26-07-2009

Αγαπητό μου τρομολόγιο,



Η συνεχής κατρακύλα της Ελληνικής αριστεράς είναι ίσως ο βασικότερος παράγοντας για τον όλο και σκοτεινότερο φασισμό που σκεπάζει την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της χώρας αυτής. Η ανυπαρξία δυναμικής και έγκυρης αριστεράς ενισχύει τις πρακτικές της ακροδεξιάς χούντας, αυτής που υφιστάμεθα όλοι, και ας επιλέγουν οι περισσότεροι να παριστάνουν τους ανέμελους και ωραίους ενώ οι λέξεις «επιχείρηση σκούπα», «στρατόπεδο συγκέντρωσης», «χρυσαυγίτης», «ατζέντα Καρατζαφέρη» και άλλα όμορφα έχουν μπει προ πολλού στην καθομιλουμένη.



Πολύ περισσότερο από την ανεργία, την φτώχεια, την κοινωνική ανισορροπία και τα σκάνδαλα, η έλλειψη κάθε νεύρου και σοβαρής πολιτικής από την οποιαδήποτε Ελληνική αριστερά είναι υπεύθυνη για δεκάδες παραμέτρους που μας οδήγησαν στην κατάντια αυτή. Δεν ξέρω αν μόνο εγώ ενοχλούμαι, αλλά η Ελλάδα πλέον ξημεροβραδιάζεται ακούγοντας, ή ακόμα χειρότερα υπακούοντας, τις δημαγωγικές και επικίνδυνες ιδεοληψίες του Καρατζαφύρερ και των μαύρο-t-shirt-άδων ανεγκέφαλων που τον ακολουθούν. Όταν λέω η Ελλάδα, δεν μιλάω αποκλειστικά για την αρχομανή και υποκύπτουσα σε εκβιασμούς «κυβέρνηση» της Νέας Δημοκρατίας, που αντί να προκηρύξει εκλογές και να τα μαζεύει το συντομότερο, προτιμάει να κλωσάει το αυγό του φιδιού προκειμένου να κερδίσει χρόνο και να καβατζάρει ποιος ξέρει πόσες ακόμα μίζες και κομπίνες. Δεν είναι τόσο αυτοί που καλλιεργούν, στους δρόμους και τις πλατείες της χώρας, τις παρανοϊκές και δηλητηριώδεις ρίζες του νέο-ελληνικού ναζισμού, αλλά η απουσία ή ακόμα χειρότερα η άνευρη και διασπασμένη παρουσία της όποιας αριστεράς υπάρχει σε αυτή τη χώρα.



Εννοείται ότι η έννοια της Ελληνικής αριστεράς ούτε κατά διάνοια δεν συμπεριλαμβάνει το Πασόκ, που επίσης θα έκανε τεράστιο καλό στην χώρα αν και αυτό μάζευε τα μπογαλάκια του, ως κόμμα και ως κοινωνική νοοτροπία, και μας άδειαζε την γωνιά, μιας και, ε ναι, ας ειπωθεί, ο ιστορικός ρόλος του έχει παρέλθει προ καιρού. Μόνο οι ίδιοι φαίνεται να μην αντιλαμβάνονται το βεβαρυμμένο τους ιστορικό και επιμένουν να διδάσκουν περί σοσιαλισμού από τις κορυφές των παράνομα κεκτημένων δισεκατομμυρίων τους. Το συντομότερο που θα ξεμπερδεύουμε με την αδιεξοδική καπηλεία που επιμένει να ασκεί η γερασμένη σκιά του Πασόκ στον κέντρο-αριστερό χώρο, το γρηγορότερο και θα απελευθερωθούν προς δημιουργικότερες κατευθύνσεις οι όποιες ανανεωτικές δυνάμεις μπορεί να κρύβονται κάτω από τον εντελώς απαξιωμένο πλέον πράσινο του ήλιο. Κύριε Παπανδρέου, στην συνείδηση του Έλληνα αριστερού, η έννοια Πασόκ σημαίνει λιγδιασμένα λίφτινγκ στην Ψαρού και φλώρο-ζεϊμπεκιές σε βλαχομίνιμαλ βίλλες Βουπού, ουδεμία σημειολογική σχέση με ανανεωτική κοινωνική δύναμη δεν έχει το κόμμα που ηγείστε, έλεος πια, μας τα πρήξατε.



