύ σοβαρά, διαπιστώνοντας ρεύμα υπαρκτό και όχι ανάξιο λόγου.
Αυτό που δεν ξεκαθαρίζει κανείς είναι ότι εκείνοι που σήμερα απέχουν δεν θα έχουν κανένα δισταγμό να στρατευθούν πολιτικά πίσω από κάποια πολιτική δύναμη που θα τους εμπνεύσει εμπιστοσύνη. Τέτοια, προς το παρόν, δεν μοιάζει να υπάρχει, αν και είναι διαφωτιστική και ενθαρρυντική η οποιαδήποτε, έστω και μικρή νίκη των οικολόγων και της όποιας αριστεράς. Δεν μπορεί να αγνοηθεί πλέον η σαφής ένδειξη αφύπνισης της αμφισβητησιακής και οικολογικής συνείδησης στον Έλληνα, που έστω και αν είναι μειονοτική, είναι πολιτική στάση δικαίως και καλώς αυξανόμενη.
Αν παρατηρήσει κανείς τον παγκόσμιο χάρτη, η κατεύθυνση προς εναλλακτικές πολιτικές δυνάμεις αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο, και δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Έχει τεράστια γκάμα έκφρασης, και η ένταση της κυμαίνεται από την βελούδινη γλώσσα και τις τολμηρές κουβέντες του Ομπάμα μέχρι την γραφική αθυροστομία του Ούγκο Τσάβεζ. Η παγκόσμια συνείδηση είναι πληροφορημένη περισσότερο και καλύτερα από ποτέ, συλλαμβάνει πλέον πολύ πιο ξεκάθαρα τις κινήσεις και την αλήθεια εκείνων που μας εξουσιάζουν. Τελειώνει η πίστη σε αόρατους, παγκόσμιους και αφηρημένους οργανισμούς, τις διαδικασίες και τις πολιτικές των οποίων αδυνατεί να παρακολουθήσει και άρα να ελέγξει ο οποιοσδήποτε. Είτε το θέλουν είτε όχι, οι κκ. πολιτικοί, βρίσκονται αντιμέτωποι με την γενιά των Facebook groups και των διαδικτυακών διαμαρτυριών και δημοσκοπήσεων. Οι άνθρωποι έχουν πλέον στα ακροδάχτυλα τους την δυνατότητα να δημιουργούν και να συμμετέχουν σε μικρές, ευέλικτες οργανώσεις. Μέσα από αυτές τις διαδικτυακές επαφές οποιοσδήποτε μπορεί να εκφέρει άποψη και να επηρεάζει την γνώμη ανθρώπων που δεν γνωρίζουν καν, δύναμη που μέχρι πρότινος είχαν μόνο οι δεινόσαυροι των ΜΜΕ. Η δυνατότητα διαλόγου και αυτό-οργανωμένης δράσης είναι πιο ελεύθερη από ποτέ, με αποτέλεσμα οι κομματικοί μηχανισμοί να μοιάζουν όλοι και πιο απηρχαιωμένα κατάλοιπα από την εποχής της πυραμιδικά οργανωμένης εξουσίας.
Το λιγότερο από τα κέρδη της αποχής που παρατηρήθηκε στις φετινές Ευρωεκλογές είναι ότι οι πολιτικοί δεν θα μπορούν να χαρακτηρίζουν ως έλλειψη πολιτικής συνείδησης την διαρκώς αυξανόμενη απαξίωση των ψηφοφόρων τους. Η εμφανέστατα αποδείξιμη πλέον πολιτική απάθεια δεν πρέπει να θεωρηθεί ένδειξη χαμηλού ενδιαφέροντος για τα κοινά. Αν τα κόμματα κάνουν και αυτό το λάθος, τότε θα βρεθούν προ ακόμα πιο δυσάρεστων απροόπτων. Το ότι προτίμησαν τόσοι πολλοί να πάνε παραλία αντί στο εκλογικό κέντρο, δεν σημαίνει ότι στερούνται πολιτικής θέλησης. Όταν κάποιος σου γυρνάει την πλάτη, ενώ ξέρει ότι τον έχεις ανάγκη, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι του είναι αδιάφορες οι πράξεις σου ή ότι την γλίτωσες – μπορεί να σιωπά μέχρι να αποφασίσει που θα θάψει τα απομεινάρια σου. Εν προκειμένω λοιπόν, παραλία λαού, οργή θεού και όχι σιωπή αμνού.
Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Ένας στους δυο δεν ψήφισε. Το Υπουργείο Εσωτερικών δήλωσε πως η αποχή ανήλθε στο 53.5% του εκλογικού σώματος... Έτσι, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, το προεκλογικό ρεύμα που απέδωσε τον εκλογικό θρίαμβο που υπόσχονταν, ήταν το μαζικό ρεύμα των πολιτών προς τις παραλίες. Η αποχή – ο περίφημος Κανένας – παρέμεινε στον πρωταγωνιστικό ρόλο που απολαμβάνει καθ’ όλη την μετεωρική άνοδο της λαμπρής καριέρα του, όσο βρόμικο πόλεμο και αν δέχτηκε από τους όψιμους προστάτες της συμμετοχικής δημοκρατίας.
Πολύ σωστά επέμεναν λοιπόν εκείνοι που προεκλογικά υποστήριζαν ότι η άρνηση τεράστιας μερίδας πολιτών να προσέλθουν στις κάλπες αποτελεί σοβαρή πολιτική θέση και δεν πρόκειται περί απλής, χαβαλεδιάρικης παρόρμησης. Οποιοσδήποτε έχει κάποια επαφή με την καθημερινότητα ξέρει καλά ότι η φετινή μαζική συμμετοχή στις παραλίες είναι πολιτική στάση εξίσου, αν όχι περισσότερο υπεύθυνη, με την στάση εκείνων που ψήφισαν. Οι πάντα δολοπλόκοι και στρεψόδικοι νεοδημοκράτες βιάστηκαν να υποστηρίξουν ότι εκείνοι που αποφάσισαν να προτιμήσουν τις παραλίες ήταν ως επί το πλείστον δεξιοί, άρα, η αποχή έβλαψε την κατά τα άλλα σίγουρη νίκη της Δεξιάς. Ας επικαλούνταν τον θεό της βροχής λοιπόν, να μην είχαν κέφι για πλατσουρίσματα στον ήλιο οι (κατά τα άλλα συνειδητοί) πολίτες που αποτελούν την πελατειακή τους βάση. Τολμώ δε να υποψιάζομαι ότι τα ποσοστά των κομμάτων θα παρέμεναν τα ίδια ακόμα και αν ψήφιζε όχι μόνο το 100% του εκλογικού σώματος, αλλά και τα παροιμιώδη δέντρα. Άλλωστε, τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών επιβεβαίωσαν τις προ πολλού τετριμμένες διαπιστώσεις περί κόπωσης του δικομματισμού, δίνοντας κάποια ελπίδα για ελαφριά έως ανεπαίσθητη άνοδο του Πασόκ, και της αυξανόμενης διαρροής προς τα μικρότερα κόμματα, θεαματικότερη εκείνη που παρατηρήθηκε προς τους Οικολόγους-Πράσινους. Περιττό να γελοιοποιήσω τις δηλώσεις του Πασόκ περί θριάμβου – είναι προφανές πως με αντίπαλο μια τόσο φθαρμένη και ανάπηρη κυβέρνηση όσο αυτή της Νέας Δημοκρατία, οποιοδήποτε ποσοστό κάτω του 60% είναι απλά κόλαφος για ένα κόμμα που κάποτε αποτελούσε την βασική εναλλακτική του Ελληνικού λαού απέναντι στην δεξιά.
