Αγαπητό μου τρομολόγιο,
Ακήρυχτος Εμφύλιος. Ακούγεται σαν ηλίθιος τίτλος κουλού σεναρίου για σήριαλ καναλιού μαζικής τηλε-λοβοτομής. Είναι πιασάρικο, αλλά δυστυχώς όχι μόνο. Είναι και πραγματικότητα. Στο κέντρο της Αθήνας, σαν sequel των Δεκεμβριανών, παίζει καινούριος τσαμπουκάς: αγανακτισμένοι Έλληνες πολίτες εναντίον μεταναστών. Χαμός γίνεται κάθε λίγο και λιγάκι - πριν από δυο εβδομάδες, 600 μετανάστες που βρήκαν στέγη στην κατάληψη του παλιού Εφετείου στο κέντρο της Αθήνας, παγιδεύτηκαν και δέχτηκαν επιθέσεις από τραμπούκους της Χρυσής Αυγής. Οι τελευταίοι, ήταν αποδεδειγμένα υποβοηθούμενοι από τα ΜΑΤ, όπως αποδεικνύεται από πολυάριθμα βίντεο και φωτό, που κυκλοφορούν ευρέως στο διαδίκτυο. Οι χρυσαυγίτες, εκτός από τις αστυνομικές δυνάμεις, σφετερίζονται και τα παράπονα των περίοικων. Αυτοί, δικαιολογημένα διαμαρτύρονται, καθώς αδυνατούν να αντιμετωπίσουν το ολοένα αυξανόμενο χάος στο κέντρο της Αθήνας. Δεν σταματάει όμως εκεί η όλο και συχνότερη παρουσία των ακροδεξιών τραμπούκων. Στα Εξάρχεια, κάθε εβδομάδα πλέον, γίνεται και μια τρομοκρατική επιδρομή από χρυσαυγίτες. Έχουν πάρει αέρα, αφού οι κοινοβουλευτικοί τους εκπρόσωποι, το ΛΑ.Ο.Σ, είναι η μοναδική εναπομείνασα πατερίτσα της Νέας Δημοκρατίας, και άρα απολαμβάνουν της άμεσης κρατικής κάλυψης.
Επιπροσθέτως, οι ακροδεξιοί τραμπούκοι απολαμβάνουν και την κάλυψη των Μ.Μ.Ε. Αυτά, ελάχιστα ασχολούνται με την ταυτότητα των μελών μιας ξεκάθαρα εγκληματικής συμμορίας αλλά ούτε και με τα θύματα της οργανωμένης βίας τους. Οι κάμερες όμως, καθώς και οι δήθεν σοκαρισμένοι ρεπόρτερ, επισκέπτονται απαρεγκλίτως τις άθλιες αποθήκες ανθρώπων στο κέντρο της πόλης. Μετά, μοντάρουν ακραιφνώς συγκινητικά βιντεάκια, συνήθως με soundtrack κάποιο μεταπολιτευτικά καθαγιασμένο μοιρολόι του Σαββόπουλου. Έτσι, όχι μόνο γεμίζουν με ανέξοδα πλην πιασάρικα ρεπορτάζ τον κενό χρόνο ανάμεσα στις διαφημίσεις τυριών και δανείων, αλλά κατασκευάζουν και το συνειδησιακό τους άλλοθι. Το κάνουν για τους φουκαριάρηδες τους μετανάστες, προσπαθούν να μας πείσουν. Κανείς όμως δεν αθωώνεται επειδή μεταβολίζει την δυστυχία των μεταναστών σε οίκτο εξ’ αποστάσεως. Αντίθετα, από την στιγμή που δεν καταγγέλλει ευθέως και επώνυμα τους υπεύθυνους, παραμένει στιγματισμένος ως ένας ακόμα μισθοφόρος της κοινωνίας του θεάματος.
Αυτό είναι απόλυτα ξεκάθαρο όταν στα ίδια κανάλια, στις ίδιες δήθεν κοινωνικά ευαισθητοποιημένες εκπομπές, βλέπεις διαρκώς καλεσμένους βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ. Αυτοί, εξωφρενικοί και προκλητικοί όπως συνηθίζουν, τζογάρουν ανήθικα πάνω στην αγανάκτηση του κάθε μικροαστού τηλεθεατή. Χρησιμοποιούν πάντα τα ίδια ακροδεξιά κλισέ: οι μετανάστες κλέβουν δήθεν το ψωμί μας, αποτελούν υγειονομική βόμβα και λοιπά φαιδρά. Κανένας από τους παριστάμενους δημοσιογράφους δεν αντιλέγει στους φασίστες. Δεν ακούγονται ούτε οι απλούστατες, πιο βασικές αλήθειες για τον δημιουργικό και ζωτικό ρόλο που παίζουν οι μετανάστες σε κάθε κοινωνία που τους αντιμετωπίζει όπως πρέπει - ανθρώπινα. Δεν χρειάζεται να επικαλεστούν περίπλοκες κοινωνιολογικές έρευνες τα Ελληνικά ΜΜΕ για να κάνουν αντίλογο στον φασισμό του ΛΑ.Ο.Σ. Αρκεί να ανέφεραν την Αμερική, την Γερμανία, την Αγγλία, χώρες των οποίων τις οικονομίες και τον πολιτισμό θαυμάζουμε, και που σίγουρα δεν είναι ακροαριστερές κολεκτίβες. Αυτές, και άλλες πολλές, σήμερα δεν θα απολάμβαναν την καπιταλιστική τους ευμάρεια αν δεν είχαν χτιστεί με πολύ ιδρώτα, εκ του μηδενός, και από αλλεπάλληλες γενιές μεταναστών. Κανείς δεν τολμάει να εξηγήσει στον ελληνούλη ότι το μόνο υπαρκτό και βιώσιμο μέλλον για αυτό τον τόπο είναι η πολιτισμένη και ανθρώπινη απορρόφηση των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία και οικονομία. Είναι πρόβλημα της Ελλάδας που δεν μπορεί να εντάξει αυτούς τους ανθρώπους στον κοινωνικό ιστό, πρόβλημα που θα πληρώσει ακριβά, ειδικά αν υποκύψει ο Έλληνας στην συγκρουσιακή λογική που του πουλάνε ανεύθυνες και ψηφοθηρικές εξτρεμιστικές ομάδες, είτε κοινοβουλευτικές, όπως ο ΛΑ.Ο.Σ., είτε πεζοδρομιακές όπως η Χρυσή Αυγή.
Τα ΜΜΕ όμως σιωπούν καθώς ακούν τους ακροδεξιούς να κατηγορούν τους μετανάστες για κάθε δεινό που υποφέρει αυτή η χώρα. Ακόμα χειρότερα, με την ανοχή των ΜΜΕ, οι ακροδεξιοί προβοκάτορες αντιμετωπίζονται ως αξιοσέβαστη πολιτική δύναμη και έτσι μεγάλη μερίδα του κοινού υπνωτίζεται. Όσο λοιπόν και αν διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους οι ρεπόρτερ για τους «άθλιους» των Αθηνών, τόσο ακυρώνεται η υποκρισία τους, πρωτίστως από την απόδοση εγκυρότητας σε νοσταλγούς του ναζισμού. Αυτό το κύρος δίνεται αυτονόητα στον νέο-ναζί από την στιγμή που είναι ομοτράπεζοι, συνδαιτυμόνες, επίσημοι προσκεκλημένοι στον δημοκρατικό διάλογο, άσχετα αν δηλώνουν εχθροί της δημοκρατίας. Όποιος είχε ποτέ την ατυχία να συναντήσει δια ζώσης τα μέλη της Χρυσής Αυγής – ο πληθυντικός επειδή κινούνται πάντα ως αγέλη και ποτέ μεμονωμένα - αντιλαμβάνεται ότι ο διάλογος με αυτούς τους ανθρώπους είναι μάταιος. Αντίστοιχα μάταιος είναι με έναν ακροδεξιό βουλευτή που ψηφοθηρεί κατασκευάζοντας εχθρούς εκεί που δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά μόνο ακόμα περισσότερα θύματα του συστήματος που υποστηρίζουν.
Όλοι αυτοί λοιπόν – μπάτσοι, τιβί νέο-ναζί, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί - εκμεταλλεύονται την απόλυτα προσχεδιασμένη εγκατάλειψη του κέντρου της Αθήνας. Το κάνουν προκειμένου να πουλήσουν ο καθένας τις θλιβερές υπηρεσίες προς την όποια εξουσία τους έχει ξαμολήσει ανεξέλεγκτα και ατιμώρητα να προβοκάρουν τον κόσμο. Αναρωτιέμαι αν αντιλαμβάνονται ότι απλά βοηθάνε τους μεγαλοεργολάβους και τους πολιτικούς αχυράνθρωπους τους να απαλλοτριώσουν εύκολα και φτηνά το κέντρο της πρωτεύουσας. Το σχέδιο είναι απλό – απαξιώνεις με κάθε τρόπο μια περιοχή, καθιστώντας την ουσιαστικά ακατοίκητη. Μετά, όπως έγινε στο Γκάζι, στου Ψυρρή, στον Βοτανικό και στο Μεταξουργείο, την ακριβοπουλάς «για ανάπτυξη». Η άνευ όρων και ορίων εκμετάλλευση, είναι το φυσιολογικό και αυτονόητο επόμενο βήμα, πάντα σε συνεργασία με φίλο-καθεστωτικές κατασκευαστικές εταιρίες και συμφέροντα πάσης φύσης. Κατά την άλωση αυτή οι εξαθλιωμένοι μετανάστες εκπροσωπούν απλά μια ενόχληση και πρέπει να εξαφανιστούν. Αργότερα, θα χρειαστούν «φτηνό, ευέλικτο εργατικό δυναμικό», δηλαδή δούλους προκειμένου να χτιστούν τα αναπόφευκτα γιαπιά των lofts, των malls και των γηπέδων που θα γεμίσουν την περιοχή και θα την «αναβαθμίσουν». Τότε, απλά θα φέρουν άλλους μετανάστες, πιο φρέσκους, αλλά εξίσου απελπισμένους άθλιους, για ένα ανασφάλιστο μεροκάματο.
Γι’ αυτούς τους λόγους και με αυτές τις σκοπιμότητες καλλιεργείται ως δεδομένο το χάος που επικρατεί στο κέντρο της Αθήνας. Οι μετανάστες μπορεί να υποφέρουν πρωτίστως, αλλά κανείς δεν θα μείνει αλώβητος από τις ακραίες καταστάσεις που δημιουργεί το εκρηκτικό μίγμα φτώχιας, απελπισίας, και υπερπληθυσμού. Μην μπερδεύεστε, όσοι δεν περνάτε από εδώ - τα κεντρικά Αθηναϊκά πεζοδρόμια σφύζουν από απελπισμένους ανθρώπους, Έλληνες πολίτες και μη. Όλοι τους έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη στο κράτος και την πολιτική εξουσία. Οι μετανάστες ούτως ή άλλως δεν εκπροσωπούνται από την βουλή. Βλέπεις, παρ’ όλο που κοντεύουν να φτάσουν τα 4 εκατομμύρια στην χώρα μας, δεν απολαμβάνουν το προνόμιο της ψήφου. Αντίθετα, το προνόμιο το κατέχουν οι Έλληνες. Οι περισσότεροι όμως από αυτούς θα το περιφρονήσουν. Τεράστια ποσοστά αποχής αναμένονται στις ευρωεκλογές. Οι περισσότεροι ψηφοφόροι θα προτιμήσουν να αράξουν στις παραλίες, άλλοι απλά για χαβαλέ, και κάποιοι άλλοι σε φιλειρηνική ένδειξη διαμαρτυρίας, ξαπλώνοντας στον ήλιο για να εκφράσουν την περιφρόνηση τους για την απόλυτη σαπίλα της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας. Η διαμαρτυρία της ξαπλώστρας, μοναδικά ελληνούλικο φαινόμενο ίσως διαδεχτεί την διαμαρτυρία του καναπέ, ως η αγαπημένη πολιτική μας στάση.
