21 - 6 - 09

Αγαπητό μου τρομολόγιο,

Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Ένας στους δυο δεν ψήφισε. Το Υπουργείο Εσωτερικών δήλωσε πως η αποχή ανήλθε στο 53.5% του εκλογικού σώματος... Έτσι, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο, το προεκλογικό ρεύμα που απέδωσε τον εκλογικό θρίαμβο που υπόσχονταν, ήταν το μαζικό ρεύμα των πολιτών προς τις παραλίες. Η αποχή – ο περίφημος Κανένας – παρέμεινε στον πρωταγωνιστικό ρόλο που απολαμβάνει καθ’ όλη την μετεωρική άνοδο της λαμπρής καριέρα του, όσο βρόμικο πόλεμο και αν δέχτηκε από τους όψιμους προστάτες της συμμετοχικής δημοκρατίας.
Πολύ σωστά επέμεναν λοιπόν εκείνοι που προεκλογικά υποστήριζαν ότι η άρνηση τεράστιας μερίδας πολιτών να προσέλθουν στις κάλπες αποτελεί σοβαρή πολιτική θέση και δεν πρόκειται περί απλής, χαβαλεδιάρικης παρόρμησης. Οποιοσδήποτε έχει κάποια επαφή με την καθημερινότητα ξέρει καλά ότι η φετινή μαζική συμμετοχή στις παραλίες είναι πολιτική στάση εξίσου, αν όχι περισσότερο υπεύθυνη, με την στάση εκείνων που ψήφισαν. Οι πάντα δολοπλόκοι και στρεψόδικοι νεοδημοκράτες βιάστηκαν να υποστηρίξουν ότι εκείνοι που αποφάσισαν να προτιμήσουν τις παραλίες ήταν ως επί το πλείστον δεξιοί, άρα, η αποχή έβλαψε την κατά τα άλλα σίγουρη νίκη της Δεξιάς. Ας επικαλούνταν τον θεό της βροχής λοιπόν, να μην είχαν κέφι για πλατσουρίσματα στον ήλιο οι (κατά τα άλλα συνειδητοί) πολίτες που αποτελούν την πελατειακή τους βάση. Τολμώ δε να υποψιάζομαι ότι τα ποσοστά των κομμάτων θα παρέμεναν τα ίδια ακόμα και αν ψήφιζε όχι μόνο το 100% του εκλογικού σώματος, αλλά και τα παροιμιώδη δέντρα. Άλλωστε, τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών επιβεβαίωσαν τις προ πολλού τετριμμένες διαπιστώσεις περί κόπωσης του δικομματισμού, δίνοντας κάποια ελπίδα για ελαφριά έως ανεπαίσθητη άνοδο του Πασόκ, και της αυξανόμενης διαρροής προς τα μικρότερα κόμματα, θεαματικότερη εκείνη που παρατηρήθηκε προς τους Οικολόγους-Πράσινους. Περιττό να γελοιοποιήσω τις δηλώσεις του Πασόκ περί θριάμβου – είναι προφανές πως με αντίπαλο μια τόσο φθαρμένη και ανάπηρη κυβέρνηση όσο αυτή της Νέας Δημοκρατία, οποιοδήποτε ποσοστό κάτω του 60% είναι απλά κόλαφος για ένα κόμμα που κάποτε αποτελούσε την βασική εναλλακτική του Ελληνικού λαού απέναντι στην δεξιά.

Όμως, όσο και αν επέμεναν εκείνοι που έχουν επενδύσει όλη τους την ζωή στην διαιώνιση του κομματικού κατεστημένου, ο κόσμος τους αψήφησε, επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστη ανεξαρτησία σκέψης και ισχυρή, αμετακίνητη άποψη. Μετά από αυτή την ξεκάθαρη έκφραση αγανάκτησης και οργής για τις άθλιες κομματικές μαφίες και τις διαρκείς προδοσίες που υφιστάμεθα από αυτές, κάτι θα αλλάξει, θέλω να ελπίζω.