Όμως, όσο και αν επέμεναν εκείνοι που έχουν επενδύσει όλη τους την ζωή στην διαιώνιση του κομματικού κατεστημένου, ο κόσμος τους αψήφησε, επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστη ανεξαρτησία σκέψης και ισχυρή, αμετακίνητη άποψη. Μετά από αυτή την ξεκάθαρη έκφραση αγανάκτησης και οργής για τις άθλιες κομματικές μαφίες και τις διαρκείς προδοσίες που υφιστάμεθα από αυτές, κάτι θα αλλάξει, θέλω να ελπίζω.
Αυτό που διαβλέπεται εύκολα είναι ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να χειραφετείται και να δυσπιστεί απέναντι σε κάθε ηγέτη και όχι μόνο να αντιδρά ειδικά σε κάποιον κομματικό σχηματισμό ή πρόσωπο. Οι ψηφοφόροι πλέον αντιλαμβάνονται ξεκάθαρα ότι το βασικό πολιτικό πρόβλημα των καιρών μας είναι συστημικό. Άλλος μπορεί να αποκαλεί οικονομική αυτή την κρίση συνείδησης, ή να μιλάει για οριακή παρακμή του καπιταλισμού, κάποιος ακόμα ίσως και να αποδίδει την ιστορική αυτή καμπή στην εκρηκτική δύναμη που δίνει στους πολίτες η πρωτοφανώς ελεύθερη διαδικτυακή πληροφόρηση. Όλοι έχουν από ένα μερίδιο δίκιου, υποθέτω.
Όμως, για την κινούμενη με γεωλογικούς ρυθμούς Ελληνική πολιτική ζωή, κολλημένη όπως είναι στην κληρονομική εξουσία τριών οικογενειών εδώ και σχεδόν μισό αιώνα, είναι πολύ εντυπωσιακή η ταχύτητα της απομάκρυνσης του κόσμου από την μέγγενη του δικομματισμού. Ακόμα πιο απογοητευτική πρέπει να είναι για τους παραδοσιακούς μας ηγέτες η ευκολία με την οποία δείχνουν να αποσυμπλέκονται οι Έλληνες από την ψυχαναγκαστική ανάγκη για μαζικές φιέστες δημοκρατικών ψευδαισθήσεων, θεαματικές διαδικασίες που σκηνοθετούν οι δήθεν ανεξάρτητοι και δημοκρατικοί ηγέτες μας για την διατήρηση του κύρους της εξουσίας τους.
Αν υπολογίσει κανείς την ολοένα αυξανόμενη ενημέρωση του κόσμου από το Ιντερνέτ, και την ταυτόχρονη απεξάρτηση του από την όλο και πιο πεπαλαιωμένη τηλεόραση, τότε θα θυμηθεί ότι οι ταχύτητες του διαδικτυακού διαβιβασμού υπερέχουν κατά πολύ από εκείνες που γνωρίζουν οι πολιτικοί. Αυτοί, μέχρι σήμερα είναι συνηθισμένοι να πληροφορούνται σε ρυθμούς σαλιγκαριού, ή ακόμα χειρότερα, με ταχύτητα Ουρουγουανής Πρεσβείας προς Υπουργείο Εξωτερικού, είτε επί Ντόρας, είτε επί Γιωργάκη. Η αποχή όμως, ως πολιτική στάση, διαδόθηκε ταχύτατα, από κλικ σε κλικ, μέσα από το διαδίκτυο. Εκεί βρήκε οπαδούς, εκεί ανοίχτηκε ο διάλογος για τα υπέρ και τα κατά της, συνεννοήθηκαν, οργανώθηκαν, εξέδωσαν πρόγραμμα και συντονίστηκαν εκείνοι που αποφάσισαν να απέχουν. Άπειρα sites και blogs επιχειρηματολογούσαν υπέρ της απουσίας από τα εκλογικά κέντρα ως πράξη άσκησης πίεσης στο πολιτικό σύστημα. Ακόμα και εκείνα που ήταν εναντίον της αποχής, υπολόγιζαν την πιθανότητα της πολύ σοβαρά, διαπιστώνοντας ρεύμα υπαρκτό και όχι ανάξιο λόγου.
Αυτό που δεν ξεκαθαρίζει κανείς είναι ότι εκείνοι που σήμερα απέχουν δεν θα έχουν κανένα δισταγμό να στρατευθούν πολιτικά πίσω από κάποια πολιτική δύναμη που θα τους εμπνεύσει εμπιστοσύνη. Τέτοια, προς το παρόν, δεν μοιάζει να υπάρχει, αν και είναι διαφωτιστική και ενθαρρυντική η οποιαδήποτε, έστω και μικρή νίκη των οικολόγων και της όποιας αριστεράς. Δεν μπορεί να αγνοηθεί πλέον η σαφής ένδειξη αφύπνισης της αμφισβητησιακής και οικολογικής συνείδησης στον Έλληνα, που έστω και αν είναι μειονοτική, είναι πολιτική στάση δικαίως και καλώς αυξανόμενη.
Αν παρατηρήσει κανείς τον παγκόσμιο χάρτη, η κατεύθυνση προς εναλλακτικές πολιτικές δυνάμεις αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο, και δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Έχει τεράστια γκάμα έκφρασης, και η ένταση της κυμαίνεται από την βελούδινη γλώσσα και τις τολμηρές κουβέντες του Ομπάμα μέχρι την γραφική αθυροστομία του Ούγκο Τσάβεζ. Η παγκόσμια συνείδηση είναι πληροφορημένη περισσότερο και καλύτερα από ποτέ, συλλαμβάνει πλέον πολύ πιο ξεκάθαρα τις κινήσεις και την αλήθεια εκείνων που μας εξουσιάζουν. Τελειώνει η πίστη σε αόρατους, παγκόσμιους και αφηρημένους οργανισμούς, τις διαδικασίες και τις πολιτικές των οποίων αδυνατεί να παρακολουθήσει και άρα να ελέγξει ο οποιοσδήποτε. Είτε το θέλουν είτε όχι, οι κκ. πολιτικοί, βρίσκονται αντιμέτωποι με την γενιά των Facebook groups και των διαδικτυακών διαμαρτυριών και δημοσκοπήσεων. Οι άνθρωποι έχουν πλέον στα ακροδάχτυλα τους την δυνατότητα να δημιουργούν και να συμμετέχουν σε μικρές, ευέλικτες οργανώσεις. Μέσα από αυτές τις διαδικτυακές επαφές οποιοσδήποτε μπορεί να εκφέρει άποψη και να επηρεάζει την γνώμη ανθρώπων που δεν γνωρίζουν καν, δύναμη που μέχρι πρότινος είχαν μόνο οι δεινόσαυροι των ΜΜΕ. Η δυνατότητα διαλόγου και αυτό-οργανωμένης δράσης είναι πιο ελεύθερη από ποτέ, με αποτέλεσμα οι κομματικοί μηχανισμοί να μοιάζουν όλοι και πιο απηρχαιωμένα κατάλοιπα από την εποχής της πυραμιδικά οργανωμένης εξουσίας.
Το λιγότερο από τα κέρδη της αποχής που παρατηρήθηκε στις φετινές Ευρωεκλογές είναι ότι οι πολιτικοί δεν θα μπορούν να χαρακτηρίζουν ως έλλειψη πολιτικής συνείδησης την διαρκώς αυξανόμενη απαξίωση των ψηφοφόρων τους. Η εμφανέστατα αποδείξιμη πλέον πολιτική απάθεια δεν πρέπει να θεωρηθεί ένδειξη χαμηλού ενδιαφέροντος για τα κοινά. Αν τα κόμματα κάνουν και αυτό το λάθος, τότε θα βρεθούν προ ακόμα πιο δυσάρεστων απροόπτων. Το ότι προτίμησαν τόσοι πολλοί να πάνε παραλία αντί στο εκλογικό κέντρο, δεν σημαίνει ότι στερούνται πολιτικής θέλησης. Όταν κάποιος σου γυρνάει την πλάτη, ενώ ξέρει ότι τον έχεις ανάγκη, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι του είναι αδιάφορες οι πράξεις σου ή ότι την γλίτωσες – μπορεί να σιωπά μέχρι να αποφασίσει που θα θάψει τα απομεινάρια σου. Εν προκειμένω λοιπόν, παραλία λαού, οργή θεού και όχι σιωπή αμνού.
