ΤΟ ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΑΣΥΝΑΡΤΗΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΩΛΛΑΔΑ

Αγαπητό μου τρομολόγιο,
Κλέφτης στον κλέφτη φώναζε πως κλέβει παραπάνω/ και ο άλλος κλέφτης του έλεγε πως εκλογές δεν κάνω / γιατί σαν κλέφτης έκλεβες τα πιο πολλά από μένα / θέλω τον χρόνο μου κ’ εγώ να αυξήσω τα κλεμμένα / Όταν και οι δυο μας κλέψουμε τα ίδια και άλλα τόσα/ τότε θα πάμε σε εκλογές και οι δυο μας για την δόξα!
(Στίχοι του ποιητή Δημήτρη Κωβαίου)
Σήμερα, στην χριστιανοφασιστική δικτατορία Κωλλάδα, είναι σαφές ότι η λέξη «ήθος» ακούγεται αντιπαθητική, γεροντοκορίστικη, αδικαιολόγητα μικρόψυχη. Στην καλύτερη περίπτωση, η οποιαδήποτε αναφορά στο «ήθος», ή ακόμα χειρότερα, στο «ηθικό», είναι αφορμή για ειρωνικά γέλια. Έχουμε συνηθίσει, πια, να συναντάμε τις έννοιες του «ήθους» και του «ηθικού» στριμωγμένες μόνο σε κάποια στομφώδη ατάκα, ανάμεσα σε άλλες εκμαυλισμένες έννοιες όπως «το άπλετο φως της αλήθειας», την «δημοκρατία» και την «βουλή των Ελλήνων».

Οι φράσεις αυτές δεν συνθέτουν τίποτε άλλο παρά λιτανείες φτιαγμένες από συνθηματικά μπιχλιμπίδια, κατάλληλα για να εντυπωσιάζουν μόνο εκείνους τους διανοητικά καθυστερημένους που αποτελούν τους πελάτες-ψηφοφόρους των δυο όχι-και-τόσο-μεγάλων-πια κομμάτων. Οι λέξεις αυτές, βαρύγδουπες αλλά καθησυχαστικές για όσους έχουν εθιστεί στην αναπαυτική τους αναγνωρισιμότητα, λειτουργούν ως πρόχειρες και φτηνές λύσεις για να στολίζεται με περίσσια υποκρισία το κακάσχημο πρόσωπο των αλληλο-καλυπτόμενων λαμόγιων που ευδοκιμούν παριστάνοντας την Κωλλάδικη άρχουσα τάξη.

Θα επιμείνω στον όρο «άρχουσα τάξη», επειδή η γενικότητα του καλύπτει όλο το φάσμα αρρώστιας που διέπει την δημόσια ζωή. Ας ξεπεράσουμε επιτέλους τον τεχνητό και ψευδεπίγραφο ορίζοντα του πολιτικού καρπαζοεισπράχτορα, του εκάστοτε κλέφτη και ψεύτη βουλευτή/υπουργού/πρωθυπουργού. Αυτά τα γλοιώδη ανθρωπάκια δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι αχυράνθρωποι μιας πολύ σκοτεινότερης και ευρύτερης συνομωσίας εναντίον των συμφερόντων του λαού. Πρέπει να καθίσουμε επιτέλους, τουλάχιστον στο συνειδησιακό αν όχι στο ούτως ή άλλως διεφθαρμένο δικαστικό εδώλιο, όχι μόνο τους πολιτικούς, αλλά και όλους εκείνους που τους υποστηρίζουν.

Εννοώ τις πολυεθνικές μαφίες τύπου Siemens και J P Morgan, με τις ανήκουστα πειρατικές τακτικές που ακολουθούν για να ανεβάζουν κυβερνήσεις και να γκρεμίζουν οικονομίες, ανάλογα πάντα με τα βίτσια και τις ανάγκες των εξωφρενικά παρακμιακών golden shitheads που τις διοικούν. Εννοώ τους χυδαίους και αμετανόητους μαφιόζους-καναλάρχες, που είναι υπεύθυνοι για την οργανωμένη μαζική λοβοτομή που αυτοαποκαλείται ιδιωτική τηλεόραση. Εννοώ τους εμετικούς συνδικαλιστές-κομματόσκυλα που έχουν ξεπουλήσει σύσσωμη την εργατική τάξη σε όποιον την χρειάζεται, για όσο την χρειάζεται, όπως και αν την χρειάζεται. Εννοώ την εκκλησία και την σαπίλα που είναι αυτονόητα ταυτισμένη πια μαζί της. Εννοώ τους αδηφάγους και αδίστακτους τραπεζίτες που χρηματοδοτούν όλους αυτούς τους εθνοπροδότες. Εννοώ τους διορισμένους από την εκάστοτε κυβέρνηση και άρα εγκάθετους και σε εντεταλμένη υπηρεσία δικαστικούς που τους εξασφαλίζουν ασυλία. Εν ολίγοις, ναι, εννοώ οποιονδήποτε κατέχει κάποιο αποτελεσματικό πόστο εξουσίας σε αυτή την χώρα. Όλοι τους πρέπει να τεθούν υπό ριζοσπαστική αμφισβήτηση, κυρίως όσον αφορά, το μαντέψατε, το ήθος τους.