Φυσικά, αυτή η στάση απάθειας δεν είναι ούτε λύση, ούτε αστεία - ίσως όμως είναι ο καταλύτης για μια ριζική, βαθιά αλλαγή στα πολιτικά πράγματα. Πανικός διαγράφεται στα βλέμματα των πολιτικών καθώς προσπαθούν να ξορκίσουν το φάντασμα της αναμενόμενης μαζικής αποχής από τις κάλπες. Μόνο αυτό αρκεί για να καταλάβεις ότι οι διάφοροι πολυεθνικοί χορηγοί ήδη τους απειλούν με περικοπές μιζών αν τα κομματόσκυλα δεν καταφέρουν να μαντρώσουν αρκετούς ψηφοφόρους. Θυμηθείτε ότι η κατασκευή εντυπώσεων είναι το απόλυτο άλλοθι για οποιαδήποτε εξουσία θέλει να έχει το παραμικρό άλλοθι κύρους. Για σκεφτείτε τι εντύπωση θα δοθεί στους πολυεθνικούς χρηματοδότες της διακομματικής συμμορίας αν φάνε μαζική μούντζα και τα 300 μέλη της. Μήπως ότι ξυπνήσαμε, οριστικά και αμετάκλητα;
Δευτέρα 25 Μαΐου 2009
Δευτέρα 18 Μαΐου 2009
STILI KYRIAKIS 17/4/09
Αγαπητό μου τρομολόγιο,
Το να ψηφίσω οποιονδήποτε είναι εναντίον όσων πιστεύω για το παρόν πολιτικό σύστημα.
Είναι ξεκάθαρο ότι η δημοκρατία έχει διαφθαρεί και διαστρεβλωθεί απόλυτα. Έχει χάσει ένα από τα βασικά της στοιχεία, την τοπικότητα, δηλαδή την άμεση σχέση του δήμου με τις αποφάσεις του κράτους. Η εντοπιότητα της δημοκρατίας, και άρα η άμεση επαφή και κατανόηση του λαού με τα κέντρα και τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, μπορεί να μην είναι από τα πιο φανταχτερά στολίδια της δημοκρατίας, όπως η ελευθερία του λόγου. Είναι όμως από τα βασικότερα συστατικά της αμεσότητας και καθαρότητας του λαϊκού μηνύματος προς την εξουσία.
Τώρα όμως, οι αποφάσεις παίρνονται στις μακρινές Βρυξέλλες, εν ονόματι και εν αγνοία μας. Εκεί καλούμαστε να στείλουμε Ευρωβουλευτές εκεί, αξιωματούχους νεφελώδους εξουσίας, συχνά άγνωστους. Κάποιους από αυτούς τους ξέρουμε ελάχιστα, άλλους πάλι, καθόλου. Ακόμα λιγότερα μαθαίνουμε για τις θέσεις τους αλλά και για το τι ψηφίζουν.
Τα νομοσχέδια και οι πολιτικές που ορίζουν την ζωή μας, διαμορφώνονται μακριά μας, όχι μόνο γεωγραφικά, αλλά κυρίως πολιτισμικά.
Ο μέσος Έλληνας ψηφοφόρος αδυνατεί να παρακολουθήσει τις κινήσεις της Κομισιόν, της Ευρωβουλής και όλων των υπόλοιπων μυστήριων, απροσπέλαστων και σίγουρα ξενόγλωσσων διαδικασιών. Και όμως, όλοι αυτοί οι εξω-ελληνικοί μηχανισμοί αποφασίζουν ερήμην του για τα πάντα. Κανένας όμως από τους τρέχοντες Έλληνες «πολιτικούς» δεν τολμάει να σηκώσει κεφάλι στην Ευρώπη, αφού από εκεί προέρχονται οι πασίχοντρες μίζες που συντηρούν την ηδονική του διαφθορά.
Οι ψηφοφόροι τελούν υπό την παραίσθηση ότι είναι απαραίτητοι και επιθυμητοί ως υποστηρικτές των κομμάτων. Αυτή η κολακεία καλλιεργείται από τα ΜΜΕ, με τρόπους βασισμένους στις πιο επιστημονικές και εκλεπτυσμένες μεθόδους διαχείρισης συνείδησης της μάζας που μπορείτε να διανοηθείτε. Δίνεται τεράστια έμφαση σε ψεύτικες δημοσκοπήσεις, συγκεντρώσεις κλακαδόρων, πληρωμένα άρθρα και καθ’ υπαγόρευση συνεντεύξεις προκειμένου να επιτευχθεί η τεχνητή δημοτικότητα και το πλαστό κύρος του κάθε υποψήφιου. Η ψευδαίσθηση της συμμετοχής του κοινού είναι το επιθυμητό αποτέλεσμα. Στην πραγματικότητα, απλά παρακολουθείς ένα θέαμα. Είτε πρόκειται για τον Σάκη Ρουβά, είτε για τον Κώστα Καραμανλή, το κοινό ψήνεται πάντα με τις ίδιες ακριβώς μεθόδους.
Οι ψηφοφόροι εκπροσωπούν μόνο τα εργατικά χέρια που διαπραγματεύεται ο εκάστοτε πολιτικός για λογαριασμό των πολυεθνικών. Αυτές, μην γελιέστε, ενδιαφέρονται μόνο για την απρόσκοπτη αύξηση των κερδών τους. Το θέατρο της δημοκρατικής ελευθερίας, αυτός ο επικοινωνιακός αντικατοπτρισμός που στήνεται για να καλυφθεί το ξεπούλημα των κρατών στις πολυεθνικές συμμορίες, δεν είναι τίποτε άλλο από μια υπερπαραγωγή των MMΕ. Αυτά έχουν αναλάβει, απόλυτα μισθοφορικά, να αναστείλουν την όλο και πιο διογκούμενη δυσπιστία του κοινού. Μέχρι σήμερα, συντηρούν επιτυχημένα την δημοκρατική παραίσθηση. Ο μέσος πολίτης είναι πεπεισμένος από τα ΜΜΕ ότι μπορεί να μιλάει ελεύθερα για ό, τι τον απασχολεί, να διεκδικεί δικαιώματα, να επιλέγει υποψήφιους, και γενικότερα να επηρεάζει την πραγματικότητα με την ψήφο του. Στην πραγματικότητα, παρακολουθεί μια προσεκτικά ανεξέλεγκτη πολυφωνία. Αυτή αναπόφευκτα οδηγεί σε απόλυτη και αδιεξοδική κακοφωνία, έναν συνεχές βόμβο, μια επικοινωνιακή βόμβα, της οποίας ο κρότος δεν επιτρέπει να ακουστούν παρά μόνο οι πιο ακραίες και προβοκατόρικες απόψεις.
Η ψήφος και η πολιτική βούληση του λαού είναι έννοιες που συντηρούνται εθιμοτυπικά, για λόγους εφησυχασμού, και σίγουρα χωρίς κανένα αντικειμενικό αποτέλεσμα. Δυστυχώς, ο ελληνούλης ψηφοφόρος αρνείται να αποδεχτεί αυτή την όντως τρομακτική αλήθεια. Ακόμα πιστεύει ότι μπορεί να ελέγξει την ζωή του υποστηρίζοντας τους υπάρχοντες, απόλυτα διεφθαρμένους, κομματικούς μηχανισμούς. Όμως, οι ελληνούληδες πολιτικοί δεν έχουν καμία αληθινή εξουσία. Απλά διαχειρίζονται την διανομή των προαποφασισθέντων κονδυλίων της ΕΕ, αφού πρώτα τα έχουν αφαιμάξει στο έπακρο. Ό, τι ελάχιστο φτάνει στον κόσμο είναι το ελάχιστο που αρκεί για να μην ξεσπάσει μαζική εξέγερση.
Μόνο κάποιος αφελής πιστεύει ότι μπορεί να επηρεάσει αυτό το σύστημα με ένα συμβολικό κομμάτι χαρτί. Η βουλή, κλειστή ή ανοιχτή, είναι άντρο ανόσιων συνομωσιών. Οι ένοχοι αυτών, αν και διαβόητοι, βρίσκονται πολύ μακριά από την σφαίρα επιρροής των εξοργισμένων πολιτών. Ο μόνος λόγος που δεν έχουν λυντσαριστεί είναι επειδή φρουρούνται από ΜΑΤ.
Μόνο για την διασκέδαση εκείνων που είναι πρωτίστως οπαδοί και μετά σκεπτόμενοι άνθρωποι, τα μέλη των αδίστακτων κομματικών συμμοριών, συνεχίζουν να υποδύονται τους πολιτικούς. Το προκλητικό αυτό νάζι, για οποιονδήποτε δεν μασάει κομματικό κουτόχορτο, ακούγεται ως κουραστική παρλάτα ατάλαντου και τυποποιημένου καρατερίστα, ή παραλήρημα ψυχασθενούς, ή ακόμα και ως αργκό που χρησιμοποιείται για αναγνωριστικούς λόγους μεταξύ μελών της συμμορίας τους.
Ακόμα και οι ίδιοι οι πολιτικοί αναγνωρίζουν ανοιχτά ότι ο κόσμος τους θεωρεί απατεώνες, κλέφτες, και εγκληματίες, μηδενός εξαιρουμένου. Εκτός όμως από ξετσίπωτοι, μιας και η ελάχιστη ευθιξία θα απαιτούσε ομαδική παραίτηση τους, είναι και εξπέρ στο να μεταβολίζουν την διάθεση του όχλου από οργή σε υποστήριξη. Αυτήν την εξασφαλίζουν παραπληροφορώντας, αποβλακώνοντας, και φανατίζοντας τις - ούτως ή άλλως ξεπουλημένες λόγω φτώχιας και αμορφωσιάς - κομματικές τους βάσεις. Όσοι τις αποτελούν, είναι όμηροι τεχνητών οικονομικών κρίσεων και ψεύτικων εχθρών πάσης φύσης. Έτσι, κατεβάζουν το βρακί τους με μεγάλη ευκολία και χαμηλότερη αμοιβή. Η γενιά των όλο και λιγότερων ευρώ, τα κάνει όλα, και συμφέρει, για μια μονιμοποίηση, για μια μετάθεση ή έστω για μια επιχορηγησούλα. Αυτοί όμως είναι και οι πιο φιλόδοξοι.
Υπάρχουν, δυστυχώς, και πιο αξιοθρήνητοι. Είναι εκείνοι που ακόμα πιστεύουν στα σαρκία των δυο μεγάλων κομμάτων. Τέτοια ανθρωπάκια, χαμηλής νοημοσύνης και άρα μη διαπραγματεύσιμα ως τίποτε άλλο πέρα από αντικείμενο εκμετάλλευσης, είναι έτοιμα ακόμα και να χειροκροτήσουν κάποιον σαν τον κο. Καραμανλή, αρκεί να συντηρηθεί η ζεστασιά του όχλου, χωρίς την οποία δεν έχουν καμία άλλη κοινωνική υπόσταση.