14 - 6 - 09
Αγαπητό μου τρομολόγιο,
Οι σημερινές Ευρωεκλογές μόνο κατ’ όνομα αφορούν την σφόδρα αμφισβητούμενη και σίγουρα βαθιά προβληματική σχέση του Έλληνα με την Ευρώπη. Για τους περισσότερους είναι ένα δημοψήφισμα, όπως πολύ σωστά χαρακτήρισε την διαδικασία ο Γιώργος Παπανδρέου. Για τους πολιτικούς, είναι ακόμα μια ελάχιστη και ασήμαντη αφορμή προκειμένου να επιδοθούν στους εξαιρετικά τετριμμένους λεονταρισμούς που τόσο αγαπούν. Ταυτόχρονα, δεν έγινε καμία ουσιαστική προσπάθεια ανάδειξης της ειδικής σημασίας της περίστασης. Οι κομματικοί μηχανισμοί, αντί να παρουσιάσουν την Ευρωπαϊκή πολιτική που σκοπεύουν να ακολουθήσουν, την τελευταία εβδομάδα πριν τις κάλπες, προτίμησαν να ενημερώσουν τους ψηφοφόρους τους για διάφορα άλλα ζητήματα.
Ενδεικτικά αναφέρω τα εξής:
• πόσο κοστίζει ένα υπερπολυτελές διαμέρισμα στην εξωτική Punta Del Este της Ουρουγουάης
• πόσες μέρες χρειάζονται προκειμένου να διαβιβαστεί ένα υπερεπείγον μήνυμα από μια Ελληνική πρεσβεία στο υπουργείο Εξωτερικών
• που σπουδάζει και πόσο χρονών είναι η κόρη του πρώην ταμία της Siemens κ. Χ. Καραβέλα, και
• πως στην Ελλάδα υπάρχει η πιθανότητα να κληθείς σε απολογία χωρίς να έχεις διαβάσει την δικογραφία με την οποία κατηγορείσαι.
Αυτά είναι μόνο ελάχιστα από τα πολυάριθμα δείγματα μικροπολιτικού σουρεαλισμού που παρακολουθήσαμε αυτή την εβδομάδα. Η φαρσοκωμωδία γύρω από αυτή την υπόθεση ήταν εξωφρενική, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι η Siemens δεν είναι και το μοναδικό σκάνδαλο που βασανίζει αυτή την χώρα. Η κυβέρνηση όμως, επιδιδόμενη σε ολοένα και πιο μοιραίους εναγκαλισμούς με την δικαιοσύνη, ξεπέρασε κάθε όριο και πρόσχημα στην απόπειρα παραπλάνησης της κοινής γνώμης. Χρησιμοποίησε την υπόθεση αυτή ως προπέτασμα και αντιπερισπασμό ενάντια σε οποιαδήποτε ουσιαστική πολιτική συζήτηση θα μπορούσε να λάβει χώρα την κρίσιμη εβδομάδα πριν της κάλπες.
Ας ειπωθεί ανοιχτά. Είναι δημαγωγοί όσοι προσπαθούν να παρουσιάσουν τις εκλογές αυτές ως δημοκρατική, διάφανη και τίμια διαδικασία. Εκείνοι που θα ψηφίσουν σήμερα δεν έχουν ούτε την κατάλληλη ενημέρωση, ούτε την κατάλληλη παιδεία για να αποφασίσουν περί της εκπροσώπησης τους στην Ευρώπη. Οι πολίτες είναι πιο ενημερωμένοι για το ταξιδιωτικό πρόγραμμα της οικογένειας Καραβέλα παρά για το πολιτικό πρόγραμμα των κομμάτων. Έτσι, όσοι επιμένουν ότι είναι σημαντική η συμμετοχή στις ευρώ-εκλογές απλά επιζητούν την διεφθαρμένη ψήφο ενός κοινωνικού σώματος που έχουν πρώτα εκμαυλίσει με προπαγάνδα, δημαγωγία, πλύση εγκεφάλου, φτώχεια, απελπισία και κάθε είδους πελατειακές σχέσεις. Είναι δυνατόν να αποφασίζεις ψύχραιμα, τίμια, και ορθολογιστικά για το μέλλον της χώρας όταν είσαι τόσο απληροφόρητος, παραπλανημένος, ζαλισμένος από τόσο καλά οργανωμένες προσπάθειες πλύσης του εγκεφάλου σου;
Σαν να μην έφτανε λοιπόν η δικτατορία της παραπλανηθείσας και απληροφόρητης πλειοψηφίας, που ορίζει το αποτέλεσμα που θα υποστούμε όλοι ως καθεστώς, σε αυτές τις εκλογές υπεστήκαμε και την προπαγάνδα εναντίον όσων ήθελαν να απέχουν. Σε αυτήν επέμειναν οι εκλογολάγνοι πολιτικοί μόνο επειδή χρειάζονται τα όποια εκλογικά αποτελέσματα για να αποδώσουν τυπικό κύρος στην εξουσία που σφετερίζονται σκορπώντας παραπληροφόρηση, συγκάλυψη, αποβλάκωση και ελεημοσύνη. Γι’ αυτό και κατηγόρησαν για πλείστα όσα πολιτικά εγκλήματα εκείνους που θέλησαν να απέχουν από αυτό το θέατρο του παραλόγου. Επειδή ξέρουν ότι καμία παράσταση δεν μπορεί να παίζει για καιρό χωρίς την προσέλευση του κοινού.
Εκείνοι που επέμεναν να ψηφίσετε σήμερα, αμφισβητούσαν τόσο περί της συνειδητότητας όσο και περί της αποτελεσματικότητας της αποχής. Την χαρακτήρισαν μάταιη, επικαλούμενοι το πιο εύκολα αναστρέψιμο επιχείρημα: πως η αποχή είναι καταδικασμένη είτε να ενισχύσει τον δικομματισμό, είτε να εντείνει τους μικροπολιτικούς εκβιασμούς που αποσκοπούν τα μικρότερα κόμματα καθώς συνωστίζονται για να τσιμπολογήσουν από τα αποφάγια των μεγάλων.
Οι υποστηρικτές της συμμετοχής στις εκλογές θα είχαν κάποιο δίκιο αν η όποια ψήφος, σε οποιοδήποτε κόμμα, δεν είχε σαν αποτέλεσμα τα ίδια ακριβώς δεινά που ωρύονται ότι θα προκαλέσει η αποχή. Είτε απείχες, είτε συμμετείχες, ειδικά στις σημερινές Ευρωεκλογές, το πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξει. Η τράπουλα με την οποία παίζεται το παιχνίδι παραμένει σημαδεμένη. Οι κομματικές μαφίες έχουν σαν μοναδικό σκοπό την διαιώνιση της χρηματοδότησης τους από τις πολυεθνικές εταιρίες-συμμορίες που χρησιμοποιούν την πολιτική ως βιτρίνα και μέσο διαχείρισης των μαζών που τους είναι απαραίτητες ως εργατικά χέρια. Έτσι παρατείνεται ο εκβιασμός και η εξαθλίωση όλων μας, μιας και οι πολυεθνικές εταιρικές δικτατορίες, σε συνδυασμό με τους πολιτικούς πράκτορες τους, αποτελούν το πιο απάνθρωπο καθεστώς που έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα. Όποιος δεν μπορεί να χωνέψει αυτή την αλήθεια, ας συνεχίσει να πιπιλάει την νοσταλγική καραμέλα της συμμετοχικής δημοκρατίας.
