5 - 7 - 09

Αγαπητό μου τρομολόγιο,


Κρίση στα Μέσα Μαζικής Λοβοτομής – αυτό είναι το μοντέλο που φοριέται πολύ αυτή την εβδομάδα, λανσαρισμένο από τα ίδια τα Μ.Μ.Λ. Το βλέπεις, περίοπτα τοποθετημένο στις τηλε-βιτρίνες τους, σε μορφή συζητήσεων, άρθρων και πάνελ, σε αυτές τις ίδιες σκονισμένες και θλιβερές προθήκες που την προηγούμενη εβδομάδα λάνσαραν κεφάλια μεταναστών επί πινακίου. Ίχνος από τον οίκτο που αποζητούν για τον εαυτό τους όμως δεν είχαν δείξει οι δημοσιορουφιάνοι για τους κακομοίρηδες τους μετανάστες, αυτούς τους κολασμένους που η ζωή τους ξέβρασε στις αφιλόξενες ακτές των Ελληνούληδων μικροαστών, δηλαδή σε ακόμα χειρότερη κόλαση από την όποια δυστυχία προσπαθούν να ξεφύγουν. Οι στυλιζαρισμένες ομφαλοσκοπήσεις όμως, από τα «παραδοσιακά» Μ.Μ.Λ., περί της κρίσης που τα απειλεί, με αφορμή το κλείσιμο του Ελεύθερου Τύπου, είναι ελαφρώς, έως και τελείως, πασέ, εδώ και καιρό. Ανήθικη είναι και η εκμετάλλευση της δυστυχίας των ανέργων που προκάλεσε η απόφαση της ιδιοκτησίας να κλείσει τον τίτλο, μιας και οι πρώην εργαζόμενοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ανθρώπινη ασπίδα. Με την θυματοποίηση και την αγιοποίηση τους σε πρώτο πλάνο, αποκρύπτεται η αλήθεια – η κοινωνική θέση των χαμηλόμισθων δημοσιορουφιάνων δεν απέχει και τόσο πολύ από εκείνη των εργατών που διαμαρτύρονται έξω από οποιαδήποτε νεοπτωχεύσασα βιομηχανία. Είναι αναλώσιμοι εργάτες, ανειδίκευτοι ως επί το πλείστον, μιας και τα ελληνούλικα Μ.Μ.Ε., εδώ και αρκετές δεκαετίες συνειδητά προσλαμβάνουν άτομα με κριτήριο τον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή όσον αφορά το IQ, τον χαρακτήρα, την παιδεία, το βιογραφικό κ.ο.κ. Αν είσαι σκουπίδι, από οποιαδήποτε άποψη, είναι προσόν, όχι ελάττωμα σε ένα βόθρο όπου ακόμα και μια απλή κουράδα αισθάνεται ποιοτική απλά επειδή είναι ευκολότερα ανακυκλώσιμη από τα τοξικά απόβλητα που αποτελούν το γενικότερο mediaκό οικοσύστημα. Αυτό γίνεται επειδή είναι απείρως πιο εύκολα διαχειρίσιμοι και εκβιάσιμοι όσοι έχουν ανάγκες, εκείνοι που άγονται και φέρονται από τις γνώριμες μωροφιλοδοξίες του απελπισμένου κοινωνικού αναρριχητή, ή αυτοί που απλά στερούνται βασικών προσόντων που θα τους επέτρεπε να εργαστούν σε κάποια απαιτητική, δηλαδή σοβαρή δουλειά.
Τα Μ.Μ.Λ. είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις, με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Ο σκοπός τους είναι παρασιτικός και εκβιαστικός σε σχέση με την εξουσία, ενώ απέναντι στο κοινό τους δεν αισθάνονται την παραμικρή ευθύνη. Οι ιδιοκτήτες τους είναι επιρρεπείς στην κανιβαλιστική ηθική που διέπει όλες τις καταρρέουσες αγορές του ταχύτατα παρακμάζοντος καπιταλισμού. Επίσης, με το ρίσκο να κατηγορηθώ για μικροπρέπεια και μνησικακία, θυμάμαι ότι οι δημοσιορουφιάνοι, που σήμερα κλαίγονται για τους αίφνης άνεργους συνάδελφους τους, δεν έδιναν και τόσο μεγάλη σημασία όταν άκουγαν ότι απολύθηκαν στα καλά του καθουμένου οι εργαζόμενοι του εργοστασίου της Μίζενς, που έκλεισε στην Θεσσαλονίκη όταν άρχισε να ξεσπάει το σκάνδαλο. Ένα πεντάλεπτο ρεπορτάζ είχαν αφιερώσει τότε, το πολύ, αν θυμάμαι καλά, όπως και σε κάθε άλλη μαζική απόλυση και κινητοποίηση εργαζομένων σε οποιοδήποτε εργοστάσιο ή βιομηχανία βάζει λουκέτο.