Η αδιεξοδική αυτή κατάσταση έχει σαν σπόρο και καρπό την απελπιστικά αποτελεσματική απάθεια. Αυτή καλλιεργείται και στιλβώνεται από τα ούτως ή άλλως ξεπουλημένα ΜΜΕ, μέσω λοβοτομής του ψηφοφόρου-τηλεθεατή. Όπως ακριβώς λειτουργεί η πλύση εγκεφάλου περί των αποτελεσμάτων της Eurovision, έτσι σκηνοθετούνται και οι εκλογές από την τηλεόραση: ως ψυχαναγκαστική ιεροτελεστία για την συντήρηση μιας ζωτικής ψευδαίσθησης. Για χιλιοστή φορά σας υπενθυμίζεται ότι τα παραδοσιακά ΜΜΕ, αλλά προοδευτικά και το διαδίκτυο, ανήκουν στους νταβαντζήδες και τους μεγαλορουφιάνους που ελέγχουν, εκβιάζουν και εν τέλει, εγκρίνουν ή ρίχνουν αυτήν και οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση.
Αυτοί, που δεν εκπροσωπούν παρά μια ελάχιστη μερίδα του πληθυσμού, είναι ικανοί να κατασκευάσουν οποιαδήποτε παραίσθηση προκειμένου να διατηρήσουν το προσωπικό τους κατεστημένο. Ξέρουν καλά πώς να υπνωτίσουν τις μάζες. Τα παραμύθια που λένε περί δημοκρατίας, ισονομίας, αλήθειας και διαφάνειας λειτουργούν ακριβώς όπως το κουδούνι του επιστήμονα Παβλώφ, αυτό που προκαλούσε σιελόρροια στα πεινασμένα σκυλιά του - ακόμα και όταν έπαψε να σημαίνει την ώρα για το φαγητό.
Έτσι ακριβώς και οι εκλογές. Με τα σημαιάκια, τα συνθήματα και τις υπόλοιπες παρορμητικές, συγκινησιακές οχλαγωγίες, αταβιστικά προκαλούν ηδονικές εκκρίσεις στους δημοκρατικούς αδένες των τηλεθεατών. Αυτή η μέθη είναι μάταιη. Η αντιλαϊκή πολιτική των πολυεθνικών εφαρμόζεται ούτως ή άλλως, εξασφαλίζοντας στους σεσημασμένους ψευδό-πολιτικούς τις μίζες, που είναι και ο μοναδικός τους στόχος. Δεν απαιτείται η έγκριση κανενός ψηφοφόρου γι’ αυτή τη διαδικασία. Για λόγους διαχείρισης του όχλου χρειάζεται όμως η κατασκευή της συναίνεσης της πλειοψηφίας. Αυτή είναι που επιτρέπει να συνεχίζεται η κατάχρηση του άλλοθι της δημοκρατίας.
Ο μόνος τρόπος να ανατραπεί αυτή η ψευδεπίγραφη εντύπωση, είναι να απέχει η πλειοψηφία από το κακόγουστο πανηγυράκι. Μόνο μια συντριπτική, περιφρονητική αποχή από τις κάλπες θα μεταδώσει το μήνυμα που αρμόζει στα λαμόγια του τρέχοντος συστήματος: ψοφήστε, όλοι σας, τώρα. Μετά, βλέποντας και κάνοντας. Μέχρι τότε, καμία υποστήριξη στην διακομματική χούντα, το τέρας που θέλει την ψήφο μας μόνο και μόνο για να παριστάνει την δημοκρατία.
Το να ψηφίσω οποιονδήποτε είναι εναντίον όσων πιστεύω για το παρόν πολιτικό σύστημα.
Είναι ξεκάθαρο ότι η δημοκρατία έχει διαφθαρεί και διαστρεβλωθεί απόλυτα. Έχει χάσει ένα από τα βασικά της στοιχεία, την τοπικότητα, δηλαδή την άμεση σχέση του δήμου με τις αποφάσεις του κράτους. Η εντοπιότητα της δημοκρατίας, και άρα η άμεση επαφή και κατανόηση του λαού με τα κέντρα και τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων, μπορεί να μην είναι από τα πιο φανταχτερά στολίδια της δημοκρατίας, όπως η ελευθερία του λόγου. Είναι όμως από τα βασικότερα συστατικά της αμεσότητας και καθαρότητας του λαϊκού μηνύματος προς την εξουσία.
Τώρα όμως, οι αποφάσεις παίρνονται στις μακρινές Βρυξέλλες, εν ονόματι και εν αγνοία μας. Εκεί καλούμαστε να στείλουμε Ευρωβουλευτές εκεί, αξιωματούχους νεφελώδους εξουσίας, συχνά άγνωστους. Κάποιους από αυτούς τους ξέρουμε ελάχιστα, άλλους πάλι, καθόλου. Ακόμα λιγότερα μαθαίνουμε για τις θέσεις τους αλλά και για το τι ψηφίζουν.
Τα νομοσχέδια και οι πολιτικές που ορίζουν την ζωή μας, διαμορφώνονται μακριά μας, όχι μόνο γεωγραφικά, αλλά κυρίως πολιτισμικά.
Ο μέσος Έλληνας ψηφοφόρος αδυνατεί να παρακολουθήσει τις κινήσεις της Κομισιόν, της Ευρωβουλής και όλων των υπόλοιπων μυστήριων, απροσπέλαστων και σίγουρα ξενόγλωσσων διαδικασιών. Και όμως, όλοι αυτοί οι εξω-ελληνικοί μηχανισμοί αποφασίζουν ερήμην του για τα πάντα. Κανένας όμως από τους τρέχοντες Έλληνες «πολιτικούς» δεν τολμάει να σηκώσει κεφάλι στην Ευρώπη, αφού από εκεί προέρχονται οι πασίχοντρες μίζες που συντηρούν την ηδονική του διαφθορά.
Οι ψηφοφόροι τελούν υπό την παραίσθηση ότι είναι απαραίτητοι και επιθυμητοί ως υποστηρικτές των κομμάτων. Αυτή η κολακεία καλλιεργείται από τα ΜΜΕ, με τρόπους βασισμένους στις πιο επιστημονικές και εκλεπτυσμένες μεθόδους διαχείρισης συνείδησης της μάζας που μπορείτε να διανοηθείτε. Δίνεται τεράστια έμφαση σε ψεύτικες δημοσκοπήσεις, συγκεντρώσεις κλακαδόρων, πληρωμένα άρθρα και καθ’ υπαγόρευση συνεντεύξεις προκειμένου να επιτευχθεί η τεχνητή δημοτικότητα και το πλαστό κύρος του κάθε υποψήφιου. Η ψευδαίσθηση της συμμετοχής του κοινού είναι το επιθυμητό αποτέλεσμα. Στην πραγματικότητα, απλά παρακολουθείς ένα θέαμα. Είτε πρόκειται για τον Σάκη Ρουβά, είτε για τον Κώστα Καραμανλή, το κοινό ψήνεται πάντα με τις ίδιες ακριβώς μεθόδους.
Οι ψηφοφόροι εκπροσωπούν μόνο τα εργατικά χέρια που διαπραγματεύεται ο εκάστοτε πολιτικός για λογαριασμό των πολυεθνικών. Αυτές, μην γελιέστε, ενδιαφέρονται μόνο για την απρόσκοπτη αύξηση των κερδών τους. Το θέατρο της δημοκρατικής ελευθερίας, αυτός ο επικοινωνιακός αντικατοπτρισμός που στήνεται για να καλυφθεί το ξεπούλημα των κρατών στις πολυεθνικές συμμορίες, δεν είναι τίποτε άλλο από μια υπερπαραγωγή των MMΕ. Αυτά έχουν αναλάβει, απόλυτα μισθοφορικά, να αναστείλουν την όλο και πιο διογκούμενη δυσπιστία του κοινού. Μέχρι σήμερα, συντηρούν επιτυχημένα την δημοκρατική παραίσθηση. Ο μέσος πολίτης είναι πεπεισμένος από τα ΜΜΕ ότι μπορεί να μιλάει ελεύθερα για ό, τι τον απασχολεί, να διεκδικεί δικαιώματα, να επιλέγει υποψήφιους, και γενικότερα να επηρεάζει την πραγματικότητα με την ψήφο του. Στην πραγματικότητα, παρακολουθεί μια προσεκτικά ανεξέλεγκτη πολυφωνία. Αυτή αναπόφευκτα οδηγεί σε απόλυτη και αδιεξοδική κακοφωνία, έναν συνεχές βόμβο, μια επικοινωνιακή βόμβα, της οποίας ο κρότος δεν επιτρέπει να ακουστούν παρά μόνο οι πιο ακραίες και προβοκατόρικες απόψεις.
Η ψήφος και η πολιτική βούληση του λαού είναι έννοιες που συντηρούνται εθιμοτυπικά, για λόγους εφησυχασμού, και σίγουρα χωρίς κανένα αντικειμενικό αποτέλεσμα. Δυστυχώς, ο ελληνούλης ψηφοφόρος αρνείται να αποδεχτεί αυτή την όντως τρομακτική αλήθεια. Ακόμα πιστεύει ότι μπορεί να ελέγξει την ζωή του υποστηρίζοντας τους υπάρχοντες, απόλυτα διεφθαρμένους, κομματικούς μηχανισμούς. Όμως, οι ελληνούληδες πολιτικοί δεν έχουν καμία αληθινή εξουσία. Απλά διαχειρίζονται την διανομή των προαποφασισθέντων κονδυλίων της ΕΕ, αφού πρώτα τα έχουν αφαιμάξει στο έπακρο. Ό, τι ελάχιστο φτάνει στον κόσμο είναι το ελάχιστο που αρκεί για να μην ξεσπάσει μαζική εξέγερση.
Μόνο κάποιος αφελής πιστεύει ότι μπορεί να επηρεάσει αυτό το σύστημα με ένα συμβολικό κομμάτι χαρτί. Η βουλή, κλειστή ή ανοιχτή, είναι άντρο ανόσιων συνομωσιών. Οι ένοχοι αυτών, αν και διαβόητοι, βρίσκονται πολύ μακριά από την σφαίρα επιρροής των εξοργισμένων πολιτών. Ο μόνος λόγος που δεν έχουν λυντσαριστεί είναι επειδή φρουρούνται από ΜΑΤ.
Μόνο για την διασκέδαση εκείνων που είναι πρωτίστως οπαδοί και μετά σκεπτόμενοι άνθρωποι, τα μέλη των αδίστακτων κομματικών συμμοριών, συνεχίζουν να υποδύονται τους πολιτικούς. Το προκλητικό αυτό νάζι, για οποιονδήποτε δεν μασάει κομματικό κουτόχορτο, ακούγεται ως κουραστική παρλάτα ατάλαντου και τυποποιημένου καρατερίστα, ή παραλήρημα ψυχασθενούς, ή ακόμα και ως αργκό που χρησιμοποιείται για αναγνωριστικούς λόγους μεταξύ μελών της συμμορίας τους.
Ακόμα και οι ίδιοι οι πολιτικοί αναγνωρίζουν ανοιχτά ότι ο κόσμος τους θεωρεί απατεώνες, κλέφτες, και εγκληματίες, μηδενός εξαιρουμένου. Εκτός όμως από ξετσίπωτοι, μιας και η ελάχιστη ευθιξία θα απαιτούσε ομαδική παραίτηση τους, είναι και εξπέρ στο να μεταβολίζουν την διάθεση του όχλου από οργή σε υποστήριξη. Αυτήν την εξασφαλίζουν παραπληροφορώντας, αποβλακώνοντας, και φανατίζοντας τις - ούτως ή άλλως ξεπουλημένες λόγω φτώχιας και αμορφωσιάς - κομματικές τους βάσεις. Όσοι τις αποτελούν, είναι όμηροι τεχνητών οικονομικών κρίσεων και ψεύτικων εχθρών πάσης φύσης. Έτσι, κατεβάζουν το βρακί τους με μεγάλη ευκολία και χαμηλότερη αμοιβή. Η γενιά των όλο και λιγότερων ευρώ, τα κάνει όλα, και συμφέρει, για μια μονιμοποίηση, για μια μετάθεση ή έστω για μια επιχορηγησούλα. Αυτοί όμως είναι και οι πιο φιλόδοξοι.