Αυτό που διαβλέπεται εύκολα είναι ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να χειραφετείται και να δυσπιστεί απέναντι σε κάθε ηγέτη και όχι μόνο να αντιδρά ειδικά σε κάποιον κομματικό σχηματισμό ή πρόσωπο. Οι ψηφοφόροι πλέον αντιλαμβάνονται ξεκάθαρα ότι το βασικό πολιτικό πρόβλημα των καιρών μας είναι συστημικό. Άλλος μπορεί να αποκαλεί οικονομική αυτή την κρίση συνείδησης, ή να μιλάει για οριακή παρακμή του καπιταλισμού, κάποιος ακόμα ίσως και να αποδίδει την ιστορική αυτή καμπή στην εκρηκτική δύναμη που δίνει στους πολίτες η πρωτοφανώς ελεύθερη διαδικτυακή πληροφόρηση. Όλοι έχουν από ένα μερίδιο δίκιου, υποθέτω.

Όμως, για την κινούμενη με γεωλογικούς ρυθμούς Ελληνική πολιτική ζωή, κολλημένη όπως είναι στην κληρονομική εξουσία τριών οικογενειών εδώ και σχεδόν μισό αιώνα, είναι πολύ εντυπωσιακή η ταχύτητα της απομάκρυνσης του κόσμου από την μέγγενη του δικομματισμού. Ακόμα πιο απογοητευτική πρέπει να είναι για τους παραδοσιακούς μας ηγέτες η ευκολία με την οποία δείχνουν να αποσυμπλέκονται οι Έλληνες από την ψυχαναγκαστική ανάγκη για μαζικές φιέστες δημοκρατικών ψευδαισθήσεων, θεαματικές διαδικασίες που σκηνοθετούν οι δήθεν ανεξάρτητοι και δημοκρατικοί ηγέτες μας για την διατήρηση του κύρους της εξουσίας τους.

Αν υπολογίσει κανείς την ολοένα αυξανόμενη ενημέρωση του κόσμου από το Ιντερνέτ, και την ταυτόχρονη απεξάρτηση του από την όλο και πιο πεπαλαιωμένη τηλεόραση, τότε θα θυμηθεί ότι οι ταχύτητες του διαδικτυακού διαβιβασμού υπερέχουν κατά πολύ από εκείνες που γνωρίζουν οι πολιτικοί. Αυτοί, μέχρι σήμερα είναι συνηθισμένοι να πληροφορούνται σε ρυθμούς σαλιγκαριού, ή ακόμα χειρότερα, με ταχύτητα Ουρουγουανής Πρεσβείας προς Υπουργείο Εξωτερικού, είτε επί Ντόρας, είτε επί Γιωργάκη. Η αποχή όμως, ως πολιτική στάση, διαδόθηκε ταχύτατα, από κλικ σε κλικ, μέσα από το διαδίκτυο. Εκεί βρήκε οπαδούς, εκεί ανοίχτηκε ο διάλογος για τα υπέρ και τα κατά της, συνεννοήθηκαν, οργανώθηκαν, εξέδωσαν πρόγραμμα και συντονίστηκαν εκείνοι που αποφάσισαν να απέχουν. Άπειρα sites και blogs επιχειρηματολογούσαν υπέρ της απουσίας από τα εκλογικά κέντρα ως πράξη άσκησης πίεσης στο πολιτικό σύστημα. Ακόμα και εκείνα που ήταν εναντίον της αποχής, υπολόγιζαν την πιθανότητα της πολύ σοβαρά, διαπιστώνοντας ρεύμα υπαρκτό και όχι ανάξιο λόγου.