Κανείς δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί για τις άκομψες και εντελώς ιδιοτελείς γραμμές που διαγράφει η θεματολογία της κρίσης στα Μ.Μ.Ε., όσο και αν τα χρυσά παιδιά τους χτυπιούνται, ό, τι απόχρωση και αν πάρει η γραβάτα που εμφανώς τους πνίγει όλο και περισσότερο. Όλοι ξέρουμε άλλωστε τι κρύβουν αυτές οι μεμψιμοιρίες των Μ.Μ.Λ. και των μεγαλοστελεχών τους, τίποτε πιο ενδιαφέρον από συμφεροντολογική ανησυχία για τον περιορισμό της εξουσίας τους. Κοντολογίς, χεστήκαμε για το προβληματάκι τους, που αργά το καταλάβανε, μιας και η διάβρωση των θεμελίων έχει αρχίσει από καιρό, οπότε η αυτολύπηση είναι κατόπιν εορτής και εντελώς μάταιη, αν όχι σαδιστική απόλαυση για όποιον τους μισεί, και δεν είναι λίγοι αυτοί.

Επιμένω ότι δεν θα έπρεπε να εντυπωσιάζει κανέναν ότι, τα παραδοσιακά ελληνούλικα Μ.Μ.Λ μόλις τώρα άρχισαν να αναλογίζονται την συντριβή τους. Καθόλου άξια απορίας δεν είναι η καθυστέρηση αυτής της ανησυχίας, αφού η μούχλα, η απουσία φαντασίας και η έλλειψη οποιασδήποτε επαφής με την πραγματικότητα είναι το σύνηθες καθεστώς για τα παραδοσιακά Ελληνούλικα Μέσα Μαζικής Λοβοτομής. Προσωπικά, θεωρώ σύμπτωμα πολύ φινετσάτης ειρωνείας το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι δεινόσαυροι πέφτουν θύματα της ίδιας τους της γεροντικής άνοιας, μετά από τόσα και τόσα χρόνια που έχουν διαπρέψει στην συντήρηση και την ενθάρρυνση των πλέον λιμναζόντων και όζουσων καταστάσεων.

Τι σημαίνει όμως παραδοσιακά Μ.Μ.Λ; Αν έχω καταλάβει καλά, αυτά, τουλάχιστον στην Ελλάδα συμπεριλαμβάνουν οποιοδήποτε μέσο συντελεί σε κάποιου είδους καταστροφή. Πολιτισμική καταστροφή, δια της υποστήριξης της Δικτατορίας της Ηλιθιότητας, οικολογική καταστροφή, με την αλόγιστη χρήση χαρτιού για την εκτύπωση ατέρμονων στρεμμάτων παντελώς άχρηστης πληροφορίας και ανέγκυρης γνώμης, κοινωνική καταστροφή όπως η διαφθορά και ο εκβιασμός πολιτικών, η πάσης φύσης προπαγάνδα και δημαγωγία προκειμένου να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένα συμφέροντα – ναι, η καταστροφή είναι ο κοινός παρονομαστής που συνδέει τα παραδοσιακά ελληνούλικα Μ.Μ.Λ.