Υπάρχουν, δυστυχώς, και πιο αξιοθρήνητοι. Είναι εκείνοι που ακόμα πιστεύουν στα σαρκία των δυο μεγάλων κομμάτων. Τέτοια ανθρωπάκια, χαμηλής νοημοσύνης και άρα μη διαπραγματεύσιμα ως τίποτε άλλο πέρα από αντικείμενο εκμετάλλευσης, είναι έτοιμα ακόμα και να χειροκροτήσουν κάποιον σαν τον κο. Καραμανλή, αρκεί να συντηρηθεί η ζεστασιά του όχλου, χωρίς την οποία δεν έχουν καμία άλλη κοινωνική υπόσταση.
Η αδιεξοδική αυτή κατάσταση έχει σαν σπόρο και καρπό την απελπιστικά αποτελεσματική απάθεια. Αυτή καλλιεργείται και στιλβώνεται από τα ούτως ή άλλως ξεπουλημένα ΜΜΕ, μέσω λοβοτομής του ψηφοφόρου-τηλεθεατή. Όπως ακριβώς λειτουργεί η πλύση εγκεφάλου περί των αποτελεσμάτων της Eurovision, έτσι σκηνοθετούνται και οι εκλογές από την τηλεόραση: ως ψυχαναγκαστική ιεροτελεστία για την συντήρηση μιας ζωτικής ψευδαίσθησης. Για χιλιοστή φορά σας υπενθυμίζεται ότι τα παραδοσιακά ΜΜΕ, αλλά προοδευτικά και το διαδίκτυο, ανήκουν στους νταβαντζήδες και τους μεγαλορουφιάνους που ελέγχουν, εκβιάζουν και εν τέλει, εγκρίνουν ή ρίχνουν αυτήν και οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση.
Αυτοί, που δεν εκπροσωπούν παρά μια ελάχιστη μερίδα του πληθυσμού, είναι ικανοί να κατασκευάσουν οποιαδήποτε παραίσθηση προκειμένου να διατηρήσουν το προσωπικό τους κατεστημένο. Ξέρουν καλά πώς να υπνωτίσουν τις μάζες. Τα παραμύθια που λένε περί δημοκρατίας, ισονομίας, αλήθειας και διαφάνειας λειτουργούν ακριβώς όπως το κουδούνι του επιστήμονα Παβλώφ, αυτό που προκαλούσε σιελόρροια στα πεινασμένα σκυλιά του - ακόμα και όταν έπαψε να σημαίνει την ώρα για το φαγητό.
Έτσι ακριβώς και οι εκλογές. Με τα σημαιάκια, τα συνθήματα και τις υπόλοιπες παρορμητικές, συγκινησιακές οχλαγωγίες, αταβιστικά προκαλούν ηδονικές εκκρίσεις στους δημοκρατικούς αδένες των τηλεθεατών. Αυτή η μέθη είναι μάταιη. Η αντιλαϊκή πολιτική των πολυεθνικών εφαρμόζεται ούτως ή άλλως, εξασφαλίζοντας στους σεσημασμένους ψευδό-πολιτικούς τις μίζες, που είναι και ο μοναδικός τους στόχος. Δεν απαιτείται η έγκριση κανενός ψηφοφόρου γι’ αυτή τη διαδικασία. Για λόγους διαχείρισης του όχλου χρειάζεται όμως η κατασκευή της συναίνεσης της πλειοψηφίας. Αυτή είναι που επιτρέπει να συνεχίζεται η κατάχρηση του άλλοθι της δημοκρατίας.
Ο μόνος τρόπος να ανατραπεί αυτή η ψευδεπίγραφη εντύπωση, είναι να απέχει η πλειοψηφία από το κακόγουστο πανηγυράκι. Μόνο μια συντριπτική, περιφρονητική αποχή από τις κάλπες θα μεταδώσει το μήνυμα που αρμόζει στα λαμόγια του τρέχοντος συστήματος: ψοφήστε, όλοι σας, τώρα. Μετά, βλέποντας και κάνοντας. Μέχρι τότε, καμία υποστήριξη στην διακομματική χούντα, το τέρας που θέλει την ψήφο μας μόνο και μόνο για να παριστάνει την δημοκρατία.
Δευτέρα 11 Μαΐου 2009
MIND FUCK - LOGOKRIMENI STLI - KYRIAKIS 10-5-09
Αγαπητό μου τρομολόγιο,
Σύμφωνα με δύο αποφάσεις του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ρόδου, οι γάμοι των δύο ομόφυλων ζευγαριών, δηλαδή της Ευαγγελίας με την Όλγα και του Θεμιστοκλή με τον Δημήτρη, κρίθηκαν «ως παρανόμως τελεσθέντες και ανυπόστατοι, νόμω ανύπαρκτοι και χωρίς να παράγεται εξ αυτών κανένα έννομο αποτέλεσμα».
Το Πολυμελές Πρωτοδικείο Ρόδου έκανε δεκτές τις αγωγές του εισαγγελέα Ρόδου Γεωργίου Οικονόμου ως προς το σκέλος που αφορά το ανυπόστατο των δύο γάμων. Η έφεση εκ μέρους των ζευγαριών είναι άμεση αναμενόμενη εξέλιξη, όπως και ο χαρακτηρισμός της χώρας μας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ως το χριστιανορθόδοξο Ιράν των νότιων Βαλκανίων.
Η πλατιά λαϊκή βάση της Νέας Δημοκρατίας αδυνατεί, για πολλούς και διάφορους λόγους, να παρακολουθήσει τις εξελίξεις αυτής της υπόθεσης. Είναι περίπλοκες και θα λάβουν χώρα στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Δηλαδή μακριά, τόσο γεωγραφικά όσο και διανοητικά, από τον Γρεκομαχαλά που επιμένει να στηρίζει αυτή την αστεία πλην επικίνδυνη κυβέρνηση. Βέβαια, μπορεί κανείς να πει, ότι σε μικροκομματικό τουλάχιστον επίπεδο, είναι συμφέρουσα για την ΝΔ η κίνηση εκ μέρους του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, του περίφημου πλέον αρχιερέα της συγκάλυψης κύριου Γ. Σανιδά, κατόπιν έγγραφης εντολής του οποίου ξεκίνησε η δικαστική δίωξη των ομοφυλόφιλων συμπολιτών μας.
Για το εντόπιο θεαθήναι και την ικανοποίηση της συντηρητικής ΝΔ, ο κ. Σανιδάς πετάει το μπαλάκι της δίωξης των ομοφυλόφιλων στον περιφερειακό εισαγγελέα Ρόδου. Έτσι, βοηθάει την ετοιμόρροπη κυβέρνηση να απομακρυνθεί από το πολιτικό κόστος της αναγνώρισης των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, μιας και όπως όλοι γνωρίζουμε, η νομική εξέλιξη της υπόθεσης θα είναι στην Ευρώπη, όπου τα ζευγάρια αναπόφευκτα θα δικαιωθούν. Η αποστασιοποίηση αυτή σίγουρα εκτιμάται πολύ από την ΝΔ, ειδικά τώρα, που οι παρεμβάσεις του κου Σανιδά, είναι όλο και πιο διαβόητες, αφού η εξωφρενική του απόφαση να μην παραπεμφθεί η υπόθεση του Βατοπεδίου στην βουλή, χαρακτηρίστηκε παράνομη από την ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος.
Οι πολίτες, εμείς δηλαδή, ομοφυλόφιλοι και μη, θα πληρώσουμε και πάλι τα σπασμένα, σε όλα τα επίπεδα. Από την μια θα υποστούμε διεθνή διασυρμό ως χώρα ρατσιστικών διακρίσεων και κοινωνικού σκοταδισμού. Από την άλλη, θα σπαταληθεί δημόσιο χρήμα σε παχυλές δικαστικές αμοιβές και έξοδα, ημέτερων εντεταλμένων εννοείται, για την διεξαγωγή του μακροπρόθεσμου και μάταιου αγώνα. Το αποτέλεσμα είναι προδεδικασμένο, μιας και στην ΕΕ είναι ήδη σε ισχύ οι διατάξεις για την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου απέναντι σε κάθε διάκριση, συμπεριλαμβανομένης και της σεξουαλικής ταυτότητας.
Η δεξιά, με τις γνωστές γραφειοκρατικές κουτοπονηριές της, θέλει να κερδίσει την αρέσκεια των ομοφοβικών χριστιανοφασιστών που παραδοσιακά την ψηφίζουν. Ο ευκολότερος τρόπος για να τους συσπειρώσει εν όψει εκλογών είναι η κατασκευή εχθρών, μέσω της γνώριμης τακτικής της δαιμονοποίησης μειονοτήτων. Έχοντας ήδη μαρκάρει στενά και αιματηρά τους μετανάστες, με διώξεις, δολοφονικούς ξυλοδαρμούς και πάσης φύσης τρομοκρατία, τώρα η εξουσία στρέφεται προς οποιαδήποτε άλλη μειονότητα παραδοσιακά εγείρει τον φόβο και την προκατάληψη - εν προκειμένω τους ομοφυλόφιλους και τις λεσβίες. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση προσπαθεί να κρατήσει και αποστάσεις επειδή γνωρίζει πως το ήδη κουρελιασμένο κύρος της δεν αντέχει περισσότερες κατηγορίες για κατάχρηση εξουσίας και αντισυνταγματική δίωξη μειονοτήτων.
Καθαρά εκλογοθηρικά, η ΝΔ εξασφαλίζει τις αιμοδιψείς ιαχές των ομοφοβικών της οπαδών. Σε βάθος χρόνου, παρατείνει την πολιτική και κοινωνική ομηρία στην οποία καταδικάζεται εκ γενετής το 10% του πληθυσμού που αποτελούν σταθερά, σε κάθε κοινωνία, οι ομοφυλόφιλοι. Μην ξεχνάτε ότι η έλλειψη αναγνώρισης των πολιτικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων της οποιασδήποτε μειονότητας είναι εξαιρετικά επικερδής για την εκάστοτε εξουσία. Η καταπίεση επιτρέπει την ασύδοτη οικονομική, κοινωνική και πολιτική εκμετάλλευση και εξαθλίωση, με πολλαπλά οφέλη για τους καταπιεστές.
Με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις λοιπόν, η κυβέρνηση, δια χειρός Σανιδά, παρέχει για μια ακόμα φορά, πλήρη κάλυψη στην αντικοινωνική συμμορία που συνθέτει η ελληνούλικη δεξιά, μαζί με τους παραδοσιακούς υποστηρικτές της, τους μικροαστούς, το παρακράτος και την εκκλησία. Αυτές οι όλο και πιο εγκληματικές συνιστώσες, ριζωματικά παθολογικές, είναι οι δυνάμεις του σκότους που κρατάνε την χώρα αυτή στο παρατεταμένο, μετά-μωαμεθανικό της κώμα.
Οι ίδιες τακτικές θα προκαλούσαν μαζική εξέγερση αν αφορούσαν κάποια άλλη μειονότητα, όπως τους Εβραίους ή τους μαύρους. Ας γίνει σαφές ότι μιλάμε για διώξεις εναντίον φορολογούμενων πολιτών, ίσων σε όλες τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην κοινωνία. Και όμως, από πολλούς συμπολίτες μας, ακόμα φαντάζει επιτρεπτό το να αντιμετωπίζονται οι ομοφυλόφιλοι από το κράτος ως κατώτεροι των ζώων όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα τους.