Ποιο είναι λοιπόν το μοναδικό καταφύγιο της Ελληνικής αριστερής ιδεολογίας; Κάτι εσωστρεφή, μειοψηφικά κόμματα, εκ των οποίων το ένα μάλιστα αρνείται τον χαρακτηρισμό του κόμματος και επιμένει να ακκίζεται πίσω από τον μυστηριώδη χαρακτηρισμό του ιδιότυπου πολιτικού σχηματισμού, με πολλαπλές εκφάνσεις και συνιστώσες, όλες τους μοναδικές περιπτώσεις αυτισμού. Και τα δύο αυτά φαινόμενα, το ΚΚΕ και ο Σύριζα, αποτελούν ακίνητους και εύκολους στόχους για οποιονδήποτε έχει το παραμικρό πολιτικό τσαγανό, έστω και δημαγωγικό ή ευκαιριακό.



Αντιλαμβάνομαι ότι έχει μεγάλο παρελθόν η ιστορία των συγκεκριμένων χώρων, και εννοείται ότι καταλαβαίνω ότι αξίζει τιμή στην ιστορία αυτή. Πιστεύω όμως ότι οι καιροί απαιτούν έναν άλλου είδους σεβασμό προς την ιστορία, μια εκμετάλλευση των διδαγμάτων της, ένα πρακτικό και όχι θεωρητικό ή ναρκισσιστικό φόρο τιμής απέναντι στα όσα μας έχει μάθει το παρελθόν, όχι μόνο οι κατακτήσεις του, αλλά κυρίως οι ήττες του. Αυτού του είδους ο σεβασμός πρέπει να εμπνέει το καθήκον, που δεν μπορεί παρά να είναι η απαίτηση άμεσης δράσης απέναντι στο δυσοίωνο παρόν που διαμορφώνεται από την τραγική επάνοδο της ακροδεξιάς και άλλων ακραίων στοιχείων στο Ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Πιστεύω ότι δεν είμαι ο μόνος που βαριέμαι αφόρητα να ανατρέχω στην εσωστρεφή και περίπλοκη ιστορία της Ελληνικής αριστεράς. Λυπάμαι, αλλά σε οποιονδήποτε κάτω των 40, όλα αυτά ακούγονται σαν αφόρητα βαλκάνια μοιρολόγια, ετεροχρονισμένα παρελθόντα που αντί να μας προφυλάσσουν από την επανάληψη των ιστορικών λαθών, αντίθετα, μοιάζουν απλά να μας προειδοποιούν για τις επερχόμενες κακοτοπιές. Λες και τα αδιέξοδα του παρελθόντος ήταν απλά μια διαδικασία σηματοδότησης του δρόμου προς την αναπόφευκτη κόλαση.



Ίσως η εσωκομματική ανακύκλωση κύρους, το νοσταλγικό γλάρωμα που επιφέρουν οι ένδοξες θύμησες, και η συγκίνηση της στρατευμένης ιδεολογίας, να έχει κάποιο νόημα για όσους έχουν γαλουχηθεί με τους ξινισμένους φραπέδες και την ατελείωτη σεχταριστική μπουρδολογία της αριστερής κομματικής μηχανής. Οι υπόλοιποι, τι να κάνουμε, δεν θητεύσαμε Κνίτες, ούτε ο παππούς μας πρωτοστάτησε στην όποια Αντίσταση θα έπρεπε να έχει συμμετάσχει, προκειμένου να απολαμβάνουμε τα ένσημα του επίσημου Έλληνα αριστερού. Άρα, η αριστερή ανασκόπηση και ενδοσκόπηση, δεν μας συγκινεί καθόλου. Όμως, προσωπικά τουλάχιστον, και μαζί μου υποθέτω πολλοί άλλοι, αρνούμαι να χαρακτηριστώ αντιδραστικός και τσιράκι του νεοφιλελευθερισμού επειδή δεν βρίσκω ιδεολογική στέγη και ελπίδα στα υπάρχοντα και επικρατέστερα αριστερά πολιτικά ιδρύματα. Δεν με χωράει ο τραγικά ιδρυματοποιημένος σχηματισμός του γραφικού, και όχι μόνο κατά Πάγκαλο, ΚΚΕ, του οποίου το όποιο ένδοξο παρελθόν μοιάζει όλο και πιο αποκομμένο από τις σημερινές πολιτικές πολυπλοκότητες. Ακόμα πιο ξένος αισθάνομαι μπροστά στο άλλο, ακατανόητο για μένα, κοινωνικό-κομματικό μόρφωμα, που αυτοαποκαλείται, προς αμηχανία όλων μας, Σύριζα (γιατί όχι παρά τρίχα;).