Αυτό που δεν ξεκαθαρίζει κανείς είναι ότι εκείνοι που σήμερα απέχουν δεν θα έχουν κανένα δισταγμό να στρατευθούν πολιτικά πίσω από κάποια πολιτική δύναμη που θα τους εμπνεύσει εμπιστοσύνη. Τέτοια, προς το παρόν, δεν μοιάζει να υπάρχει, αν και είναι διαφωτιστική και ενθαρρυντική η οποιαδήποτε, έστω και μικρή νίκη των οικολόγων και της όποιας αριστεράς. Δεν μπορεί να αγνοηθεί πλέον η σαφής ένδειξη αφύπνισης της αμφισβητησιακής και οικολογικής συνείδησης στον Έλληνα, που έστω και αν είναι μειονοτική, είναι πολιτική στάση δικαίως και καλώς αυξανόμενη.

Αν παρατηρήσει κανείς τον παγκόσμιο χάρτη, η κατεύθυνση προς εναλλακτικές πολιτικές δυνάμεις αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο, και δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Έχει τεράστια γκάμα έκφρασης, και η ένταση της κυμαίνεται από την βελούδινη γλώσσα και τις τολμηρές κουβέντες του Ομπάμα μέχρι την γραφική αθυροστομία του Ούγκο Τσάβεζ. Η παγκόσμια συνείδηση είναι πληροφορημένη περισσότερο και καλύτερα από ποτέ, συλλαμβάνει πλέον πολύ πιο ξεκάθαρα τις κινήσεις και την αλήθεια εκείνων που μας εξουσιάζουν. Τελειώνει η πίστη σε αόρατους, παγκόσμιους και αφηρημένους οργανισμούς, τις διαδικασίες και τις πολιτικές των οποίων αδυνατεί να παρακολουθήσει και άρα να ελέγξει ο οποιοσδήποτε. Είτε το θέλουν είτε όχι, οι κκ. πολιτικοί, βρίσκονται αντιμέτωποι με την γενιά των Facebook groups και των διαδικτυακών διαμαρτυριών και δημοσκοπήσεων. Οι άνθρωποι έχουν πλέον στα ακροδάχτυλα τους την δυνατότητα να δημιουργούν και να συμμετέχουν σε μικρές, ευέλικτες οργανώσεις. Μέσα από αυτές τις διαδικτυακές επαφές οποιοσδήποτε μπορεί να εκφέρει άποψη και να επηρεάζει την γνώμη ανθρώπων που δεν γνωρίζουν καν, δύναμη που μέχρι πρότινος είχαν μόνο οι δεινόσαυροι των ΜΜΕ. Η δυνατότητα διαλόγου και αυτό-οργανωμένης δράσης είναι πιο ελεύθερη από ποτέ, με αποτέλεσμα οι κομματικοί μηχανισμοί να μοιάζουν όλοι και πιο απηρχαιωμένα κατάλοιπα από την εποχής της πυραμιδικά οργανωμένης εξουσίας.

Το λιγότερο από τα κέρδη της αποχής που παρατηρήθηκε στις φετινές Ευρωεκλογές είναι ότι οι πολιτικοί δεν θα μπορούν να χαρακτηρίζουν ως έλλειψη πολιτικής συνείδησης την διαρκώς αυξανόμενη απαξίωση των ψηφοφόρων τους. Η εμφανέστατα αποδείξιμη πλέον πολιτική απάθεια δεν πρέπει να θεωρηθεί ένδειξη χαμηλού ενδιαφέροντος για τα κοινά. Αν τα κόμματα κάνουν και αυτό το λάθος, τότε θα βρεθούν προ ακόμα πιο δυσάρεστων απροόπτων. Το ότι προτίμησαν τόσοι πολλοί να πάνε παραλία αντί στο εκλογικό κέντρο, δεν σημαίνει ότι στερούνται πολιτικής θέλησης. Όταν κάποιος σου γυρνάει την πλάτη, ενώ ξέρει ότι τον έχεις ανάγκη, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι του είναι αδιάφορες οι πράξεις σου ή ότι την γλίτωσες – μπορεί να σιωπά μέχρι να αποφασίσει που θα θάψει τα απομεινάρια σου. Εν προκειμένω λοιπόν, παραλία λαού, οργή θεού και όχι σιωπή αμνού.