Ποιο είναι όμως το λαϊκό έρεισμα που επιτρέπει στο κράτος την ανενόχλητη δίωξη των ομοφυλόφιλων συνάνθρωπων μας;
Η άρνηση της πραγματικότητας της ομοφυλόφιλης επιθυμίας φυσικά, και τα απωθημένα που αυτή προκαλεί. Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο εδώ και καιρό ότι όσοι αισθάνονται αμήχανα και επιθετικά με την σεξουαλικότητα των άλλων είναι εκείνοι που έχουν ανεπίλυτες εσωτερικές συγκρούσεις όσον αφορά αυτό το ζήτημα.
Το 1996, στο πανεπιστήμιο της Τζόρτζια, μια ομάδα ερευνητών ψυχιάτρων επέλεξαν 65 άτομα για ένα πείραμα, όλοι τους άντρες και εθελοντές κάτω των 24 ετών. Μέχρι τελευταίου αυτοχαρακτηρίζονταν ετεροφυλόφιλοι, ξεκάθαρα δηλώνοντας ότι δεν είχαν καμία συνειδητή ομοφυλόφιλη επιθυμία, πόσο μάλλον εμπειρία. Ο καθένας ξεχωριστά, και χωρίς να το γνωρίζει ο ένας για τον άλλον, αρχικά απάντησαν σε ένα ερωτηματολόγιο. Αυτή η διαδικασία, εν αγνοία όλων των εξεταζόμενων πάντα, τους είχε κατατάξει, βάσει των απαντήσεων τους, σε δύο διαφορετικές ομάδες: τους ομοφοβικούς, δηλαδή εκείνους που τρομάζουν και αντιδρούν βίαια στους ομοφυλόφιλους και τις λεσβίες, και σε εκείνους που αισθάνονται άνετα απέναντι σε σεξουαλικές ταυτότητες που είναι διαφορετικές από την δική τους.
Ο δόκτωρ Λέστερ Ράιτ, σήμερα στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, εξηγεί: «Κατά την εισαγωγή των φοιτητών στο εργαστήριο για το πείραμα, εξηγούσαμε στον καθένα ότι θα παρακολουθήσουν ερωτικά video ομοφυλοφιλικού περιεχομένου. Ταυτόχρονα, η στύση τους θα μετρούνταν ακριβέστατα από αισθητήρες που εφαρμόζουν στο πέος, καταγράφοντας και την παραμικρή ακούσια αντίδραση.»
Μετά την παρακολούθηση του video, έγιναν δύο ερωτήσεις στους φοιτητές: Πόσο ερεθίστηκαν εγκεφαλικά και πόσο σωματικά από τις ομοφυλοφιλικές εικόνες; Εκείνοι που δήλωσαν μηδενικές αντιδράσεις όσον αφορά την εγκεφαλική διέγερση ήταν εκείνοι που είχανε την δυνατότερη στύση, σύμφωνα με το αδιάψευστο ηλεκτρόδιο. Ακούγεται σχεδόν αυτονόητη η επιστημονική επιβεβαίωση της αιώνιας υποψίας, ότι εκείνοι που έχουν πρόβλημα με την σεξουαλικότητα των άλλων στην πραγματικότητα παλεύουν με εσωτερικούς δαίμονες και ανεπίλυτες, απωθημένες επιθυμίες. Τα ψυχολογικά αυτά προβλήματα συχνά οδηγούν σε συμπεριφορές δολοφονικές.
Και είναι τέτοιες οι συμπεριφορές των εισαγγελέων, που αντί να μαζεύουν κλέφτες υπουργούς, όπως οφείλουν, καλλιεργούν και εκμεταλλεύονται το μένος του λαού για κατασκευασμένους εχθρούς. Στην ουσία κανενός η ψυχική, οικονομική, οικογενειακή ή ηθική ισορροπία δεν θίγεται από την αναγνώριση ενός ομοφυλόφιλου γάμου. Η εκκλησία δεν έχει τον παραμικρό λόγο επειδή το θέμα δεν είναι θρησκευτικό αλλά πολιτειακό. Αν αναρωτιέται λοιπόν κανείς γιατί πανικοβάλλεται και αγριεύεται τόσο πολύ με αυτό το ζήτημα η κυβέρνηση της ΝΔ, δεν χρειάζεται η συνδρομή καμίας ομάδας επιστημόνων. Είναι κρυφό καμάρι ότι αρκετά στελέχη της, και μάλιστα υπουργοί, είναι καταπιεσμένοι και άρα ομοφοβικοί, ομοφυλόφιλοι, κάποιοι μάλιστα και παντρεμένοι. Όσον αφορά την εκκλησία, περιττεύει και να το συζητάει κανείς, μιας και είναι πασίγνωστη η πληθώρα των κρυπτό-ομοφυλόφιλων στους κόλπους της.
Είναι εμετικό να βλέπεις το πόσο εύκολα αποδέχεται αυτή την υποκρισία η Ελληνούλικη κοινωνία. Ο ανύπαρκτος - όποτε τον συμφέρει - κρατικός μηχανισμός κινητοποιείται αποτελεσματικά μόνο για να καταστείλει όποιον διαμαρτύρεται και διεκδικεί δικαιώματα. Ο ίδιος μηχανισμός, αυτός που αρνείται και προφασίζεται αδυναμία όταν πρέπει να επέμβει σε οποιοδήποτε σημαντικό θέμα βασανίζει αυτή τη χώρα, δραστηριοποιείται αποτελεσματικότατα μόνο για την αυτοσυντήρηση του, είτε αυτή απαιτεί συγκάλυψη σκανδάλων, είτε δημαγωγική και ψηφοθηρική δίωξη μειονοτήτων. Ως πότε;
Σύμφωνα με δύο αποφάσεις του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ρόδου, οι γάμοι των δύο ομόφυλων ζευγαριών, δηλαδή της Ευαγγελίας με την Όλγα και του Θεμιστοκλή με τον Δημήτρη, κρίθηκαν «ως παρανόμως τελεσθέντες και ανυπόστατοι, νόμω ανύπαρκτοι και χωρίς να παράγεται εξ αυτών κανένα έννομο αποτέλεσμα».
Το Πολυμελές Πρωτοδικείο Ρόδου έκανε δεκτές τις αγωγές του εισαγγελέα Ρόδου Γεωργίου Οικονόμου ως προς το σκέλος που αφορά το ανυπόστατο των δύο γάμων. Η έφεση εκ μέρους των ζευγαριών είναι άμεση αναμενόμενη εξέλιξη, όπως και ο χαρακτηρισμός της χώρας μας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ως το χριστιανορθόδοξο Ιράν των νότιων Βαλκανίων.
Η πλατιά λαϊκή βάση της Νέας Δημοκρατίας αδυνατεί, για πολλούς και διάφορους λόγους, να παρακολουθήσει τις εξελίξεις αυτής της υπόθεσης. Είναι περίπλοκες και θα λάβουν χώρα στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Δηλαδή μακριά, τόσο γεωγραφικά όσο και διανοητικά, από τον Γρεκομαχαλά που επιμένει να στηρίζει αυτή την αστεία πλην επικίνδυνη κυβέρνηση. Βέβαια, μπορεί κανείς να πει, ότι σε μικροκομματικό τουλάχιστον επίπεδο, είναι συμφέρουσα για την ΝΔ η κίνηση εκ μέρους του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, του περίφημου πλέον αρχιερέα της συγκάλυψης κύριου Γ. Σανιδά, κατόπιν έγγραφης εντολής του οποίου ξεκίνησε η δικαστική δίωξη των ομοφυλόφιλων συμπολιτών μας.
Για το εντόπιο θεαθήναι και την ικανοποίηση της συντηρητικής ΝΔ, ο κ. Σανιδάς πετάει το μπαλάκι της δίωξης των ομοφυλόφιλων στον περιφερειακό εισαγγελέα Ρόδου. Έτσι, βοηθάει την ετοιμόρροπη κυβέρνηση να απομακρυνθεί από το πολιτικό κόστος της αναγνώρισης των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, μιας και όπως όλοι γνωρίζουμε, η νομική εξέλιξη της υπόθεσης θα είναι στην Ευρώπη, όπου τα ζευγάρια αναπόφευκτα θα δικαιωθούν. Η αποστασιοποίηση αυτή σίγουρα εκτιμάται πολύ από την ΝΔ, ειδικά τώρα, που οι παρεμβάσεις του κου Σανιδά, είναι όλο και πιο διαβόητες, αφού η εξωφρενική του απόφαση να μην παραπεμφθεί η υπόθεση του Βατοπεδίου στην βουλή, χαρακτηρίστηκε παράνομη από την ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος.
Οι πολίτες, εμείς δηλαδή, ομοφυλόφιλοι και μη, θα πληρώσουμε και πάλι τα σπασμένα, σε όλα τα επίπεδα. Από την μια θα υποστούμε διεθνή διασυρμό ως χώρα ρατσιστικών διακρίσεων και κοινωνικού σκοταδισμού. Από την άλλη, θα σπαταληθεί δημόσιο χρήμα σε παχυλές δικαστικές αμοιβές και έξοδα, ημέτερων εντεταλμένων εννοείται, για την διεξαγωγή του μακροπρόθεσμου και μάταιου αγώνα. Το αποτέλεσμα είναι προδεδικασμένο, μιας και στην ΕΕ είναι ήδη σε ισχύ οι διατάξεις για την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου απέναντι σε κάθε διάκριση, συμπεριλαμβανομένης και της σεξουαλικής ταυτότητας.
Η δεξιά, με τις γνωστές γραφειοκρατικές κουτοπονηριές της, θέλει να κερδίσει την αρέσκεια των ομοφοβικών χριστιανοφασιστών που παραδοσιακά την ψηφίζουν. Ο ευκολότερος τρόπος για να τους συσπειρώσει εν όψει εκλογών είναι η κατασκευή εχθρών, μέσω της γνώριμης τακτικής της δαιμονοποίησης μειονοτήτων. Έχοντας ήδη μαρκάρει στενά και αιματηρά τους μετανάστες, με διώξεις, δολοφονικούς ξυλοδαρμούς και πάσης φύσης τρομοκρατία, τώρα η εξουσία στρέφεται προς οποιαδήποτε άλλη μειονότητα παραδοσιακά εγείρει τον φόβο και την προκατάληψη - εν προκειμένω τους ομοφυλόφιλους και τις λεσβίες. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση προσπαθεί να κρατήσει και αποστάσεις επειδή γνωρίζει πως το ήδη κουρελιασμένο κύρος της δεν αντέχει περισσότερες κατηγορίες για κατάχρηση εξουσίας και αντισυνταγματική δίωξη μειονοτήτων.
Καθαρά εκλογοθηρικά, η ΝΔ εξασφαλίζει τις αιμοδιψείς ιαχές των ομοφοβικών της οπαδών. Σε βάθος χρόνου, παρατείνει την πολιτική και κοινωνική ομηρία στην οποία καταδικάζεται εκ γενετής το 10% του πληθυσμού που αποτελούν σταθερά, σε κάθε κοινωνία, οι ομοφυλόφιλοι. Μην ξεχνάτε ότι η έλλειψη αναγνώρισης των πολιτικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων της οποιασδήποτε μειονότητας είναι εξαιρετικά επικερδής για την εκάστοτε εξουσία. Η καταπίεση επιτρέπει την ασύδοτη οικονομική, κοινωνική και πολιτική εκμετάλλευση και εξαθλίωση, με πολλαπλά οφέλη για τους καταπιεστές.