Με τα σημερινά δεδομένα λοιπόν, ο μοναδικός αληθινός πολιτικός στόχος των εκλογών είναι η εκτόνωση, και τελικά η εξάντληση, του συσσωρευμένου μίσους που αισθάνονται οι ψηφοφόροι για το σύστημα που τους εκμεταλλεύεται και τους κοροϊδεύει τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου. Το όποιο αποτέλεσμα ανακοινωθεί, αν δεν ανατρέψει ριζοσπαστικά τις υπάρχουσες πολιτικές ισορροπίες, απλά θα παρατείνει και θα εμβαθύνει το υπάρχον αδιέξοδο. Όσοι ψηφίσαν σήμερα, αν δεν επιφέρουν με την επιλογή τους κάποια οριακή αντιπαράθεση μεταξύ του πολιτικού κατεστημένου και του εκλογικού αποτελέσματος, τότε, δεν θα έχουν καταφέρει τίποτε άλλο παρά να είναι κομπάρσοι, απαραίτητοι για τις τηλεοπτικές κάμερες στα εκλογικά κέντρα και χρήσιμοι για τα επιτελεία των exit polls.
Τέλος, όσοι επιμένουν να σαγηνεύονται από αυτή την οφθαλμαπάτη δημοκρατίας, ας θυμηθούν τα 40 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο που κοστίζουν ΜΟΝΟ οι ΝΟΜΙΜΕΣ αμοιβές των 300 βουλευτών μας – χωρίς να συνυπολογίζονται οι τηλεφωνικές ή άλλες ατέλειες, τα πολυτελή αυτοκίνητα, οι μισθοί των υπαλλήλων τους κλπ. Σε σχέση με τις παχυλές μίζες που παίρνουν από τις πολυεθνικές, τα λεφτά που εισπράττουν από τον λαό είναι ψίχουλα. Αν ήταν όμως υπάλληλοι των πολυεθνικών που υπηρετούν ταπεινά, προκειμένου να μην χάσουν τους υπέρογκους golden boy μισθούς τους, θα έπρεπε να φέρνουν κέρδη στα ταμεία της εταιρείας ανάλογα των εξωφρενικών χρημάτων που απαιτούν ως αμοιβή. Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να λειτουργούμε περισσότερο ως πολυεθνική και λιγότερο ως λαός, δηλαδή να ελπίζουμε λιγότερο στις υποσχέσεις και να εξετάζουμε περισσότερο την αποδοτικότητα των βουλευτών, αντιμετωπίζοντας τους βουλευτές με την ίδια ψυχρή, καπιταλιστική αυστηρότητα που επιβάλλουν οι πολυεθνικές για τα επίλεκτα στελέχη τους;
Οι σημερινές Ευρωεκλογές μόνο κατ’ όνομα αφορούν την σφόδρα αμφισβητούμενη και σίγουρα βαθιά προβληματική σχέση του Έλληνα με την Ευρώπη. Για τους περισσότερους είναι ένα δημοψήφισμα, όπως πολύ σωστά χαρακτήρισε την διαδικασία ο Γιώργος Παπανδρέου. Για τους πολιτικούς, είναι ακόμα μια ελάχιστη και ασήμαντη αφορμή προκειμένου να επιδοθούν στους εξαιρετικά τετριμμένους λεονταρισμούς που τόσο αγαπούν. Ταυτόχρονα, δεν έγινε καμία ουσιαστική προσπάθεια ανάδειξης της ειδικής σημασίας της περίστασης. Οι κομματικοί μηχανισμοί, αντί να παρουσιάσουν την Ευρωπαϊκή πολιτική που σκοπεύουν να ακολουθήσουν, την τελευταία εβδομάδα πριν τις κάλπες, προτίμησαν να ενημερώσουν τους ψηφοφόρους τους για διάφορα άλλα ζητήματα.
Ενδεικτικά αναφέρω τα εξής:
• πόσο κοστίζει ένα υπερπολυτελές διαμέρισμα στην εξωτική Punta Del Este της Ουρουγουάης
• πόσες μέρες χρειάζονται προκειμένου να διαβιβαστεί ένα υπερεπείγον μήνυμα από μια Ελληνική πρεσβεία στο υπουργείο Εξωτερικών
• που σπουδάζει και πόσο χρονών είναι η κόρη του πρώην ταμία της Siemens κ. Χ. Καραβέλα, και
• πως στην Ελλάδα υπάρχει η πιθανότητα να κληθείς σε απολογία χωρίς να έχεις διαβάσει την δικογραφία με την οποία κατηγορείσαι.
Αυτά είναι μόνο ελάχιστα από τα πολυάριθμα δείγματα μικροπολιτικού σουρεαλισμού που παρακολουθήσαμε αυτή την εβδομάδα. Η φαρσοκωμωδία γύρω από αυτή την υπόθεση ήταν εξωφρενική, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι η Siemens δεν είναι και το μοναδικό σκάνδαλο που βασανίζει αυτή την χώρα. Η κυβέρνηση όμως, επιδιδόμενη σε ολοένα και πιο μοιραίους εναγκαλισμούς με την δικαιοσύνη, ξεπέρασε κάθε όριο και πρόσχημα στην απόπειρα παραπλάνησης της κοινής γνώμης. Χρησιμοποίησε την υπόθεση αυτή ως προπέτασμα και αντιπερισπασμό ενάντια σε οποιαδήποτε ουσιαστική πολιτική συζήτηση θα μπορούσε να λάβει χώρα την κρίσιμη εβδομάδα πριν της κάλπες.
Ας ειπωθεί ανοιχτά. Είναι δημαγωγοί όσοι προσπαθούν να παρουσιάσουν τις εκλογές αυτές ως δημοκρατική, διάφανη και τίμια διαδικασία. Εκείνοι που θα ψηφίσουν σήμερα δεν έχουν ούτε την κατάλληλη ενημέρωση, ούτε την κατάλληλη παιδεία για να αποφασίσουν περί της εκπροσώπησης τους στην Ευρώπη. Οι πολίτες είναι πιο ενημερωμένοι για το ταξιδιωτικό πρόγραμμα της οικογένειας Καραβέλα παρά για το πολιτικό πρόγραμμα των κομμάτων. Έτσι, όσοι επιμένουν ότι είναι σημαντική η συμμετοχή στις ευρώ-εκλογές απλά επιζητούν την διεφθαρμένη ψήφο ενός κοινωνικού σώματος που έχουν πρώτα εκμαυλίσει με προπαγάνδα, δημαγωγία, πλύση εγκεφάλου, φτώχεια, απελπισία και κάθε είδους πελατειακές σχέσεις. Είναι δυνατόν να αποφασίζεις ψύχραιμα, τίμια, και ορθολογιστικά για το μέλλον της χώρας όταν είσαι τόσο απληροφόρητος, παραπλανημένος, ζαλισμένος από τόσο καλά οργανωμένες προσπάθειες πλύσης του εγκεφάλου σου;
Σαν να μην έφτανε λοιπόν η δικτατορία της παραπλανηθείσας και απληροφόρητης πλειοψηφίας, που ορίζει το αποτέλεσμα που θα υποστούμε όλοι ως καθεστώς, σε αυτές τις εκλογές υπεστήκαμε και την προπαγάνδα εναντίον όσων ήθελαν να απέχουν. Σε αυτήν επέμειναν οι εκλογολάγνοι πολιτικοί μόνο επειδή χρειάζονται τα όποια εκλογικά αποτελέσματα για να αποδώσουν τυπικό κύρος στην εξουσία που σφετερίζονται σκορπώντας παραπληροφόρηση, συγκάλυψη, αποβλάκωση και ελεημοσύνη. Γι’ αυτό και κατηγόρησαν για πλείστα όσα πολιτικά εγκλήματα εκείνους που θέλησαν να απέχουν από αυτό το θέατρο του παραλόγου. Επειδή ξέρουν ότι καμία παράσταση δεν μπορεί να παίζει για καιρό χωρίς την προσέλευση του κοινού.
