14 - 6 - 09

Αγαπητό μου τρομολόγιο,

Οι σημερινές Ευρωεκλογές μόνο κατ’ όνομα αφορούν την σφόδρα αμφισβητούμενη και σίγουρα βαθιά προβληματική σχέση του Έλληνα με την Ευρώπη. Για τους περισσότερους είναι ένα δημοψήφισμα, όπως πολύ σωστά χαρακτήρισε την διαδικασία ο Γιώργος Παπανδρέου. Για τους πολιτικούς, είναι ακόμα μια ελάχιστη και ασήμαντη αφορμή προκειμένου να επιδοθούν στους εξαιρετικά τετριμμένους λεονταρισμούς που τόσο αγαπούν. Ταυτόχρονα, δεν έγινε καμία ουσιαστική προσπάθεια ανάδειξης της ειδικής σημασίας της περίστασης. Οι κομματικοί μηχανισμοί, αντί να παρουσιάσουν την Ευρωπαϊκή πολιτική που σκοπεύουν να ακολουθήσουν, την τελευταία εβδομάδα πριν τις κάλπες, προτίμησαν να ενημερώσουν τους ψηφοφόρους τους για διάφορα άλλα ζητήματα.

Ενδεικτικά αναφέρω τα εξής:
• πόσο κοστίζει ένα υπερπολυτελές διαμέρισμα στην εξωτική Punta Del Este της Ουρουγουάης
• πόσες μέρες χρειάζονται προκειμένου να διαβιβαστεί ένα υπερεπείγον μήνυμα από μια Ελληνική πρεσβεία στο υπουργείο Εξωτερικών
• που σπουδάζει και πόσο χρονών είναι η κόρη του πρώην ταμία της Siemens κ. Χ. Καραβέλα, και
• πως στην Ελλάδα υπάρχει η πιθανότητα να κληθείς σε απολογία χωρίς να έχεις διαβάσει την δικογραφία με την οποία κατηγορείσαι.

Αυτά είναι μόνο ελάχιστα από τα πολυάριθμα δείγματα μικροπολιτικού σουρεαλισμού που παρακολουθήσαμε αυτή την εβδομάδα. Η φαρσοκωμωδία γύρω από αυτή την υπόθεση ήταν εξωφρενική, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι η Siemens δεν είναι και το μοναδικό σκάνδαλο που βασανίζει αυτή την χώρα. Η κυβέρνηση όμως, επιδιδόμενη σε ολοένα και πιο μοιραίους εναγκαλισμούς με την δικαιοσύνη, ξεπέρασε κάθε όριο και πρόσχημα στην απόπειρα παραπλάνησης της κοινής γνώμης. Χρησιμοποίησε την υπόθεση αυτή ως προπέτασμα και αντιπερισπασμό ενάντια σε οποιαδήποτε ουσιαστική πολιτική συζήτηση θα μπορούσε να λάβει χώρα την κρίσιμη εβδομάδα πριν της κάλπες.

Ας ειπωθεί ανοιχτά. Είναι δημαγωγοί όσοι προσπαθούν να παρουσιάσουν τις εκλογές αυτές ως δημοκρατική, διάφανη και τίμια διαδικασία. Εκείνοι που θα ψηφίσουν σήμερα δεν έχουν ούτε την κατάλληλη ενημέρωση, ούτε την κατάλληλη παιδεία για να αποφασίσουν περί της εκπροσώπησης τους στην Ευρώπη. Οι πολίτες είναι πιο ενημερωμένοι για το ταξιδιωτικό πρόγραμμα της οικογένειας Καραβέλα παρά για το πολιτικό πρόγραμμα των κομμάτων. Έτσι, όσοι επιμένουν ότι είναι σημαντική η συμμετοχή στις ευρώ-εκλογές απλά επιζητούν την διεφθαρμένη ψήφο ενός κοινωνικού σώματος που έχουν πρώτα εκμαυλίσει με προπαγάνδα, δημαγωγία, πλύση εγκεφάλου, φτώχεια, απελπισία και κάθε είδους πελατειακές σχέσεις. Είναι δυνατόν να αποφασίζεις ψύχραιμα, τίμια, και ορθολογιστικά για το μέλλον της χώρας όταν είσαι τόσο απληροφόρητος, παραπλανημένος, ζαλισμένος από τόσο καλά οργανωμένες προσπάθειες πλύσης του εγκεφάλου σου;

Σαν να μην έφτανε λοιπόν η δικτατορία της παραπλανηθείσας και απληροφόρητης πλειοψηφίας, που ορίζει το αποτέλεσμα που θα υποστούμε όλοι ως καθεστώς, σε αυτές τις εκλογές υπεστήκαμε και την προπαγάνδα εναντίον όσων ήθελαν να απέχουν. Σε αυτήν επέμειναν οι εκλογολάγνοι πολιτικοί μόνο επειδή χρειάζονται τα όποια εκλογικά αποτελέσματα για να αποδώσουν τυπικό κύρος στην εξουσία που σφετερίζονται σκορπώντας παραπληροφόρηση, συγκάλυψη, αποβλάκωση και ελεημοσύνη. Γι’ αυτό και κατηγόρησαν για πλείστα όσα πολιτικά εγκλήματα εκείνους που θέλησαν να απέχουν από αυτό το θέατρο του παραλόγου. Επειδή ξέρουν ότι καμία παράσταση δεν μπορεί να παίζει για καιρό χωρίς την προσέλευση του κοινού.