Με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις λοιπόν, η κυβέρνηση, δια χειρός Σανιδά, παρέχει για μια ακόμα φορά, πλήρη κάλυψη στην αντικοινωνική συμμορία που συνθέτει η ελληνούλικη δεξιά, μαζί με τους παραδοσιακούς υποστηρικτές της, τους μικροαστούς, το παρακράτος και την εκκλησία. Αυτές οι όλο και πιο εγκληματικές συνιστώσες, ριζωματικά παθολογικές, είναι οι δυνάμεις του σκότους που κρατάνε την χώρα αυτή στο παρατεταμένο, μετά-μωαμεθανικό της κώμα.
Οι ίδιες τακτικές θα προκαλούσαν μαζική εξέγερση αν αφορούσαν κάποια άλλη μειονότητα, όπως τους Εβραίους ή τους μαύρους. Ας γίνει σαφές ότι μιλάμε για διώξεις εναντίον φορολογούμενων πολιτών, ίσων σε όλες τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην κοινωνία. Και όμως, από πολλούς συμπολίτες μας, ακόμα φαντάζει επιτρεπτό το να αντιμετωπίζονται οι ομοφυλόφιλοι από το κράτος ως κατώτεροι των ζώων όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα τους.
Ποιο είναι όμως το λαϊκό έρεισμα που επιτρέπει στο κράτος την ανενόχλητη δίωξη των ομοφυλόφιλων συνάνθρωπων μας;
Η άρνηση της πραγματικότητας της ομοφυλόφιλης επιθυμίας φυσικά, και τα απωθημένα που αυτή προκαλεί. Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο εδώ και καιρό ότι όσοι αισθάνονται αμήχανα και επιθετικά με την σεξουαλικότητα των άλλων είναι εκείνοι που έχουν ανεπίλυτες εσωτερικές συγκρούσεις όσον αφορά αυτό το ζήτημα.
Το 1996, στο πανεπιστήμιο της Τζόρτζια, μια ομάδα ερευνητών ψυχιάτρων επέλεξαν 65 άτομα για ένα πείραμα, όλοι τους άντρες και εθελοντές κάτω των 24 ετών. Μέχρι τελευταίου αυτοχαρακτηρίζονταν ετεροφυλόφιλοι, ξεκάθαρα δηλώνοντας ότι δεν είχαν καμία συνειδητή ομοφυλόφιλη επιθυμία, πόσο μάλλον εμπειρία. Ο καθένας ξεχωριστά, και χωρίς να το γνωρίζει ο ένας για τον άλλον, αρχικά απάντησαν σε ένα ερωτηματολόγιο. Αυτή η διαδικασία, εν αγνοία όλων των εξεταζόμενων πάντα, τους είχε κατατάξει, βάσει των απαντήσεων τους, σε δύο διαφορετικές ομάδες: τους ομοφοβικούς, δηλαδή εκείνους που τρομάζουν και αντιδρούν βίαια στους ομοφυλόφιλους και τις λεσβίες, και σε εκείνους που αισθάνονται άνετα απέναντι σε σεξουαλικές ταυτότητες που είναι διαφορετικές από την δική τους.
Ο δόκτωρ Λέστερ Ράιτ, σήμερα στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, εξηγεί: «Κατά την εισαγωγή των φοιτητών στο εργαστήριο για το πείραμα, εξηγούσαμε στον καθένα ότι θα παρακολουθήσουν ερωτικά video ομοφυλοφιλικού περιεχομένου. Ταυτόχρονα, η στύση τους θα μετρούνταν ακριβέστατα από αισθητήρες που εφαρμόζουν στο πέος, καταγράφοντας και την παραμικρή ακούσια αντίδραση.»
Μετά την παρακολούθηση του video, έγιναν δύο ερωτήσεις στους φοιτητές: Πόσο ερεθίστηκαν εγκεφαλικά και πόσο σωματικά από τις ομοφυλοφιλικές εικόνες; Εκείνοι που δήλωσαν μηδενικές αντιδράσεις όσον αφορά την εγκεφαλική διέγερση ήταν εκείνοι που είχανε την δυνατότερη στύση, σύμφωνα με το αδιάψευστο ηλεκτρόδιο. Ακούγεται σχεδόν αυτονόητη η επιστημονική επιβεβαίωση της αιώνιας υποψίας, ότι εκείνοι που έχουν πρόβλημα με την σεξουαλικότητα των άλλων στην πραγματικότητα παλεύουν με εσωτερικούς δαίμονες και ανεπίλυτες, απωθημένες επιθυμίες. Τα ψυχολογικά αυτά προβλήματα συχνά οδηγούν σε συμπεριφορές δολοφονικές.
Και είναι τέτοιες οι συμπεριφορές των εισαγγελέων, που αντί να μαζεύουν κλέφτες υπουργούς, όπως οφείλουν, καλλιεργούν και εκμεταλλεύονται το μένος του λαού για κατασκευασμένους εχθρούς. Στην ουσία κανενός η ψυχική, οικονομική, οικογενειακή ή ηθική ισορροπία δεν θίγεται από την αναγνώριση ενός ομοφυλόφιλου γάμου. Η εκκλησία δεν έχει τον παραμικρό λόγο επειδή το θέμα δεν είναι θρησκευτικό αλλά πολιτειακό. Αν αναρωτιέται λοιπόν κανείς γιατί πανικοβάλλεται και αγριεύεται τόσο πολύ με αυτό το ζήτημα η κυβέρνηση της ΝΔ, δεν χρειάζεται η συνδρομή καμίας ομάδας επιστημόνων. Είναι κρυφό καμάρι ότι αρκετά στελέχη της, και μάλιστα υπουργοί, είναι καταπιεσμένοι και άρα ομοφοβικοί, ομοφυλόφιλοι, κάποιοι μάλιστα και παντρεμένοι. Όσον αφορά την εκκλησία, περιττεύει και να το συζητάει κανείς, μιας και είναι πασίγνωστη η πληθώρα των κρυπτό-ομοφυλόφιλων στους κόλπους της.
Είναι εμετικό να βλέπεις το πόσο εύκολα αποδέχεται αυτή την υποκρισία η Ελληνούλικη κοινωνία. Ο ανύπαρκτος - όποτε τον συμφέρει - κρατικός μηχανισμός κινητοποιείται αποτελεσματικά μόνο για να καταστείλει όποιον διαμαρτύρεται και διεκδικεί δικαιώματα. Ο ίδιος μηχανισμός, αυτός που αρνείται και προφασίζεται αδυναμία όταν πρέπει να επέμβει σε οποιοδήποτε σημαντικό θέμα βασανίζει αυτή τη χώρα, δραστηριοποιείται αποτελεσματικότατα μόνο για την αυτοσυντήρηση του, είτε αυτή απαιτεί συγκάλυψη σκανδάλων, είτε δημαγωγική και ψηφοθηρική δίωξη μειονοτήτων. Ως πότε;
Δευτέρα 4 Μαΐου 2009
ΤΟ ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΑΣΥΝΑΡΤΗΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΩΛΛΑΔΑ
Αγαπητό μου τρομολόγιο,
Κλέφτης στον κλέφτη φώναζε πως κλέβει παραπάνω/ και ο άλλος κλέφτης του έλεγε πως εκλογές δεν κάνω / γιατί σαν κλέφτης έκλεβες τα πιο πολλά από μένα / θέλω τον χρόνο μου κ’ εγώ να αυξήσω τα κλεμμένα / Όταν και οι δυο μας κλέψουμε τα ίδια και άλλα τόσα/ τότε θα πάμε σε εκλογές και οι δυο μας για την δόξα!
(Στίχοι του ποιητή Δημήτρη Κωβαίου)
Σήμερα, στην χριστιανοφασιστική δικτατορία Κωλλάδα, είναι σαφές ότι η λέξη «ήθος» ακούγεται αντιπαθητική, γεροντοκορίστικη, αδικαιολόγητα μικρόψυχη. Στην καλύτερη περίπτωση, η οποιαδήποτε αναφορά στο «ήθος», ή ακόμα χειρότερα, στο «ηθικό», είναι αφορμή για ειρωνικά γέλια. Έχουμε συνηθίσει, πια, να συναντάμε τις έννοιες του «ήθους» και του «ηθικού» στριμωγμένες μόνο σε κάποια στομφώδη ατάκα, ανάμεσα σε άλλες εκμαυλισμένες έννοιες όπως «το άπλετο φως της αλήθειας», την «δημοκρατία» και την «βουλή των Ελλήνων».
Οι φράσεις αυτές δεν συνθέτουν τίποτε άλλο παρά λιτανείες φτιαγμένες από συνθηματικά μπιχλιμπίδια, κατάλληλα για να εντυπωσιάζουν μόνο εκείνους τους διανοητικά καθυστερημένους που αποτελούν τους πελάτες-ψηφοφόρους των δυο όχι-και-τόσο-μεγάλων-πια κομμάτων. Οι λέξεις αυτές, βαρύγδουπες αλλά καθησυχαστικές για όσους έχουν εθιστεί στην αναπαυτική τους αναγνωρισιμότητα, λειτουργούν ως πρόχειρες και φτηνές λύσεις για να στολίζεται με περίσσια υποκρισία το κακάσχημο πρόσωπο των αλληλο-καλυπτόμενων λαμόγιων που ευδοκιμούν παριστάνοντας την Κωλλάδικη άρχουσα τάξη.
Θα επιμείνω στον όρο «άρχουσα τάξη», επειδή η γενικότητα του καλύπτει όλο το φάσμα αρρώστιας που διέπει την δημόσια ζωή. Ας ξεπεράσουμε επιτέλους τον τεχνητό και ψευδεπίγραφο ορίζοντα του πολιτικού καρπαζοεισπράχτορα, του εκάστοτε κλέφτη και ψεύτη βουλευτή/υπουργού/πρωθυπουργού. Αυτά τα γλοιώδη ανθρωπάκια δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι αχυράνθρωποι μιας πολύ σκοτεινότερης και ευρύτερης συνομωσίας εναντίον των συμφερόντων του λαού. Πρέπει να καθίσουμε επιτέλους, τουλάχιστον στο συνειδησιακό αν όχι στο ούτως ή άλλως διεφθαρμένο δικαστικό εδώλιο, όχι μόνο τους πολιτικούς, αλλά και όλους εκείνους που τους υποστηρίζουν.
Εννοώ τις πολυεθνικές μαφίες τύπου Siemens και J P Morgan, με τις ανήκουστα πειρατικές τακτικές που ακολουθούν για να ανεβάζουν κυβερνήσεις και να γκρεμίζουν οικονομίες, ανάλογα πάντα με τα βίτσια και τις ανάγκες των εξωφρενικά παρακμιακών golden shitheads που τις διοικούν. Εννοώ τους χυδαίους και αμετανόητους μαφιόζους-καναλάρχες, που είναι υπεύθυνοι για την οργανωμένη μαζική λοβοτομή που αυτοαποκαλείται ιδιωτική τηλεόραση. Εννοώ τους εμετικούς συνδικαλιστές-κομματόσκυλα που έχουν ξεπουλήσει σύσσωμη την εργατική τάξη σε όποιον την χρειάζεται, για όσο την χρειάζεται, όπως και αν την χρειάζεται. Εννοώ την εκκλησία και την σαπίλα που είναι αυτονόητα ταυτισμένη πια μαζί της. Εννοώ τους αδηφάγους και αδίστακτους τραπεζίτες που χρηματοδοτούν όλους αυτούς τους εθνοπροδότες. Εννοώ τους διορισμένους από την εκάστοτε κυβέρνηση και άρα εγκάθετους και σε εντεταλμένη υπηρεσία δικαστικούς που τους εξασφαλίζουν ασυλία. Εν ολίγοις, ναι, εννοώ οποιονδήποτε κατέχει κάποιο αποτελεσματικό πόστο εξουσίας σε αυτή την χώρα. Όλοι τους πρέπει να τεθούν υπό ριζοσπαστική αμφισβήτηση, κυρίως όσον αφορά, το μαντέψατε, το ήθος τους.