Εκείνοι που επέμεναν να ψηφίσετε σήμερα, αμφισβητούσαν τόσο περί της συνειδητότητας όσο και περί της αποτελεσματικότητας της αποχής. Την χαρακτήρισαν μάταιη, επικαλούμενοι το πιο εύκολα αναστρέψιμο επιχείρημα: πως η αποχή είναι καταδικασμένη είτε να ενισχύσει τον δικομματισμό, είτε να εντείνει τους μικροπολιτικούς εκβιασμούς που αποσκοπούν τα μικρότερα κόμματα καθώς συνωστίζονται για να τσιμπολογήσουν από τα αποφάγια των μεγάλων.
Οι υποστηρικτές της συμμετοχής στις εκλογές θα είχαν κάποιο δίκιο αν η όποια ψήφος, σε οποιοδήποτε κόμμα, δεν είχε σαν αποτέλεσμα τα ίδια ακριβώς δεινά που ωρύονται ότι θα προκαλέσει η αποχή. Είτε απείχες, είτε συμμετείχες, ειδικά στις σημερινές Ευρωεκλογές, το πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξει. Η τράπουλα με την οποία παίζεται το παιχνίδι παραμένει σημαδεμένη. Οι κομματικές μαφίες έχουν σαν μοναδικό σκοπό την διαιώνιση της χρηματοδότησης τους από τις πολυεθνικές εταιρίες-συμμορίες που χρησιμοποιούν την πολιτική ως βιτρίνα και μέσο διαχείρισης των μαζών που τους είναι απαραίτητες ως εργατικά χέρια. Έτσι παρατείνεται ο εκβιασμός και η εξαθλίωση όλων μας, μιας και οι πολυεθνικές εταιρικές δικτατορίες, σε συνδυασμό με τους πολιτικούς πράκτορες τους, αποτελούν το πιο απάνθρωπο καθεστώς που έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα. Όποιος δεν μπορεί να χωνέψει αυτή την αλήθεια, ας συνεχίσει να πιπιλάει την νοσταλγική καραμέλα της συμμετοχικής δημοκρατίας.
Με τα σημερινά δεδομένα λοιπόν, ο μοναδικός αληθινός πολιτικός στόχος των εκλογών είναι η εκτόνωση, και τελικά η εξάντληση, του συσσωρευμένου μίσους που αισθάνονται οι ψηφοφόροι για το σύστημα που τους εκμεταλλεύεται και τους κοροϊδεύει τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου. Το όποιο αποτέλεσμα ανακοινωθεί, αν δεν ανατρέψει ριζοσπαστικά τις υπάρχουσες πολιτικές ισορροπίες, απλά θα παρατείνει και θα εμβαθύνει το υπάρχον αδιέξοδο. Όσοι ψηφίσαν σήμερα, αν δεν επιφέρουν με την επιλογή τους κάποια οριακή αντιπαράθεση μεταξύ του πολιτικού κατεστημένου και του εκλογικού αποτελέσματος, τότε, δεν θα έχουν καταφέρει τίποτε άλλο παρά να είναι κομπάρσοι, απαραίτητοι για τις τηλεοπτικές κάμερες στα εκλογικά κέντρα και χρήσιμοι για τα επιτελεία των exit polls.
Τέλος, όσοι επιμένουν να σαγηνεύονται από αυτή την οφθαλμαπάτη δημοκρατίας, ας θυμηθούν τα 40 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο που κοστίζουν ΜΟΝΟ οι ΝΟΜΙΜΕΣ αμοιβές των 300 βουλευτών μας – χωρίς να συνυπολογίζονται οι τηλεφωνικές ή άλλες ατέλειες, τα πολυτελή αυτοκίνητα, οι μισθοί των υπαλλήλων τους κλπ. Σε σχέση με τις παχυλές μίζες που παίρνουν από τις πολυεθνικές, τα λεφτά που εισπράττουν από τον λαό είναι ψίχουλα. Αν ήταν όμως υπάλληλοι των πολυεθνικών που υπηρετούν ταπεινά, προκειμένου να μην χάσουν τους υπέρογκους golden boy μισθούς τους, θα έπρεπε να φέρνουν κέρδη στα ταμεία της εταιρείας ανάλογα των εξωφρενικών χρημάτων που απαιτούν ως αμοιβή. Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να λειτουργούμε περισσότερο ως πολυεθνική και λιγότερο ως λαός, δηλαδή να ελπίζουμε λιγότερο στις υποσχέσεις και να εξετάζουμε περισσότερο την αποδοτικότητα των βουλευτών, αντιμετωπίζοντας τους βουλευτές με την ίδια ψυχρή, καπιταλιστική αυστηρότητα που επιβάλλουν οι πολυεθνικές για τα επίλεκτα στελέχη τους;
Δευτέρα 25 Μαΐου 2009
MIND FUCK 24/5/2009 - DOWNTOWN ATH & METANASTES
Αγαπητό μου τρομολόγιο,
Ακήρυχτος Εμφύλιος. Ακούγεται σαν ηλίθιος τίτλος κουλού σεναρίου για σήριαλ καναλιού μαζικής τηλε-λοβοτομής. Είναι πιασάρικο, αλλά δυστυχώς όχι μόνο. Είναι και πραγματικότητα. Στο κέντρο της Αθήνας, σαν sequel των Δεκεμβριανών, παίζει καινούριος τσαμπουκάς: αγανακτισμένοι Έλληνες πολίτες εναντίον μεταναστών. Χαμός γίνεται κάθε λίγο και λιγάκι - πριν από δυο εβδομάδες, 600 μετανάστες που βρήκαν στέγη στην κατάληψη του παλιού Εφετείου στο κέντρο της Αθήνας, παγιδεύτηκαν και δέχτηκαν επιθέσεις από τραμπούκους της Χρυσής Αυγής. Οι τελευταίοι, ήταν αποδεδειγμένα υποβοηθούμενοι από τα ΜΑΤ, όπως αποδεικνύεται από πολυάριθμα βίντεο και φωτό, που κυκλοφορούν ευρέως στο διαδίκτυο. Οι χρυσαυγίτες, εκτός από τις αστυνομικές δυνάμεις, σφετερίζονται και τα παράπονα των περίοικων. Αυτοί, δικαιολογημένα διαμαρτύρονται, καθώς αδυνατούν να αντιμετωπίσουν το ολοένα αυξανόμενο χάος στο κέντρο της Αθήνας. Δεν σταματάει όμως εκεί η όλο και συχνότερη παρουσία των ακροδεξιών τραμπούκων. Στα Εξάρχεια, κάθε εβδομάδα πλέον, γίνεται και μια τρομοκρατική επιδρομή από χρυσαυγίτες. Έχουν πάρει αέρα, αφού οι κοινοβουλευτικοί τους εκπρόσωποι, το ΛΑ.Ο.Σ, είναι η μοναδική εναπομείνασα πατερίτσα της Νέας Δημοκρατίας, και άρα απολαμβάνουν της άμεσης κρατικής κάλυψης.
Επιπροσθέτως, οι ακροδεξιοί τραμπούκοι απολαμβάνουν και την κάλυψη των Μ.Μ.Ε. Αυτά, ελάχιστα ασχολούνται με την ταυτότητα των μελών μιας ξεκάθαρα εγκληματικής συμμορίας αλλά ούτε και με τα θύματα της οργανωμένης βίας τους. Οι κάμερες όμως, καθώς και οι δήθεν σοκαρισμένοι ρεπόρτερ, επισκέπτονται απαρεγκλίτως τις άθλιες αποθήκες ανθρώπων στο κέντρο της πόλης. Μετά, μοντάρουν ακραιφνώς συγκινητικά βιντεάκια, συνήθως με soundtrack κάποιο μεταπολιτευτικά καθαγιασμένο μοιρολόι του Σαββόπουλου. Έτσι, όχι μόνο γεμίζουν με ανέξοδα πλην πιασάρικα ρεπορτάζ τον κενό χρόνο ανάμεσα στις διαφημίσεις τυριών και δανείων, αλλά κατασκευάζουν και το συνειδησιακό τους άλλοθι. Το κάνουν για τους φουκαριάρηδες τους μετανάστες, προσπαθούν να μας πείσουν. Κανείς όμως δεν αθωώνεται επειδή μεταβολίζει την δυστυχία των μεταναστών σε οίκτο εξ’ αποστάσεως. Αντίθετα, από την στιγμή που δεν καταγγέλλει ευθέως και επώνυμα τους υπεύθυνους, παραμένει στιγματισμένος ως ένας ακόμα μισθοφόρος της κοινωνίας του θεάματος.