Εκείνοι που επέμεναν να ψηφίσετε σήμερα, αμφισβητούσαν τόσο περί της συνειδητότητας όσο και περί της αποτελεσματικότητας της αποχής. Την χαρακτήρισαν μάταιη, επικαλούμενοι το πιο εύκολα αναστρέψιμο επιχείρημα: πως η αποχή είναι καταδικασμένη είτε να ενισχύσει τον δικομματισμό, είτε να εντείνει τους μικροπολιτικούς εκβιασμούς που αποσκοπούν τα μικρότερα κόμματα καθώς συνωστίζονται για να τσιμπολογήσουν από τα αποφάγια των μεγάλων.

Οι υποστηρικτές της συμμετοχής στις εκλογές θα είχαν κάποιο δίκιο αν η όποια ψήφος, σε οποιοδήποτε κόμμα, δεν είχε σαν αποτέλεσμα τα ίδια ακριβώς δεινά που ωρύονται ότι θα προκαλέσει η αποχή. Είτε απείχες, είτε συμμετείχες, ειδικά στις σημερινές Ευρωεκλογές, το πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξει. Η τράπουλα με την οποία παίζεται το παιχνίδι παραμένει σημαδεμένη. Οι κομματικές μαφίες έχουν σαν μοναδικό σκοπό την διαιώνιση της χρηματοδότησης τους από τις πολυεθνικές εταιρίες-συμμορίες που χρησιμοποιούν την πολιτική ως βιτρίνα και μέσο διαχείρισης των μαζών που τους είναι απαραίτητες ως εργατικά χέρια. Έτσι παρατείνεται ο εκβιασμός και η εξαθλίωση όλων μας, μιας και οι πολυεθνικές εταιρικές δικτατορίες, σε συνδυασμό με τους πολιτικούς πράκτορες τους, αποτελούν το πιο απάνθρωπο καθεστώς που έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα. Όποιος δεν μπορεί να χωνέψει αυτή την αλήθεια, ας συνεχίσει να πιπιλάει την νοσταλγική καραμέλα της συμμετοχικής δημοκρατίας.

Με τα σημερινά δεδομένα λοιπόν, ο μοναδικός αληθινός πολιτικός στόχος των εκλογών είναι η εκτόνωση, και τελικά η εξάντληση, του συσσωρευμένου μίσους που αισθάνονται οι ψηφοφόροι για το σύστημα που τους εκμεταλλεύεται και τους κοροϊδεύει τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου. Το όποιο αποτέλεσμα ανακοινωθεί, αν δεν ανατρέψει ριζοσπαστικά τις υπάρχουσες πολιτικές ισορροπίες, απλά θα παρατείνει και θα εμβαθύνει το υπάρχον αδιέξοδο. Όσοι ψηφίσαν σήμερα, αν δεν επιφέρουν με την επιλογή τους κάποια οριακή αντιπαράθεση μεταξύ του πολιτικού κατεστημένου και του εκλογικού αποτελέσματος, τότε, δεν θα έχουν καταφέρει τίποτε άλλο παρά να είναι κομπάρσοι, απαραίτητοι για τις τηλεοπτικές κάμερες στα εκλογικά κέντρα και χρήσιμοι για τα επιτελεία των exit polls.

Τέλος, όσοι επιμένουν να σαγηνεύονται από αυτή την οφθαλμαπάτη δημοκρατίας, ας θυμηθούν τα 40 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο που κοστίζουν ΜΟΝΟ οι ΝΟΜΙΜΕΣ αμοιβές των 300 βουλευτών μας – χωρίς να συνυπολογίζονται οι τηλεφωνικές ή άλλες ατέλειες, τα πολυτελή αυτοκίνητα, οι μισθοί των υπαλλήλων τους κλπ. Σε σχέση με τις παχυλές μίζες που παίρνουν από τις πολυεθνικές, τα λεφτά που εισπράττουν από τον λαό είναι ψίχουλα. Αν ήταν όμως υπάλληλοι των πολυεθνικών που υπηρετούν ταπεινά, προκειμένου να μην χάσουν τους υπέρογκους golden boy μισθούς τους, θα έπρεπε να φέρνουν κέρδη στα ταμεία της εταιρείας ανάλογα των εξωφρενικών χρημάτων που απαιτούν ως αμοιβή. Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να λειτουργούμε περισσότερο ως πολυεθνική και λιγότερο ως λαός, δηλαδή να ελπίζουμε λιγότερο στις υποσχέσεις και να εξετάζουμε περισσότερο την αποδοτικότητα των βουλευτών, αντιμετωπίζοντας τους βουλευτές με την ίδια ψυχρή, καπιταλιστική αυστηρότητα που επιβάλλουν οι πολυεθνικές για τα επίλεκτα στελέχη τους;