Μην γελάτε. Και όμως, η λέξη «ήθος» κάποτε είχε νόημα. Όχι ειρωνικό, ούτε βαρετό, αλλά ζωτικό, ενδιαφέρον νόημα, αναπόσπαστο για την τιμή εκείνου που διακρίνονταν για αυτό. Ναι, το ήθος ήταν κάτι που χαιρόσουν να λέγεται ότι σε διακρίνει. Δεν αισθανόσουν άβολα, όπως νιώθεις τώρα, που αν σου πούνε ότι έχεις ήθος δαγκώνεσαι ελαφρώς, μιας και η έκφραση κατατάσσεται στους ευφημισμούς, στην καλύτερη περίπτωση είπαμε, παρέα με άλλους αμήχανους και χλιαρούς χαρακτηρισμούς όπως αυτόν του «καλού παιδιού». Το ήθος δηλαδή, αν υφίσταται έστω και διαδικαστικά στο λεξιλόγιο μας, αποτελεί μια τετριμμένη έκφραση passe par tous, κατάλληλη για να χαρακτηρίζει μόνο τους άχρωμους και άγευστους αυτού του κόσμου, εκείνους που επιβιώνουν απλά επειδή κανείς δεν τους θεωρεί αξιόλογους αντίπαλους. Ίσως να αποτελεί και μια κεκαλυμμένη απαξίωση, καθώς επισημαίνει μια ποιότητα που σίγουρα δεν εκτιμάται από την παρούσα κοινωνική πραγματικότητα.

Ας πάρουμε ένα πρόσφατο παράδειγμα. Η θέα του πρωθυπουργού, κ. (lol) Κώστα Καραμανλή, σε πλάνα από τις πρόσφατες ομιλίες του κατά την περιοδεία του στην Ελληνική επαρχία, δρασκέλισε ένα ορόσημο θράσους που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα δω να ξεπερνιέται. Φωνασκώντας και χειρονομώντας όσο πιο λαϊκίστικα μπορούσε, παρίστανε τον αγανακτισμένο, εκτοξεύοντας κάθε είδους απαξίωση και επιθετική ρητορική προς την αξιωματική αντιπολίτευση. Αν είχε το παραμικρό ήθος, αυτή ήταν η στιγμή που θα έπρεπε να αποδείξει το περίφημο, και καταγέλαστο πλέον σλόγκαν, «σεμνά και ταπεινά», κρατώντας τους τόνους χαμηλούς, όπως αρμόζει σε κάποιον που ηγείται μιας απροκάλυπτα διεφθαρμένης και εγκληματικής παράταξης, μιας συμμορίας στην ουσία, που έχει συλληφθεί να εγκληματεί κατ’ επανάληψη και επ’ αυτοφώρω.

Το ότι ο κ. (lol) Καραμανλής, επιμένει να κατηγορεί για τα παρόντα δεινά της Κωλλάδας την παράταξη που κυβερνούσε προ πενταετίας, είναι από τις πιο εξωφρενικές παραστάσεις αήθειας που έχουμε δει ποτέ. Το ότι βρίζει τους αντιπάλους του για εγκλήματα που ο ίδιος δεν κυνήγησε ποτέ, ενώ η κυβέρνηση της οποίας ο ίδιος ηγείται βρομάει χειρότερα και από κόπρανα γριπιασμένου γουρουνιού, είναι αξιοθαύμαστο ως ένας νέος, τοξικά μεταλλαγμένος, ορισμός του στρεψόδικου. Το ότι σε λίγες μόλις ώρες μετά από αυτή την επίδειξη αμετανόητης έπαρσης, ο ανεκδιήγητος πλέον κ. Καραμανλής, θα ανακοίνωνε την συγκάλυψη, μέσω χειραγωγούμενης δικαιοσύνης, όλων των σκανδάλων που έχουν σοκάρει την Ελλάδα επί της αποφράδας πενταετίας του, προσθέτει μια ακόμα επίστρωση αηδίας στην όλη, ιδιαίτερα προσβλητική, ακόμα και για την νοημοσύνη ενός μικρού παιδιού, παράσταση που δίνει.