Αυτό είναι απόλυτα ξεκάθαρο όταν στα ίδια κανάλια, στις ίδιες δήθεν κοινωνικά ευαισθητοποιημένες εκπομπές, βλέπεις διαρκώς καλεσμένους βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ. Αυτοί, εξωφρενικοί και προκλητικοί όπως συνηθίζουν, τζογάρουν ανήθικα πάνω στην αγανάκτηση του κάθε μικροαστού τηλεθεατή. Χρησιμοποιούν πάντα τα ίδια ακροδεξιά κλισέ: οι μετανάστες κλέβουν δήθεν το ψωμί μας, αποτελούν υγειονομική βόμβα και λοιπά φαιδρά. Κανένας από τους παριστάμενους δημοσιογράφους δεν αντιλέγει στους φασίστες. Δεν ακούγονται ούτε οι απλούστατες, πιο βασικές αλήθειες για τον δημιουργικό και ζωτικό ρόλο που παίζουν οι μετανάστες σε κάθε κοινωνία που τους αντιμετωπίζει όπως πρέπει - ανθρώπινα. Δεν χρειάζεται να επικαλεστούν περίπλοκες κοινωνιολογικές έρευνες τα Ελληνικά ΜΜΕ για να κάνουν αντίλογο στον φασισμό του ΛΑ.Ο.Σ. Αρκεί να ανέφεραν την Αμερική, την Γερμανία, την Αγγλία, χώρες των οποίων τις οικονομίες και τον πολιτισμό θαυμάζουμε, και που σίγουρα δεν είναι ακροαριστερές κολεκτίβες. Αυτές, και άλλες πολλές, σήμερα δεν θα απολάμβαναν την καπιταλιστική τους ευμάρεια αν δεν είχαν χτιστεί με πολύ ιδρώτα, εκ του μηδενός, και από αλλεπάλληλες γενιές μεταναστών. Κανείς δεν τολμάει να εξηγήσει στον ελληνούλη ότι το μόνο υπαρκτό και βιώσιμο μέλλον για αυτό τον τόπο είναι η πολιτισμένη και ανθρώπινη απορρόφηση των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία και οικονομία. Είναι πρόβλημα της Ελλάδας που δεν μπορεί να εντάξει αυτούς τους ανθρώπους στον κοινωνικό ιστό, πρόβλημα που θα πληρώσει ακριβά, ειδικά αν υποκύψει ο Έλληνας στην συγκρουσιακή λογική που του πουλάνε ανεύθυνες και ψηφοθηρικές εξτρεμιστικές ομάδες, είτε κοινοβουλευτικές, όπως ο ΛΑ.Ο.Σ., είτε πεζοδρομιακές όπως η Χρυσή Αυγή.
Τα ΜΜΕ όμως σιωπούν καθώς ακούν τους ακροδεξιούς να κατηγορούν τους μετανάστες για κάθε δεινό που υποφέρει αυτή η χώρα. Ακόμα χειρότερα, με την ανοχή των ΜΜΕ, οι ακροδεξιοί προβοκάτορες αντιμετωπίζονται ως αξιοσέβαστη πολιτική δύναμη και έτσι μεγάλη μερίδα του κοινού υπνωτίζεται. Όσο λοιπόν και αν διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους οι ρεπόρτερ για τους «άθλιους» των Αθηνών, τόσο ακυρώνεται η υποκρισία τους, πρωτίστως από την απόδοση εγκυρότητας σε νοσταλγούς του ναζισμού. Αυτό το κύρος δίνεται αυτονόητα στον νέο-ναζί από την στιγμή που είναι ομοτράπεζοι, συνδαιτυμόνες, επίσημοι προσκεκλημένοι στον δημοκρατικό διάλογο, άσχετα αν δηλώνουν εχθροί της δημοκρατίας. Όποιος είχε ποτέ την ατυχία να συναντήσει δια ζώσης τα μέλη της Χρυσής Αυγής – ο πληθυντικός επειδή κινούνται πάντα ως αγέλη και ποτέ μεμονωμένα - αντιλαμβάνεται ότι ο διάλογος με αυτούς τους ανθρώπους είναι μάταιος. Αντίστοιχα μάταιος είναι με έναν ακροδεξιό βουλευτή που ψηφοθηρεί κατασκευάζοντας εχθρούς εκεί που δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά μόνο ακόμα περισσότερα θύματα του συστήματος που υποστηρίζουν.
Όλοι αυτοί λοιπόν – μπάτσοι, τιβί νέο-ναζί, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί - εκμεταλλεύονται την απόλυτα προσχεδιασμένη εγκατάλειψη του κέντρου της Αθήνας. Το κάνουν προκειμένου να πουλήσουν ο καθένας τις θλιβερές υπηρεσίες προς την όποια εξουσία τους έχει ξαμολήσει ανεξέλεγκτα και ατιμώρητα να προβοκάρουν τον κόσμο. Αναρωτιέμαι αν αντιλαμβάνονται ότι απλά βοηθάνε τους μεγαλοεργολάβους και τους πολιτικούς αχυράνθρωπους τους να απαλλοτριώσουν εύκολα και φτηνά το κέντρο της πρωτεύουσας. Το σχέδιο είναι απλό – απαξιώνεις με κάθε τρόπο μια περιοχή, καθιστώντας την ουσιαστικά ακατοίκητη. Μετά, όπως έγινε στο Γκάζι, στου Ψυρρή, στον Βοτανικό και στο Μεταξουργείο, την ακριβοπουλάς «για ανάπτυξη». Η άνευ όρων και ορίων εκμετάλλευση, είναι το φυσιολογικό και αυτονόητο επόμενο βήμα, πάντα σε συνεργασία με φίλο-καθεστωτικές κατασκευαστικές εταιρίες και συμφέροντα πάσης φύσης. Κατά την άλωση αυτή οι εξαθλιωμένοι μετανάστες εκπροσωπούν απλά μια ενόχληση και πρέπει να εξαφανιστούν. Αργότερα, θα χρειαστούν «φτηνό, ευέλικτο εργατικό δυναμικό», δηλαδή δούλους προκειμένου να χτιστούν τα αναπόφευκτα γιαπιά των lofts, των malls και των γηπέδων που θα γεμίσουν την περιοχή και θα την «αναβαθμίσουν». Τότε, απλά θα φέρουν άλλους μετανάστες, πιο φρέσκους, αλλά εξίσου απελπισμένους άθλιους, για ένα ανασφάλιστο μεροκάματο.