Μην γελάτε. Και όμως, η λέξη «ήθος» κάποτε είχε νόημα. Όχι ειρωνικό, ούτε βαρετό, αλλά ζωτικό, ενδιαφέρον νόημα, αναπόσπαστο για την τιμή εκείνου που διακρίνονταν για αυτό. Ναι, το ήθος ήταν κάτι που χαιρόσουν να λέγεται ότι σε διακρίνει. Δεν αισθανόσουν άβολα, όπως νιώθεις τώρα, που αν σου πούνε ότι έχεις ήθος δαγκώνεσαι ελαφρώς, μιας και η έκφραση κατατάσσεται στους ευφημισμούς, στην καλύτερη περίπτωση είπαμε, παρέα με άλλους αμήχανους και χλιαρούς χαρακτηρισμούς όπως αυτόν του «καλού παιδιού». Το ήθος δηλαδή, αν υφίσταται έστω και διαδικαστικά στο λεξιλόγιο μας, αποτελεί μια τετριμμένη έκφραση passe par tous, κατάλληλη για να χαρακτηρίζει μόνο τους άχρωμους και άγευστους αυτού του κόσμου, εκείνους που επιβιώνουν απλά επειδή κανείς δεν τους θεωρεί αξιόλογους αντίπαλους. Ίσως να αποτελεί και μια κεκαλυμμένη απαξίωση, καθώς επισημαίνει μια ποιότητα που σίγουρα δεν εκτιμάται από την παρούσα κοινωνική πραγματικότητα.
Ας πάρουμε ένα πρόσφατο παράδειγμα. Η θέα του πρωθυπουργού, κ. (lol) Κώστα Καραμανλή, σε πλάνα από τις πρόσφατες ομιλίες του κατά την περιοδεία του στην Ελληνική επαρχία, δρασκέλισε ένα ορόσημο θράσους που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα δω να ξεπερνιέται. Φωνασκώντας και χειρονομώντας όσο πιο λαϊκίστικα μπορούσε, παρίστανε τον αγανακτισμένο, εκτοξεύοντας κάθε είδους απαξίωση και επιθετική ρητορική προς την αξιωματική αντιπολίτευση. Αν είχε το παραμικρό ήθος, αυτή ήταν η στιγμή που θα έπρεπε να αποδείξει το περίφημο, και καταγέλαστο πλέον σλόγκαν, «σεμνά και ταπεινά», κρατώντας τους τόνους χαμηλούς, όπως αρμόζει σε κάποιον που ηγείται μιας απροκάλυπτα διεφθαρμένης και εγκληματικής παράταξης, μιας συμμορίας στην ουσία, που έχει συλληφθεί να εγκληματεί κατ’ επανάληψη και επ’ αυτοφώρω.
Το ότι ο κ. (lol) Καραμανλής, επιμένει να κατηγορεί για τα παρόντα δεινά της Κωλλάδας την παράταξη που κυβερνούσε προ πενταετίας, είναι από τις πιο εξωφρενικές παραστάσεις αήθειας που έχουμε δει ποτέ. Το ότι βρίζει τους αντιπάλους του για εγκλήματα που ο ίδιος δεν κυνήγησε ποτέ, ενώ η κυβέρνηση της οποίας ο ίδιος ηγείται βρομάει χειρότερα και από κόπρανα γριπιασμένου γουρουνιού, είναι αξιοθαύμαστο ως ένας νέος, τοξικά μεταλλαγμένος, ορισμός του στρεψόδικου. Το ότι σε λίγες μόλις ώρες μετά από αυτή την επίδειξη αμετανόητης έπαρσης, ο ανεκδιήγητος πλέον κ. Καραμανλής, θα ανακοίνωνε την συγκάλυψη, μέσω χειραγωγούμενης δικαιοσύνης, όλων των σκανδάλων που έχουν σοκάρει την Ελλάδα επί της αποφράδας πενταετίας του, προσθέτει μια ακόμα επίστρωση αηδίας στην όλη, ιδιαίτερα προσβλητική, ακόμα και για την νοημοσύνη ενός μικρού παιδιού, παράσταση που δίνει.
Είναι απελπιστικό να παρακολουθείς την ξέφρενη ξεφτίλα της Νέας Δημοκρατίας. Πρόκειται για ένα τσούρμο ανερμάτιστους απατεώνες και ληστές, που επιμένουν προκλητικά ότι κυβερνάνε με βουλευτική αυτοδυναμία, ενώ με δυσκολία αναβάλλουν πλέον την βέβαιη, ισοπεδωτική τους συντριβή. Έχουν συσσωρεύσει και αγνοήσει την χλεύη και την οργή κάθε σκεπτόμενου πολίτη από την μια, ενώ από την άλλη ορθοποδούν με κόπο, και μόνο χάρη στην υποστήριξη της ακροδεξιάς, της πρώτης τους αγάπης και παντοτινής. Αυτή, ξεδιάντροπα πλέον, είναι η μόνη πολιτική δύναμη που έχει μείνει να στηρίζει τα βρομερά θεμέλια της όλης αποκρουστικής «πολυκατοικίας», όπως τόσο χαριτωμένα αποκαλούν την δεξιά σφηκοφωλιά οι θιασώτες της.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο αποκαρδιωτικό θέαμα, για οποιονδήποτε Έλληνα με δημοκρατική συνείδηση, το να παρακολουθεί, επί καθημερινής βάσης, τον εφιαλτικό Καρατζαφέρη και την αποτρόπαιη φασιστική κομπανία του, καθώς εκβιάζουν απροκάλυπτα την κυβέρνηση, και άρα την Κωλλάδα ολόκληρη. Η κάθε αμφίσημη, μικροπολιτική, και προκλητικά τυχοδιωκτική δήλωση των εκπρόσωπων του ΛΑ.Ο.Σ. έχει σαν μοναδικό στόχο να απομυζήσουν και το παραμικρό παραταξιακό όφελος από την ατυχέστατη αυτή εθνική συγκυρία. Ιστορικά, η στάση αποτελεί μια κλασσική τακτική της ακροδεξιάς, που ως λύκος, πάντα στην αναμπουμπούλα χαίρεται. Κάποιος υπερβολικός, αλλά όχι άστοχος, μπορεί άνετα να δηλώσει ότι η μοίρα της χώρας μας εξαρτάται, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε, είτε όχι, από τις διαθέσεις των αποβρασμάτων που ξεχείλισαν από τον βόθρο της Χρυσής Αυγής.
Εννοείται ότι η ανελέητη κακοποίηση της οποιασδήποτε πολιτικής και δημοκρατικής μας ευαισθησίας δεν προέρχεται μόνο από την δεξιά. Ο, κ. Γιώργος Παπανδρέου, θριαμβολογεί ως αναπόφευκτος μελλοντικός πρωθυπουργός, παρ’ όλο που η νίκη του θα είναι εφικτή μόνο υπό την τελευταία εναπομείνασα λογική στην χώρα, αυτή που προστάζει πως «το μη χείρον βέλτιστον». Επιμένει, φτυστός ο πατέρας του σε αυτό, να μας κοροϊδεύει υποσχόμενος ότι θα ξορκίσει την ληστρο-φασιστική γαλάζια μπίχλα, πιθανόν ραντίζοντας τον τόπο με θαυματουργή σοσιαλιστική αγιαστούρα. Επειδή όμως πολλά ακούμε από το Πασόκ, ας μας μιλήσουν και λίγο για τον διεστραμμένο νόμο περί ευθύνης υπουργών. Ας θυμηθούμε όλοι μας ότι ψηφίστηκε επί υπουργίας Φίλιππου Πετσάλνικου το 2003, λίγο πριν πέσει το ΠΑΣΟΚ, ώστε να αποφύγουν τα ασύδοτα κλεφτρόνια-στελέχη του να σαπίσουν στην φυλακή όπως τους άξιζε. Ο νόμος αυτός στηρίζεται στο εξίσου διεστραμμένο άρθρο 86 του Συντάγματος που εισηγήθηκε ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος κατά τη διάρκεια της αναθεώρησης του Συντάγματος το 2001. Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών είναι πλέον ανενεργός όμως, και αυτό λόγω της θέσεως σε ισχύ των Διεθνών Συνθηκών κατά της Διαφθοράς. Αυτοί, σύμφωνα με το Άρθρο 28.1 του Συντάγματός, έχουν υπερνομοθετική ισχύ και για τον λόγο αυτό ενσωματώθηκαν στην Ελληνική νομοθεσία με τους νόμους 3560/2007 και 3666/2008. Άρα, οι πολλές φανφάρες περί κατάργησης του νόμου περί ευθύνης υπουργών προέρχονται από εκείνους που έχουν ίδιον όφελος από την ψευδαίσθηση της ισχύς του ή από άγνοια των Διεθνών Συνθηκών. Τίποτε από τα δυο δεν συγχωρείται. Γιατί δεν απαντάει επ’ αυτού, σήμερα, ο κος Παπανδρέου, μπας και γίνει ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός που θα χώσει κάποιον από αυτούς τους απατεώνες στην φυλακή, αντί να είναι ο τελευταίος από μια μακρά σειρά πρωθυπουργών που ανέβηκαν στην εξουσία ως λύση απελπισίας;
Κλέφτης στον κλέφτη φώναζε πως κλέβει παραπάνω/ και ο άλλος κλέφτης του έλεγε πως εκλογές δεν κάνω / γιατί σαν κλέφτης έκλεβες τα πιο πολλά από μένα / θέλω τον χρόνο μου κ’ εγώ να αυξήσω τα κλεμμένα / Όταν και οι δυο μας κλέψουμε τα ίδια και άλλα τόσα/ τότε θα πάμε σε εκλογές και οι δυο μας για την δόξα!
(Στίχοι του ποιητή Δημήτρη Κωβαίου)
Σήμερα, στην χριστιανοφασιστική δικτατορία Κωλλάδα, είναι σαφές ότι η λέξη «ήθος» ακούγεται αντιπαθητική, γεροντοκορίστικη, αδικαιολόγητα μικρόψυχη. Στην καλύτερη περίπτωση, η οποιαδήποτε αναφορά στο «ήθος», ή ακόμα χειρότερα, στο «ηθικό», είναι αφορμή για ειρωνικά γέλια. Έχουμε συνηθίσει, πια, να συναντάμε τις έννοιες του «ήθους» και του «ηθικού» στριμωγμένες μόνο σε κάποια στομφώδη ατάκα, ανάμεσα σε άλλες εκμαυλισμένες έννοιες όπως «το άπλετο φως της αλήθειας», την «δημοκρατία» και την «βουλή των Ελλήνων».
Οι φράσεις αυτές δεν συνθέτουν τίποτε άλλο παρά λιτανείες φτιαγμένες από συνθηματικά μπιχλιμπίδια, κατάλληλα για να εντυπωσιάζουν μόνο εκείνους τους διανοητικά καθυστερημένους που αποτελούν τους πελάτες-ψηφοφόρους των δυο όχι-και-τόσο-μεγάλων-πια κομμάτων. Οι λέξεις αυτές, βαρύγδουπες αλλά καθησυχαστικές για όσους έχουν εθιστεί στην αναπαυτική τους αναγνωρισιμότητα, λειτουργούν ως πρόχειρες και φτηνές λύσεις για να στολίζεται με περίσσια υποκρισία το κακάσχημο πρόσωπο των αλληλο-καλυπτόμενων λαμόγιων που ευδοκιμούν παριστάνοντας την Κωλλάδικη άρχουσα τάξη.