Είναι απελπιστικό να παρακολουθείς την ξέφρενη ξεφτίλα της Νέας Δημοκρατίας. Πρόκειται για ένα τσούρμο ανερμάτιστους απατεώνες και ληστές, που επιμένουν προκλητικά ότι κυβερνάνε με βουλευτική αυτοδυναμία, ενώ με δυσκολία αναβάλλουν πλέον την βέβαιη, ισοπεδωτική τους συντριβή. Έχουν συσσωρεύσει και αγνοήσει την χλεύη και την οργή κάθε σκεπτόμενου πολίτη από την μια, ενώ από την άλλη ορθοποδούν με κόπο, και μόνο χάρη στην υποστήριξη της ακροδεξιάς, της πρώτης τους αγάπης και παντοτινής. Αυτή, ξεδιάντροπα πλέον, είναι η μόνη πολιτική δύναμη που έχει μείνει να στηρίζει τα βρομερά θεμέλια της όλης αποκρουστικής «πολυκατοικίας», όπως τόσο χαριτωμένα αποκαλούν την δεξιά σφηκοφωλιά οι θιασώτες της.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο αποκαρδιωτικό θέαμα, για οποιονδήποτε Έλληνα με δημοκρατική συνείδηση, το να παρακολουθεί, επί καθημερινής βάσης, τον εφιαλτικό Καρατζαφέρη και την αποτρόπαιη φασιστική κομπανία του, καθώς εκβιάζουν απροκάλυπτα την κυβέρνηση, και άρα την Κωλλάδα ολόκληρη. Η κάθε αμφίσημη, μικροπολιτική, και προκλητικά τυχοδιωκτική δήλωση των εκπρόσωπων του ΛΑ.Ο.Σ. έχει σαν μοναδικό στόχο να απομυζήσουν και το παραμικρό παραταξιακό όφελος από την ατυχέστατη αυτή εθνική συγκυρία. Ιστορικά, η στάση αποτελεί μια κλασσική τακτική της ακροδεξιάς, που ως λύκος, πάντα στην αναμπουμπούλα χαίρεται. Κάποιος υπερβολικός, αλλά όχι άστοχος, μπορεί άνετα να δηλώσει ότι η μοίρα της χώρας μας εξαρτάται, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε, είτε όχι, από τις διαθέσεις των αποβρασμάτων που ξεχείλισαν από τον βόθρο της Χρυσής Αυγής.

Εννοείται ότι η ανελέητη κακοποίηση της οποιασδήποτε πολιτικής και δημοκρατικής μας ευαισθησίας δεν προέρχεται μόνο από την δεξιά. Ο, κ. Γιώργος Παπανδρέου, θριαμβολογεί ως αναπόφευκτος μελλοντικός πρωθυπουργός, παρ’ όλο που η νίκη του θα είναι εφικτή μόνο υπό την τελευταία εναπομείνασα λογική στην χώρα, αυτή που προστάζει πως «το μη χείρον βέλτιστον». Επιμένει, φτυστός ο πατέρας του σε αυτό, να μας κοροϊδεύει υποσχόμενος ότι θα ξορκίσει την ληστρο-φασιστική γαλάζια μπίχλα, πιθανόν ραντίζοντας τον τόπο με θαυματουργή σοσιαλιστική αγιαστούρα. Επειδή όμως πολλά ακούμε από το Πασόκ, ας μας μιλήσουν και λίγο για τον διεστραμμένο νόμο περί ευθύνης υπουργών. Ας θυμηθούμε όλοι μας ότι ψηφίστηκε επί υπουργίας Φίλιππου Πετσάλνικου το 2003, λίγο πριν πέσει το ΠΑΣΟΚ, ώστε να αποφύγουν τα ασύδοτα κλεφτρόνια-στελέχη του να σαπίσουν στην φυλακή όπως τους άξιζε. Ο νόμος αυτός στηρίζεται στο εξίσου διεστραμμένο άρθρο 86 του Συντάγματος που εισηγήθηκε ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος κατά τη διάρκεια της αναθεώρησης του Συντάγματος το 2001. Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών είναι πλέον ανενεργός όμως, και αυτό λόγω της θέσεως σε ισχύ των Διεθνών Συνθηκών κατά της Διαφθοράς. Αυτοί, σύμφωνα με το Άρθρο 28.1 του Συντάγματός, έχουν υπερνομοθετική ισχύ και για τον λόγο αυτό ενσωματώθηκαν στην Ελληνική νομοθεσία με τους νόμους 3560/2007 και 3666/2008. Άρα, οι πολλές φανφάρες περί κατάργησης του νόμου περί ευθύνης υπουργών προέρχονται από εκείνους που έχουν ίδιον όφελος από την ψευδαίσθηση της ισχύς του ή από άγνοια των Διεθνών Συνθηκών. Τίποτε από τα δυο δεν συγχωρείται. Γιατί δεν απαντάει επ’ αυτού, σήμερα, ο κος Παπανδρέου, μπας και γίνει ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός που θα χώσει κάποιον από αυτούς τους απατεώνες στην φυλακή, αντί να είναι ο τελευταίος από μια μακρά σειρά πρωθυπουργών που ανέβηκαν στην εξουσία ως λύση απελπισίας;