Γι’ αυτούς τους λόγους και με αυτές τις σκοπιμότητες καλλιεργείται ως δεδομένο το χάος που επικρατεί στο κέντρο της Αθήνας. Οι μετανάστες μπορεί να υποφέρουν πρωτίστως, αλλά κανείς δεν θα μείνει αλώβητος από τις ακραίες καταστάσεις που δημιουργεί το εκρηκτικό μίγμα φτώχιας, απελπισίας, και υπερπληθυσμού. Μην μπερδεύεστε, όσοι δεν περνάτε από εδώ - τα κεντρικά Αθηναϊκά πεζοδρόμια σφύζουν από απελπισμένους ανθρώπους, Έλληνες πολίτες και μη. Όλοι τους έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη στο κράτος και την πολιτική εξουσία. Οι μετανάστες ούτως ή άλλως δεν εκπροσωπούνται από την βουλή. Βλέπεις, παρ’ όλο που κοντεύουν να φτάσουν τα 4 εκατομμύρια στην χώρα μας, δεν απολαμβάνουν το προνόμιο της ψήφου. Αντίθετα, το προνόμιο το κατέχουν οι Έλληνες. Οι περισσότεροι όμως από αυτούς θα το περιφρονήσουν. Τεράστια ποσοστά αποχής αναμένονται στις ευρωεκλογές. Οι περισσότεροι ψηφοφόροι θα προτιμήσουν να αράξουν στις παραλίες, άλλοι απλά για χαβαλέ, και κάποιοι άλλοι σε φιλειρηνική ένδειξη διαμαρτυρίας, ξαπλώνοντας στον ήλιο για να εκφράσουν την περιφρόνηση τους για την απόλυτη σαπίλα της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας. Η διαμαρτυρία της ξαπλώστρας, μοναδικά ελληνούλικο φαινόμενο ίσως διαδεχτεί την διαμαρτυρία του καναπέ, ως η αγαπημένη πολιτική μας στάση.
Φυσικά, αυτή η στάση απάθειας δεν είναι ούτε λύση, ούτε αστεία - ίσως όμως είναι ο καταλύτης για μια ριζική, βαθιά αλλαγή στα πολιτικά πράγματα. Πανικός διαγράφεται στα βλέμματα των πολιτικών καθώς προσπαθούν να ξορκίσουν το φάντασμα της αναμενόμενης μαζικής αποχής από τις κάλπες. Μόνο αυτό αρκεί για να καταλάβεις ότι οι διάφοροι πολυεθνικοί χορηγοί ήδη τους απειλούν με περικοπές μιζών αν τα κομματόσκυλα δεν καταφέρουν να μαντρώσουν αρκετούς ψηφοφόρους. Θυμηθείτε ότι η κατασκευή εντυπώσεων είναι το απόλυτο άλλοθι για οποιαδήποτε εξουσία θέλει να έχει το παραμικρό άλλοθι κύρους. Για σκεφτείτε τι εντύπωση θα δοθεί στους πολυεθνικούς χρηματοδότες της διακομματικής συμμορίας αν φάνε μαζική μούντζα και τα 300 μέλη της. Μήπως ότι ξυπνήσαμε, οριστικά και αμετάκλητα;
Ακήρυχτος Εμφύλιος. Ακούγεται σαν ηλίθιος τίτλος κουλού σεναρίου για σήριαλ καναλιού μαζικής τηλε-λοβοτομής. Είναι πιασάρικο, αλλά δυστυχώς όχι μόνο. Είναι και πραγματικότητα. Στο κέντρο της Αθήνας, σαν sequel των Δεκεμβριανών, παίζει καινούριος τσαμπουκάς: αγανακτισμένοι Έλληνες πολίτες εναντίον μεταναστών. Χαμός γίνεται κάθε λίγο και λιγάκι - πριν από δυο εβδομάδες, 600 μετανάστες που βρήκαν στέγη στην κατάληψη του παλιού Εφετείου στο κέντρο της Αθήνας, παγιδεύτηκαν και δέχτηκαν επιθέσεις από τραμπούκους της Χρυσής Αυγής. Οι τελευταίοι, ήταν αποδεδειγμένα υποβοηθούμενοι από τα ΜΑΤ, όπως αποδεικνύεται από πολυάριθμα βίντεο και φωτό, που κυκλοφορούν ευρέως στο διαδίκτυο. Οι χρυσαυγίτες, εκτός από τις αστυνομικές δυνάμεις, σφετερίζονται και τα παράπονα των περίοικων. Αυτοί, δικαιολογημένα διαμαρτύρονται, καθώς αδυνατούν να αντιμετωπίσουν το ολοένα αυξανόμενο χάος στο κέντρο της Αθήνας. Δεν σταματάει όμως εκεί η όλο και συχνότερη παρουσία των ακροδεξιών τραμπούκων. Στα Εξάρχεια, κάθε εβδομάδα πλέον, γίνεται και μια τρομοκρατική επιδρομή από χρυσαυγίτες. Έχουν πάρει αέρα, αφού οι κοινοβουλευτικοί τους εκπρόσωποι, το ΛΑ.Ο.Σ, είναι η μοναδική εναπομείνασα πατερίτσα της Νέας Δημοκρατίας, και άρα απολαμβάνουν της άμεσης κρατικής κάλυψης.
Επιπροσθέτως, οι ακροδεξιοί τραμπούκοι απολαμβάνουν και την κάλυψη των Μ.Μ.Ε. Αυτά, ελάχιστα ασχολούνται με την ταυτότητα των μελών μιας ξεκάθαρα εγκληματικής συμμορίας αλλά ούτε και με τα θύματα της οργανωμένης βίας τους. Οι κάμερες όμως, καθώς και οι δήθεν σοκαρισμένοι ρεπόρτερ, επισκέπτονται απαρεγκλίτως τις άθλιες αποθήκες ανθρώπων στο κέντρο της πόλης. Μετά, μοντάρουν ακραιφνώς συγκινητικά βιντεάκια, συνήθως με soundtrack κάποιο μεταπολιτευτικά καθαγιασμένο μοιρολόι του Σαββόπουλου. Έτσι, όχι μόνο γεμίζουν με ανέξοδα πλην πιασάρικα ρεπορτάζ τον κενό χρόνο ανάμεσα στις διαφημίσεις τυριών και δανείων, αλλά κατασκευάζουν και το συνειδησιακό τους άλλοθι. Το κάνουν για τους φουκαριάρηδες τους μετανάστες, προσπαθούν να μας πείσουν. Κανείς όμως δεν αθωώνεται επειδή μεταβολίζει την δυστυχία των μεταναστών σε οίκτο εξ’ αποστάσεως. Αντίθετα, από την στιγμή που δεν καταγγέλλει ευθέως και επώνυμα τους υπεύθυνους, παραμένει στιγματισμένος ως ένας ακόμα μισθοφόρος της κοινωνίας του θεάματος.
Αυτό είναι απόλυτα ξεκάθαρο όταν στα ίδια κανάλια, στις ίδιες δήθεν κοινωνικά ευαισθητοποιημένες εκπομπές, βλέπεις διαρκώς καλεσμένους βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ. Αυτοί, εξωφρενικοί και προκλητικοί όπως συνηθίζουν, τζογάρουν ανήθικα πάνω στην αγανάκτηση του κάθε μικροαστού τηλεθεατή. Χρησιμοποιούν πάντα τα ίδια ακροδεξιά κλισέ: οι μετανάστες κλέβουν δήθεν το ψωμί μας, αποτελούν υγειονομική βόμβα και λοιπά φαιδρά. Κανένας από τους παριστάμενους δημοσιογράφους δεν αντιλέγει στους φασίστες. Δεν ακούγονται ούτε οι απλούστατες, πιο βασικές αλήθειες για τον δημιουργικό και ζωτικό ρόλο που παίζουν οι μετανάστες σε κάθε κοινωνία που τους αντιμετωπίζει όπως πρέπει - ανθρώπινα. Δεν χρειάζεται να επικαλεστούν περίπλοκες κοινωνιολογικές έρευνες τα Ελληνικά ΜΜΕ για να κάνουν αντίλογο στον φασισμό του ΛΑ.Ο.Σ. Αρκεί να ανέφεραν την Αμερική, την Γερμανία, την Αγγλία, χώρες των οποίων τις οικονομίες και τον πολιτισμό θαυμάζουμε, και που σίγουρα δεν είναι ακροαριστερές κολεκτίβες. Αυτές, και άλλες πολλές, σήμερα δεν θα απολάμβαναν την καπιταλιστική τους ευμάρεια αν δεν είχαν χτιστεί με πολύ ιδρώτα, εκ του μηδενός, και από αλλεπάλληλες γενιές μεταναστών. Κανείς δεν τολμάει να εξηγήσει στον ελληνούλη ότι το μόνο υπαρκτό και βιώσιμο μέλλον για αυτό τον τόπο είναι η πολιτισμένη και ανθρώπινη απορρόφηση των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία και οικονομία. Είναι πρόβλημα της Ελλάδας που δεν μπορεί να εντάξει αυτούς τους ανθρώπους στον κοινωνικό ιστό, πρόβλημα που θα πληρώσει ακριβά, ειδικά αν υποκύψει ο Έλληνας στην συγκρουσιακή λογική που του πουλάνε ανεύθυνες και ψηφοθηρικές εξτρεμιστικές ομάδες, είτε κοινοβουλευτικές, όπως ο ΛΑ.Ο.Σ., είτε πεζοδρομιακές όπως η Χρυσή Αυγή.