Θα επιμείνω στον όρο «άρχουσα τάξη», επειδή η γενικότητα του καλύπτει όλο το φάσμα αρρώστιας που διέπει την δημόσια ζωή. Ας ξεπεράσουμε επιτέλους τον τεχνητό και ψευδεπίγραφο ορίζοντα του πολιτικού καρπαζοεισπράχτορα, του εκάστοτε κλέφτη και ψεύτη βουλευτή/υπουργού/πρωθυπουργού. Αυτά τα γλοιώδη ανθρωπάκια δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι αχυράνθρωποι μιας πολύ σκοτεινότερης και ευρύτερης συνομωσίας εναντίον των συμφερόντων του λαού. Πρέπει να καθίσουμε επιτέλους, τουλάχιστον στο συνειδησιακό αν όχι στο ούτως ή άλλως διεφθαρμένο δικαστικό εδώλιο, όχι μόνο τους πολιτικούς, αλλά και όλους εκείνους που τους υποστηρίζουν.
Εννοώ τις πολυεθνικές μαφίες τύπου Siemens και J P Morgan, με τις ανήκουστα πειρατικές τακτικές που ακολουθούν για να ανεβάζουν κυβερνήσεις και να γκρεμίζουν οικονομίες, ανάλογα πάντα με τα βίτσια και τις ανάγκες των εξωφρενικά παρακμιακών golden shitheads που τις διοικούν. Εννοώ τους χυδαίους και αμετανόητους μαφιόζους-καναλάρχες, που είναι υπεύθυνοι για την οργανωμένη μαζική λοβοτομή που αυτοαποκαλείται ιδιωτική τηλεόραση. Εννοώ τους εμετικούς συνδικαλιστές-κομματόσκυλα που έχουν ξεπουλήσει σύσσωμη την εργατική τάξη σε όποιον την χρειάζεται, για όσο την χρειάζεται, όπως και αν την χρειάζεται. Εννοώ την εκκλησία και την σαπίλα που είναι αυτονόητα ταυτισμένη πια μαζί της. Εννοώ τους αδηφάγους και αδίστακτους τραπεζίτες που χρηματοδοτούν όλους αυτούς τους εθνοπροδότες. Εννοώ τους διορισμένους από την εκάστοτε κυβέρνηση και άρα εγκάθετους και σε εντεταλμένη υπηρεσία δικαστικούς που τους εξασφαλίζουν ασυλία. Εν ολίγοις, ναι, εννοώ οποιονδήποτε κατέχει κάποιο αποτελεσματικό πόστο εξουσίας σε αυτή την χώρα. Όλοι τους πρέπει να τεθούν υπό ριζοσπαστική αμφισβήτηση, κυρίως όσον αφορά, το μαντέψατε, το ήθος τους.
Μην γελάτε. Και όμως, η λέξη «ήθος» κάποτε είχε νόημα. Όχι ειρωνικό, ούτε βαρετό, αλλά ζωτικό, ενδιαφέρον νόημα, αναπόσπαστο για την τιμή εκείνου που διακρίνονταν για αυτό. Ναι, το ήθος ήταν κάτι που χαιρόσουν να λέγεται ότι σε διακρίνει. Δεν αισθανόσουν άβολα, όπως νιώθεις τώρα, που αν σου πούνε ότι έχεις ήθος δαγκώνεσαι ελαφρώς, μιας και η έκφραση κατατάσσεται στους ευφημισμούς, στην καλύτερη περίπτωση είπαμε, παρέα με άλλους αμήχανους και χλιαρούς χαρακτηρισμούς όπως αυτόν του «καλού παιδιού». Το ήθος δηλαδή, αν υφίσταται έστω και διαδικαστικά στο λεξιλόγιο μας, αποτελεί μια τετριμμένη έκφραση passe par tous, κατάλληλη για να χαρακτηρίζει μόνο τους άχρωμους και άγευστους αυτού του κόσμου, εκείνους που επιβιώνουν απλά επειδή κανείς δεν τους θεωρεί αξιόλογους αντίπαλους. Ίσως να αποτελεί και μια κεκαλυμμένη απαξίωση, καθώς επισημαίνει μια ποιότητα που σίγουρα δεν εκτιμάται από την παρούσα κοινωνική πραγματικότητα.
Ας πάρουμε ένα πρόσφατο παράδειγμα. Η θέα του πρωθυπουργού, κ. (lol) Κώστα Καραμανλή, σε πλάνα από τις πρόσφατες ομιλίες του κατά την περιοδεία του στην Ελληνική επαρχία, δρασκέλισε ένα ορόσημο θράσους που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα δω να ξεπερνιέται. Φωνασκώντας και χειρονομώντας όσο πιο λαϊκίστικα μπορούσε, παρίστανε τον αγανακτισμένο, εκτοξεύοντας κάθε είδους απαξίωση και επιθετική ρητορική προς την αξιωματική αντιπολίτευση. Αν είχε το παραμικρό ήθος, αυτή ήταν η στιγμή που θα έπρεπε να αποδείξει το περίφημο, και καταγέλαστο πλέον σλόγκαν, «σεμνά και ταπεινά», κρατώντας τους τόνους χαμηλούς, όπως αρμόζει σε κάποιον που ηγείται μιας απροκάλυπτα διεφθαρμένης και εγκληματικής παράταξης, μιας συμμορίας στην ουσία, που έχει συλληφθεί να εγκληματεί κατ’ επανάληψη και επ’ αυτοφώρω.
Το ότι ο κ. (lol) Καραμανλής, επιμένει να κατηγορεί για τα παρόντα δεινά της Κωλλάδας την παράταξη που κυβερνούσε προ πενταετίας, είναι από τις πιο εξωφρενικές παραστάσεις αήθειας που έχουμε δει ποτέ. Το ότι βρίζει τους αντιπάλους του για εγκλήματα που ο ίδιος δεν κυνήγησε ποτέ, ενώ η κυβέρνηση της οποίας ο ίδιος ηγείται βρομάει χειρότερα και από κόπρανα γριπιασμένου γουρουνιού, είναι αξιοθαύμαστο ως ένας νέος, τοξικά μεταλλαγμένος, ορισμός του στρεψόδικου. Το ότι σε λίγες μόλις ώρες μετά από αυτή την επίδειξη αμετανόητης έπαρσης, ο ανεκδιήγητος πλέον κ. Καραμανλής, θα ανακοίνωνε την συγκάλυψη, μέσω χειραγωγούμενης δικαιοσύνης, όλων των σκανδάλων που έχουν σοκάρει την Ελλάδα επί της αποφράδας πενταετίας του, προσθέτει μια ακόμα επίστρωση αηδίας στην όλη, ιδιαίτερα προσβλητική, ακόμα και για την νοημοσύνη ενός μικρού παιδιού, παράσταση που δίνει.
Είναι απελπιστικό να παρακολουθείς την ξέφρενη ξεφτίλα της Νέας Δημοκρατίας. Πρόκειται για ένα τσούρμο ανερμάτιστους απατεώνες και ληστές, που επιμένουν προκλητικά ότι κυβερνάνε με βουλευτική αυτοδυναμία, ενώ με δυσκολία αναβάλλουν πλέον την βέβαιη, ισοπεδωτική τους συντριβή. Έχουν συσσωρεύσει και αγνοήσει την χλεύη και την οργή κάθε σκεπτόμενου πολίτη από την μια, ενώ από την άλλη ορθοποδούν με κόπο, και μόνο χάρη στην υποστήριξη της ακροδεξιάς, της πρώτης τους αγάπης και παντοτινής. Αυτή, ξεδιάντροπα πλέον, είναι η μόνη πολιτική δύναμη που έχει μείνει να στηρίζει τα βρομερά θεμέλια της όλης αποκρουστικής «πολυκατοικίας», όπως τόσο χαριτωμένα αποκαλούν την δεξιά σφηκοφωλιά οι θιασώτες της.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο αποκαρδιωτικό θέαμα, για οποιονδήποτε Έλληνα με δημοκρατική συνείδηση, το να παρακολουθεί, επί καθημερινής βάσης, τον εφιαλτικό Καρατζαφέρη και την αποτρόπαιη φασιστική κομπανία του, καθώς εκβιάζουν απροκάλυπτα την κυβέρνηση, και άρα την Κωλλάδα ολόκληρη. Η κάθε αμφίσημη, μικροπολιτική, και προκλητικά τυχοδιωκτική δήλωση των εκπρόσωπων του ΛΑ.Ο.Σ. έχει σαν μοναδικό στόχο να απομυζήσουν και το παραμικρό παραταξιακό όφελος από την ατυχέστατη αυτή εθνική συγκυρία. Ιστορικά, η στάση αποτελεί μια κλασσική τακτική της ακροδεξιάς, που ως λύκος, πάντα στην αναμπουμπούλα χαίρεται. Κάποιος υπερβολικός, αλλά όχι άστοχος, μπορεί άνετα να δηλώσει ότι η μοίρα της χώρας μας εξαρτάται, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε, είτε όχι, από τις διαθέσεις των αποβρασμάτων που ξεχείλισαν από τον βόθρο της Χρυσής Αυγής.
Εννοείται ότι η ανελέητη κακοποίηση της οποιασδήποτε πολιτικής και δημοκρατικής μας ευαισθησίας δεν προέρχεται μόνο από την δεξιά. Ο, κ. Γιώργος Παπανδρέου, θριαμβολογεί ως αναπόφευκτος μελλοντικός πρωθυπουργός, παρ’ όλο που η νίκη του θα είναι εφικτή μόνο υπό την τελευταία εναπομείνασα λογική στην χώρα, αυτή που προστάζει πως «το μη χείρον βέλτιστον». Επιμένει, φτυστός ο πατέρας του σε αυτό, να μας κοροϊδεύει υποσχόμενος ότι θα ξορκίσει την ληστρο-φασιστική γαλάζια μπίχλα, πιθανόν ραντίζοντας τον τόπο με θαυματουργή σοσιαλιστική αγιαστούρα. Επειδή όμως πολλά ακούμε από το Πασόκ, ας μας μιλήσουν και λίγο για τον διεστραμμένο νόμο περί ευθύνης υπουργών. Ας θυμηθούμε όλοι μας ότι ψηφίστηκε επί υπουργίας Φίλιππου Πετσάλνικου το 2003, λίγο πριν πέσει το ΠΑΣΟΚ, ώστε να αποφύγουν τα ασύδοτα κλεφτρόνια-στελέχη του να σαπίσουν στην φυλακή όπως τους άξιζε. Ο νόμος αυτός στηρίζεται στο εξίσου διεστραμμένο άρθρο 86 του Συντάγματος που εισηγήθηκε ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος κατά τη διάρκεια της αναθεώρησης του Συντάγματος το 2001. Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών είναι πλέον ανενεργός όμως, και αυτό λόγω της θέσεως σε ισχύ των Διεθνών Συνθηκών κατά της Διαφθοράς. Αυτοί, σύμφωνα με το Άρθρο 28.1 του Συντάγματός, έχουν υπερνομοθετική ισχύ και για τον λόγο αυτό ενσωματώθηκαν στην Ελληνική νομοθεσία με τους νόμους 3560/2007 και 3666/2008. Άρα, οι πολλές φανφάρες περί κατάργησης του νόμου περί ευθύνης υπουργών προέρχονται από εκείνους που έχουν ίδιον όφελος από την ψευδαίσθηση της ισχύς του ή από άγνοια των Διεθνών Συνθηκών. Τίποτε από τα δυο δεν συγχωρείται. Γιατί δεν απαντάει επ’ αυτού, σήμερα, ο κος Παπανδρέου, μπας και γίνει ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός που θα χώσει κάποιον από αυτούς τους απατεώνες στην φυλακή, αντί να είναι ο τελευταίος από μια μακρά σειρά πρωθυπουργών που ανέβηκαν στην εξουσία ως λύση απελπισίας;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