Είναι λυπηρό το ότι αποδεχόμαστε, χωρίς καμία αντίρρηση ή αμφισβήτηση, πως τα μέσα στην Ελλάδα αποτελούν δούρειους ίππους για τους καρχαρίες-ιδιοκτήτες τους. Ακόμα πιο λυπηρό όμως είναι να βλέπεις τα στελέχη αυτών των συμμοριών να κλαίγονται, χωρίς καμία αιδώ, για αυτές τις επιχειρήσεις-βιτρίνες, κανονικές παρακρατικές παράγκες, που υποδύονται τα κανάλια και τις εφημερίδες, για να εκβιάζουν πάσης φύσης εκδουλεύσεις από τις υπέρ-διεφθαρμένες μαφίες που υποδύονται τις κυβερνήσεις, καθώς αυτές μαστίζουν με την σειρά τους αυτό τον τόπο. Επί δεκαετίες τώρα, τα παραδοσιακά Μ.Μ.Λ. σαπίζουν τα μυαλά του κόσμου με υποπροϊόντα των οποίων η μπόχα όλο και πυκνώνει. Το αποκορύφωμα της αηδιαστικής τους συνέργειας με την πιο σκοτεινή πτυχή της ελληνούλικης πραγματικότητας είναι η παρακρουστική αφιέρωση των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών στην λατρεία της ακροδεξιάς, με τους ψυχασθενείς και επικίνδυνους βουλευτές και οπαδούς της να απολαμβάνουν παρατεταμένες πεολειχίες σε όλα τα τηλεοπτικά δρώμενα από τα μιαρά ανθρωπάκια που κάθονται στις περίοπτους τηλε-θρόνους. Τώρα, οι εργαζόμενοι στα εκκολαπτήρια των φιδιών, ελπίζουν στην συμπόνια μας, αλλά ας μην γελιόνται καθόλου όλοι αυτοί οι λακέδες. Θα πληρώσουν όλοι τους το ότι υποστηρίζουν το φασιστικό καθεστώς που έφτασε την χώρα αυτή στην κατάντια των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών, πέρασε στο ντούκου την κατάργηση του απορρήτου των επικοινωνιών στο Διαδίκτυο, απενοχοποιεί την κλιμακούμενη κρατική βία σε όλα τα επίπεδα, αδιαφορεί για τις άθλιες εργασιακές συνθήκες, περιγελά την εξαθλίωση κάθε ελπίδας.

Ας καταλάβουν επιτέλους οι δημοσιορουφιάνοι ότι δεν αργεί η μέρα που όλοι τους θα πληρώσουν ακριβά την συντριπτική ευθύνη που τους αναλογεί για την χούντα που υφιστάμεθα. Και όχι μόνο οι άμεσοι υποστηρικτές της, οι σοβαροπαθείς χαρτογιακάδες των ενημερωτικών τμημάτων, αλλά και οι φαινομενικά αθώοι, τα αντιπαθητικά κωλόπαιδα και οι ξεκούδουνες κατίνες που βελάζουν στα ψυχαγωγικά προγράμματα. Αυτοί, ως γνήσιοι ηλίθιοι, ταμένοι στην υπηρεσία της διαιώνισης του μογγολισμού τους, με όπλο τον αήττητο φανατισμό του αυθεντικού βλάκα, αφιερώνουν άπειρο τηλεοπτικό χρόνο στην ανάλυση της απόχρωση του βρακιού της κάθε νεκροζώντανης μπουζουξούς, ενώ τα ονόματα της Κωνσταντίνας Κούνεβα και της Χριστίνας Κυριμοπούλου παραμένουν σχεδόν άγνωστα σε όποιον ενημερώνεται μόνο από την τηλεόραση. Ας μην αποζητούν κατανόηση λοιπόν, και ας πάνε να εκφράσουν την απελπισία τους για την παρακμή των Μέσων έξω από τα πανάκριβα Μυκονιάτικα γιαπωνέζικα εστιατόρια, εκεί που τρώνε τα αφεντικά τους και όπου ούτως ή άλλως θέλουν να συχνάζουν, παρά τις φιλολαϊκές τους υποκρισίες. Όσον αφορά τις όλο και πιο συρρικνωμένες πωλήσεις και τηλεθεάσεις, ας το χωνέψουν, κανένας ζωντανός και σύγχρονος άνθρωπος δεν ασχολείται. Οποιοσδήποτε μπορεί να χειριστεί υπολογιστή έχει πάψει προ καιρού να δίνει την παραμικρή σημασία στα ψέματα και την προπαγάνδα των παραδοσιακών μέσων, και σίγουρα δεν πρόκειται να δώσει τώρα σημασία στα κροκοδείλια δάκρια τους. Α, και όσον αφορά την έλλειψη κύρους στο διαδίκτυο, που διακηρύσσουν ως αχίλλειο πτέρνα του νέου μέσου οι δημοσιορουφιάνοι των παραδοσιακών Μ.Μ.Λ. – ποιος τους είπε αλήθεια ότι τα παραδοσιακά είχαν ποτέ το παραμικρό κύρος; Μήπως η μαμά τους που κομπάζει επειδή το μανάρι της γλύφει κώλους πέριξ του Μαξίμου; Δεν έχω γνωρίσει κανέναν αξιοπρεπή άνθρωπο που να πιστεύει ότι έχει το ελάχιστο κύρος κανένα κανάλι και καμία εφημερίδα, μάλλον το αντίθετο. Μα καλά, όλοι αυτοί μόνο μεταξύ τους κάνουν παρέα και έχουν καταφέρει να αλληλο-υπνωτισθούνε τόσο αποτελεσματικά περί της σπουδαιότητας τους;