Τα ΜΜΕ όμως σιωπούν καθώς ακούν τους ακροδεξιούς να κατηγορούν τους μετανάστες για κάθε δεινό που υποφέρει αυτή η χώρα. Ακόμα χειρότερα, με την ανοχή των ΜΜΕ, οι ακροδεξιοί προβοκάτορες αντιμετωπίζονται ως αξιοσέβαστη πολιτική δύναμη και έτσι μεγάλη μερίδα του κοινού υπνωτίζεται. Όσο λοιπόν και αν διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους οι ρεπόρτερ για τους «άθλιους» των Αθηνών, τόσο ακυρώνεται η υποκρισία τους, πρωτίστως από την απόδοση εγκυρότητας σε νοσταλγούς του ναζισμού. Αυτό το κύρος δίνεται αυτονόητα στον νέο-ναζί από την στιγμή που είναι ομοτράπεζοι, συνδαιτυμόνες, επίσημοι προσκεκλημένοι στον δημοκρατικό διάλογο, άσχετα αν δηλώνουν εχθροί της δημοκρατίας. Όποιος είχε ποτέ την ατυχία να συναντήσει δια ζώσης τα μέλη της Χρυσής Αυγής – ο πληθυντικός επειδή κινούνται πάντα ως αγέλη και ποτέ μεμονωμένα - αντιλαμβάνεται ότι ο διάλογος με αυτούς τους ανθρώπους είναι μάταιος. Αντίστοιχα μάταιος είναι με έναν ακροδεξιό βουλευτή που ψηφοθηρεί κατασκευάζοντας εχθρούς εκεί που δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά μόνο ακόμα περισσότερα θύματα του συστήματος που υποστηρίζουν.
Όλοι αυτοί λοιπόν – μπάτσοι, τιβί νέο-ναζί, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί - εκμεταλλεύονται την απόλυτα προσχεδιασμένη εγκατάλειψη του κέντρου της Αθήνας. Το κάνουν προκειμένου να πουλήσουν ο καθένας τις θλιβερές υπηρεσίες προς την όποια εξουσία τους έχει ξαμολήσει ανεξέλεγκτα και ατιμώρητα να προβοκάρουν τον κόσμο. Αναρωτιέμαι αν αντιλαμβάνονται ότι απλά βοηθάνε τους μεγαλοεργολάβους και τους πολιτικούς αχυράνθρωπους τους να απαλλοτριώσουν εύκολα και φτηνά το κέντρο της πρωτεύουσας. Το σχέδιο είναι απλό – απαξιώνεις με κάθε τρόπο μια περιοχή, καθιστώντας την ουσιαστικά ακατοίκητη. Μετά, όπως έγινε στο Γκάζι, στου Ψυρρή, στον Βοτανικό και στο Μεταξουργείο, την ακριβοπουλάς «για ανάπτυξη». Η άνευ όρων και ορίων εκμετάλλευση, είναι το φυσιολογικό και αυτονόητο επόμενο βήμα, πάντα σε συνεργασία με φίλο-καθεστωτικές κατασκευαστικές εταιρίες και συμφέροντα πάσης φύσης. Κατά την άλωση αυτή οι εξαθλιωμένοι μετανάστες εκπροσωπούν απλά μια ενόχληση και πρέπει να εξαφανιστούν. Αργότερα, θα χρειαστούν «φτηνό, ευέλικτο εργατικό δυναμικό», δηλαδή δούλους προκειμένου να χτιστούν τα αναπόφευκτα γιαπιά των lofts, των malls και των γηπέδων που θα γεμίσουν την περιοχή και θα την «αναβαθμίσουν». Τότε, απλά θα φέρουν άλλους μετανάστες, πιο φρέσκους, αλλά εξίσου απελπισμένους άθλιους, για ένα ανασφάλιστο μεροκάματο.
Γι’ αυτούς τους λόγους και με αυτές τις σκοπιμότητες καλλιεργείται ως δεδομένο το χάος που επικρατεί στο κέντρο της Αθήνας. Οι μετανάστες μπορεί να υποφέρουν πρωτίστως, αλλά κανείς δεν θα μείνει αλώβητος από τις ακραίες καταστάσεις που δημιουργεί το εκρηκτικό μίγμα φτώχιας, απελπισίας, και υπερπληθυσμού. Μην μπερδεύεστε, όσοι δεν περνάτε από εδώ - τα κεντρικά Αθηναϊκά πεζοδρόμια σφύζουν από απελπισμένους ανθρώπους, Έλληνες πολίτες και μη. Όλοι τους έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη στο κράτος και την πολιτική εξουσία. Οι μετανάστες ούτως ή άλλως δεν εκπροσωπούνται από την βουλή. Βλέπεις, παρ’ όλο που κοντεύουν να φτάσουν τα 4 εκατομμύρια στην χώρα μας, δεν απολαμβάνουν το προνόμιο της ψήφου. Αντίθετα, το προνόμιο το κατέχουν οι Έλληνες. Οι περισσότεροι όμως από αυτούς θα το περιφρονήσουν. Τεράστια ποσοστά αποχής αναμένονται στις ευρωεκλογές. Οι περισσότεροι ψηφοφόροι θα προτιμήσουν να αράξουν στις παραλίες, άλλοι απλά για χαβαλέ, και κάποιοι άλλοι σε φιλειρηνική ένδειξη διαμαρτυρίας, ξαπλώνοντας στον ήλιο για να εκφράσουν την περιφρόνηση τους για την απόλυτη σαπίλα της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας. Η διαμαρτυρία της ξαπλώστρας, μοναδικά ελληνούλικο φαινόμενο ίσως διαδεχτεί την διαμαρτυρία του καναπέ, ως η αγαπημένη πολιτική μας στάση.
Φυσικά, αυτή η στάση απάθειας δεν είναι ούτε λύση, ούτε αστεία - ίσως όμως είναι ο καταλύτης για μια ριζική, βαθιά αλλαγή στα πολιτικά πράγματα. Πανικός διαγράφεται στα βλέμματα των πολιτικών καθώς προσπαθούν να ξορκίσουν το φάντασμα της αναμενόμενης μαζικής αποχής από τις κάλπες. Μόνο αυτό αρκεί για να καταλάβεις ότι οι διάφοροι πολυεθνικοί χορηγοί ήδη τους απειλούν με περικοπές μιζών αν τα κομματόσκυλα δεν καταφέρουν να μαντρώσουν αρκετούς ψηφοφόρους. Θυμηθείτε ότι η κατασκευή εντυπώσεων είναι το απόλυτο άλλοθι για οποιαδήποτε εξουσία θέλει να έχει το παραμικρό άλλοθι κύρους. Για σκεφτείτε τι εντύπωση θα δοθεί στους πολυεθνικούς χρηματοδότες της διακομματικής συμμορίας αν φάνε μαζική μούντζα και τα 300 μέλη της. Μήπως ότι ξυπνήσαμε, οριστικά και αμετάκλητα;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