Θεωρώ αμφότερους αυτούς τους πόλους πηγές αφερέγγυας και στείρας κοινωνικοφανούς αντίδρασης, βιομηχανίες ασυνάρτητης πολιτικής μπουρδολογίας, παραδείγματα προς αποφυγή μόνο και μόνο λόγω της έλλειψης εφαρμόσιμου πολιτικού σχεδιασμού εκ μέρους τους. Εν τέλει, εξίσου ασυγχώρητα και οι δύο σχηματισμοί, αποτελούν χαρακτηριστικές περιπτώσεις μνημειακά αποτυχημένης επικοινωνιακής πολιτικής, σε μια εποχή που και ένα μικρό παιδί αντιλαμβάνεται ότι ζούμε σε έναν κόσμο που διοικείται εν πολλοίς από τα Μέσα Μαζικής Λοβοτομής. Μαρξιστικές συντομογραφίες και Λενινιστικές υπεραπλουστεύσεις από την μια, παρακμιακά και ατέρμονα παιχνίδια σαλονιού με θέμα την εσωκομματική φαγούρα περί ταυτότητας εκ μέρους των Συνασπισμένων, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, και έχω πατήσει τα 40 προ πολλού. Είναι εικόνα αυτή που ταιριάζει σε ικανό και σύγχρονο πολιτικό χώρο;



Αρνούμαι να κριθώ ένοχος τσουβαλιάσματος και ισοπέδωσης των ετερόκλητων δυναμικών και συνιστωσών της Ελληνικής αριστεράς. Καταγγέλλω την λύσσα με την οποία κάθε μια από αυτές τις ετερόκλητες παραφυάδες διεκδικεί την αυθεντικότητα του δημοκρατικού και φιλολαϊκού μηνύματος αποκλειστικά για τον εαυτό της. Αποδοκιμάζω τον ζήλο αυτόν συγκρίνοντας τον με την αυταρέσκεια που επιδεικνύει ο οποιοσδήποτε δεξιός διεκδικεί για τον εαυτό του τον αποκλειστικό τίτλο του πατριώτη.



Όχι αγαπητοί, δεν είμαι εγώ, ούτε η λογική μου, ούτε καν η έλλειψη λογικής μου, αλλά είναι η ακραία ιστορική στιγμή που ισοπεδώνει τα πάντα. Εξηγούμαι: κατ’ εμέ, η αριστερά στην Ελλάδα οφείλει επιτέλους να αναλάβει την μια και μοναδική ευθύνη που της αναλογεί αυτή την στιγμή: να συσπειρώσει γύρω από έναν ικανό και έγκυρο πολιτικό σχηματισμό οποιονδήποτε Έλληνα θέλει να ζει σε ένα ευνομούμενο, δημοκρατικό καθεστώς, οι αρχές του οποίου θα είναι βασισμένες γύρω από τα δικαιώματα του ανθρώπου σε ατομικό και όχι ομαδοποιημένο επίπεδο. Αυτή η ιδεολογική λεπτομέρεια, η πρωτεύουσα σημασία της ελευθερίας και αξιοπρέπειας του ατόμου εκεί που οι περισσότεροι βλέπουν αντιπαραθέσεις μεταξύ απρόσωπων ομάδων, είναι και η ειδοποιός, απελευθερωτική διαφορά της σύγχρονης, υγιούς αριστεράς από τους υπόλοιπους πολιτικούς σχηματισμούς.